Voor Malvin Moskalez, bij de burgelijke stand bekend als Nico Goethals, kon het niet snel genoeg 2025 zijn: nadat hij Not Today, de opvolger van For The Beauty Kept Inside, had ingeblikt, begon het universum zich tegen hem te keren en stond hij alleen met het geloof dat hij een ijzersterk album had opgenomen. Wat doet een mens dan? Vooruitblikken en standvastig doorzetten.
En dat niet voor de eerste keer, want 20 jaar geleden draaide de wereld ook even averechts: op een onweerachtige nacht werd Goethals van de baan gereden door een roekeloze chauffeur. Resultaat: een been grotendeels geamputeerd, en leren leven met het besef dat niks meer zal zijn zoals voorheen. Maar ook die tegenslag wist hij om te buigen. Het leven mag dan al af en toe kut zijn, met ouder worden verdwijnen ook die scherpe randjes en blijkt alles toch net iets minder lastig dan eerst gedacht.
enola: Je artiestennaam Malvin Moskalez komt van je twee grootmoeders. Waarom heb je hen gekozen?
Nico Goethals: “Dat was geen bewuste keuze. Toen ik aan For The Beauty Kept Inside werkte, was ik op zoek naar een artiestennaam, want ik vond Nico Goethals niet passen bij de muziek. Tijdens de fotoshoot bij Stephan Vanfleteren liet hij zich ontvallen dat hij er ook zo over dacht. En zo kwam ik bij mijn beide grootmoeders terecht: de ene, Malvina Tweckhuizen, had een café in Gent, en mijn andere grootmoeder kwam uit Oekraïne en heette Moskalez. Zonder hen zat ik hier niet en dus vond ik het een passend eerbetoon, als Gentenaar en met een kwart Oekraïens bloed. Hierdoor blijven ze allebei verder leven. Dat is dan mijn romantische en melige kant. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer het plaatje klopte, ook met die foto’s van Vanfleteren. In het begin vond ik het moeilijk om mezelf zo voor te stellen op het podium. Malvin Moskalez is geen alter ego; het is wie ik ben als ik optreed of muziek maak.”
enola: Je vorige album was akoestisch en eenvoudig, Not Today is muzikaal diverser. Was de omschakeling moeilijk?
Goethals: “Er was nooit een bewuste omschakeling. Als ik liedjes schrijf, zit ik gewoon uren op mijn gitaar te tokkelen en dan probeer ik te zingen in wat ik zelf “banana English” noem, zinloze nonsens. Ook de nummers van de nieuwe plaat zijn zo tot stand gekomen. Maar indertijd had ik nog nooit een plaat opgenomen; ik plugde mijn gitaar in de versterker en alles werd in een take opgenomen. Achteraf heeft Steven De bruyn soundscapes toegevoegd, maar al bij al bleef het sober. Ik stond er ook niet bij stil dat die plaat op de radio kon gedraaid worden, ik speelde alleen met het idee dat cd’tje aan een paar geïnteresseerden te geven.”
“Het nieuwe album is de verwerking van een liefdesbreuk en Steven voelde dat goed aan, maar vond dat het af en toe wat luchtiger mocht. Mijn gitaar stond ook anders gestemd en ik heb geprobeerd om er wat meer ritme in te steken. Steven heeft zich serieus laten gaan in de arrangementen en mijn broer Tom is naar de studio gekomen om te helpen, want ik had wel de ideeën, maar ik kreeg het niet gespeeld. Hij is daar zoveel beter in.”
enola: De opnames waren met hetzelfde team als For The Beauty Kept Inside. Had je geen zin om andere horizonten te verkennen?
Goethals: “Dat is nog zoiets, ik had nooit gedacht dat ik nog met anderen zou kunnen experimenteren. Ik ben van sterrenbeeld een stier en die zijn standvastig, niet snel op zoek naar een andere wei. Die betrouwbaarheid, dat vertrouwde opzoeken, dat ken ik. Oorspronkelijk had Steven me aangeraden om met anderen te werken; hij dacht dat Gertjan Van Hellemont (aka Douglas Firs – red.) me goed zou liggen en mij naar een ander niveau kon tillen. Hoe sympathiek en lief ik dat ook vond, ik wou toch liever bij het oude recept blijven. Bij Steven en Géraldine (Capart) voel ik me perfect op mijn gemak. Sommige producers willen je pushen om van alles te proberen en daar ben ik nog niet klaar voor. Ik wil me gewoon omringen met mensen bij wie ik me thuis voel. Steven straalt rust uit. Ik ben soms een kieken zonder kop en dan komt hij erbij en is het fijn om die rust te voelen. Ik zou geen plaat kunnen opnemen als ik zenuwachtig met mijn gitaar en een micro voor mij moet klaar zitten, als ik niet weet wat ik kan verwachten. Of als ik me zorgen maak over de verwachtingen. Dan klap ik toe.”
enola: De opnames van het album zijn al redelijk oud en dan besliste je om ze toch niet uit te brengen. Waarom?
