Omdat hij de sympathiekste knuffelbeer van het Britse songschrijversgild is, werd Andy Burrows gevraagd voor een belangrijke taak. Samen met de jonge componist Ilan Eshkeri mocht hij de soundtrack schrijven bij de opvolger van een legendarische tekenfilm. Het resultaat is een warm winterplaatje zonder meer.
Dat Burrows daarvoor uitgenodigd werd, was overigens een hele eer. Elke Brit jonger dan veertig groeide immers op met de jaarlijkse heruitzendingen van The Snowman, een tekenfilmbewerking uit 1982 van illustrator Raymond Briggs prentenboek. Vermeld die titel op straat in Londen en iedereen begint spontaan “Walking In The Air” te zingen, de iconische song die het hoogtepunt van de nog geen half uur durende prent was. Geen wonder dat Briggs de boot zelf dertig jaar afhield om voor een opvolger te zorgen. Tegen zo’n erfenis is het zwaar vechten.
Na drie decennia zouden beschuldigingen van “incashen” wel erg loos klinken, besefte Briggs, en dus gaf hij zijn fiat. In december 2012 ging The Snowman & The Snowdog uiteindelijk op antenne. Net zoals zijn voorganger volledig zonder dialogen en met een tintelende soundtrack, waarvoor Burrows samenwerkte met componist Eshkeri.
Die laatste schreef een warm aandoende klassieke filmscore, met strijkers als zachtjes glooiende dekens van sneeuw, en harpen als dwarrelende witte vlokjes. Puik werk voor het soort winterweer waar we voorlopig nog even op moeten wachten, maar ook goed voor een klein kwartier van deze 23 minuten.
Toch lag de grootste druk op de schouders van Burrows van wie verwacht werd dat hij een herinneringswaardige opvolger voor “Walking In The Air” zou afleveren. De voormalige Razorlightdrummer floot wat bevriend proper volk, zoals Tim Wheeler (Ash), Tom Odell, Aristazabal Hawkes (Guillemots) en Dom Howard (Muse), de Abbey Road Studio’s — altijd daar als het om Brits erfgoed draait — in en deed exact dat.
Ook “Light The Night” begeleidt een dromerige vliegscène, waarvoor Burrows in de kerstmodus schiet die hem oh zo bekend is sinds hij twee jaar terug samen met Editorsfrontman Tom Smith het erg Jinglebellsachtige Funny Looking Angels opnam. Veel belletjes, een koor, crescendo uithalende orkesten en die wonderlijke falset van hem. A job well done.
Dat de songsmid in “Flying Home” — zijn andere bijdrage aan de soundtrack — het refrein van zijn eigen hit “Hometown” binnensmokkelt ,vinden we dan weer een beetje flauw, zelfs al kunnen we ons voorstellen dat de tekst in de film nu eenmaal erg gepast was. Het maakt op zich niet zoveel uit, want de melodie is gemaakt om in de orkestrale score van Eshkeri te passen.
Met zijn 23 minuten — en nog eens evenveel op het einde wanneer de hele soundtrack in één laatste track wordt gebundeld — is The Snowman And The Snowdog een korte zit. Een hele mooie korte zit. Daar valt niets op af te dingen.
