Een spontaan “Mmmm!” ontsnapte mij reeds bij de eerste beluistering
van deze plaat, een paar dagen later was het al van “Waauw!” en nu
is het volmondig “Yeah!” geworden. Om maar te zeggen dat we echt
wel in onze nopjes zijn met de tweede plaat van de op en top
Engelse The Bees.
Twee jaar geleden waren The Bees nog een duo, gevormd door Paul
Butler en Aaron Fletcher, twee rare kwieten die toen al wisten te
charmeren met hun catchy, eclectische debuut ‘Sunshine Hit Me’. Op
die eersteling stonden inderdaad beauties van songs, maar
jammer genoeg ook enkele schoonheidsfoutjes (om niet te zeggen
draken, zoals ‘A Minha Menina’), zodat het ons op dat moment weinig
waarschijnlijk leek dat de band zo plots en zo vroeg op zo’n grote
schaal zou doorbreken.
Hun passage op Pukkelpop, vorige zomer, liet ons echter kennismaken
met heel andere Bees. Niet het luie, lome duo van het debuut, maar
een stekelig en aanstekelijk zestal dat bruiste als een flink door
elkaar geschud flesje spawater. Het spreekt voor Butler en
Fletcher, en het zou een voorbeeld moeten zijn voor al die Grote
Ego’s die de hedendaagse pop en rock bevolken: de vier vrienden die
aanvankelijk werden uitgenodigd om hen te vergezellen tijdens die
tournee, werden intussen definitief ingelijfd en beschouwd als
volwaardige groepsleden.
En de angels van de zes bijtjes wijzen allen in één en dezelfde
richting: naar het eind van de jaren zestig en het begin van de
jaren zeventig, de periode dat The Beatles, The Kinks, The Stones,
The Byrds, The Beach Boys en The Who op het toppunt van hun roem en
van hun kunnen zaten. De plaat werd zelfs opgenomen, gemixed en
gemasterd in de beroemde Abbey Road Studios. De muziek klinkt retro
en werd ook retro opgenomen, getuige het AAD-opschrift op het
hoesje (in schril contrast met de copy-beveiliging, doch dit
terzijde).
Retro… Het vermaledijde woord is gevallen. Toch mogen we The Bees
niet op dezelfde hoop vegen met andere retrorockers, imitatoren of
regelrechte pikkedieven. Bovendien: wat is de dag van vandaag retro
en wat is nog origineel? Wie zich te lang verdiept in de kwestie
van de kip of het ei mist heel wat. Zoals deze oergezellige plaat,
bijvoorbeeld. Dit is niet zomaar goed nagedaan, dit is een reis
terug in de tijd.
The Bees zijn zelf de laatsten om te ontkennen dat ze met ‘Free the
Bees’ hulde willen brengen aan het Gouden Tijdvak van de klaterende
folkrockgitaren en de (vroege, op dat moment nog onbezoedelde en
naïeve) psychedelica. De zes hebben zich tijdens het componeren en
tijdens de opnames rot geamuseerd, en dat voel je aan elke noot op
deze cd. Laat de eerste helft van deze plaat horen aan iemand die
de afgelopen dertig jaar werd bewaard in een diepvriezer, die mens
zou zweren dat er tijdens die drie decennia niks is
veranderd.
‘These Are the Ghosts’, ‘Wash in the Rain’ en ‘Horsemen’ zijn
liedjes die zelfs de meest vastgeroeste, stramste babyboomer weer
uit zijn luie zetel weet te lokken om zich de ziel uit het lijf te
dansen, tot hij weer even rank en slank is als toen hij je moeder
leerde kennen. ‘No Atmosphere’ klinkt zoals de Stones op ‘Between
the Buttons’. ‘Chicken Payback’ is zowaar een ‘Hippie Hippie Shake’
voor de 21ste eeuw, een song die beelden oproept van uit de hand
gelopen trouwfeesten waarop zatte nonkels (hemd uit de broek, haar
uit model zodat die angstvallig verborgen kale plek plots zichtbaar
wordt) onvermijdelijk onderuit gaan op de dansvloer.
Na de reggae-instrumental ‘The Russian’ krijgen we met ‘I Love You’
en ‘The Start’ twee rustige songs, die doen terugdenken aan de
eerste plaat van The Bees, twee zwoele plakkers waarop het heerlijk
kennismaken moet zijn met de mooiere exemplaren van het andere
geslacht. Na het eerder modale – of beter: relatief middelmatige –
‘Hourglass’ worden we opnieuw getrakteerd op een flinke portie 60’s
pop en psychedelica. ‘Go Karts’ (The Beatles na hun eerste bezoekje
aan de maharashi) is het eerste nummer van het onweerstaanbare
driespan dat ons naar de uitgang leidt, gevolgd door ‘One Glass of
Water’ (lijkt wel een all stars band met Pete Townshend, John
Lennon, Mick Jagger, Ringo Starr en Steve Winwood) en ‘This is the
Land’.
This is the Land? Nee, this is the Band waarvan we
over een half jaar zullen zeggen dat zij dit rockjaar mee hebben
goedgemaakt!