Goethals: “Na de opnames begon ik te twijfelen, want ik zat nog steeds in een verwerkingsproces. Misschien was het gewoon een therapeutische plaat voor mezelf? Moest zo’n donkere en persoonlijke plaat dan mijn tweede album worden? Maar later dacht ik dat het jammer zou zijn om het zo te laten en dus is het album sinds 1 januari 2025 alleen digitaal verschenen, want geld voor vinyl of cd’s heb ik momenteel spijtig genoeg niet. Maar never say never. Als ik binnen zes maanden door optredens wel de kans zou hebben om het album alsnog te laten persen, zou ik dat wel fijn vinden. Maar ook dat moet goed aangepakt worden. Ik kan toch moeilijk op social media gaan vragen wie er een plaat of cd wil, want dat is zo vluchtig, dat passeert zo snel. We zien wel wat de toekomst brengt.”
enola: En toen zat je ook ineens zonder management.
Goethals: “Dat was niet mijn beslissing. Alles rond die eerste plaat was onwaarschijnlijk: ik had Steven, en toen kwam Filip De Groote er ook nog bij, en PIAS toonde interesse. De kers op de taart was dat Teddy Hillaert van Live Nation mijn boekingen deed. Ik vond dat ongelofelijk, zoveel energie die ze wilden steken in zo’n kleine vis. Maar eigenlijk zijn daar niet zoveel optredens uitgekomen, want ze konden mij blijkbaar nergens in passen. Dat draaide dus langs geen kanten.”
“Om een lang verhaal kort te maken: de tweede plaat was af en ik stuurde alles door naar PIAS en Teddy Hillaert, en kreeg te horen dat het best gedurfd en anders was, maar dat ze naar de cijfers moeten kijken, en dat ze met mij niet wilden verdergaan. Daar stond ik dan. Je zou kunnen zeggen: zoek dan iemand anders, maar dat kostte me te veel energie en die zoektocht had ik al eens ondernomen. Dus nu doe ik alles zelf, en om heel eerlijk te zijn, loont het wel. Mijn eerste plaat is één of twee keer op Radio 1 gedraaid, terwijl mijn tweede nu al één keer op Radio 1 en één keer op Willy is gedraaid en ik al evenveel optredens heb als daarvoor. Het effect van de namedropping is nu wel weg. PIAS, Live Nation, Vanfleteren… die namen hebben echt wel effect bij de mensen; ze vinden je ineens een stuk beter, belangrijker en groter dan je werkelijk bent, dus daarmee kan ik nu niet meer uitpakken.”
enola: De tweede single was “Not Today”. Wiens idee was het om een wals onder je tekst te zetten?
Goethals: “Ik had al veel nummers klaar en toen kwam Steven luisteren. Dat was heel ontnuchterend, want ik vond dat ik al een hoop ideeën had, maar hij vond het nog niet genoeg. Dus moest ik weer aan het werk. Bij “Not Today” had ik de basisriff klaar. Steven vond die maat tof en heeft met een omnichord de achtergrond ingevuld. “Not Today” is de rode draad van het album: het leven kan schoon zijn, het kan meewerken, maar niet vandaag. Het schone en het plezante, het is niet voor vandaag. Als een relatie stopt, kan je sombere muziek maken, maar je kan ook zeggen: ik bezing dit verdriet; ik vier het, zoals ik ook het leven wil blijven vieren. Het verdriet omarmen en dan zien wat dat geeft. Ik zou het geen optimisme noemen, want ik heb een vrij donkere wolk in mijn hoofd. Maar ik geef niet op; ik sta op en ga verder.”
enola: “And Everything In Between”, is dat ook hoe je het leven wil bekijken? Niet alleen zwart-wit, maar vooral alles daartussen?
Goethals: “Ik ben blij dat je dat zo interpreteert, maar eerlijk gezegd hoor ik wel vaak dat ik zwart-wit denk. Dus met dat nummer wil ik eerder aantonen hoe ik het zie; het is mijn voorstelling van het leven, niet zoals het zou moeten zijn volgens mij. Ik ben nu 51 en ik voel dat er de laatste jaren meer grijswaarden in mijn zwart-witdenken kruipt. Al varieert dat ook nog. Wie weet word ik ooit nog eens volwassen (lacht). Al zit dat kind in mij er nog altijd.”
enola: Hoe moeilijk is het om een persoonlijke tekst zo te brengen dat anderen er ook iets aan hebben?
Goethals: “Dat is een goeie vraag; ik vermoed dat dat gegroeid is. Iemand zei ooit: hoe persoonlijker je verhaal, hoe universeler en hoe herkenbaarder voor je publiek. Als jij het algemeen maakt en onduidelijk, dan weet het publiek niet waarover je het hebt. Terwijl: als ik zeg “Ik heb nu veel verdriet”, dan moet ik maar een zaal inkijken en zie ik de herkenning in al die ogen. Verdriet is universeel, ook al is het persoonlijk: je bent niet alleen. Ik ben niet alleen. Toen ik begon op te treden, wist ik niet hoe ik dat zou aanpakken. Bindteksten, hoe doe je dat? Ik schreef op waar ieder nummer over ging, zodat ik dat kon vertellen, heel persoonlijk. En ondertussen is dat een beetje mijn stijl: pijnlijk eerlijk noem ik dat.”
enola: Sinds kort treed je ook niet meer alleen op.
Goethals: “Ook al ben ik redelijk standvastig, ik heb een impulsief en intuïtief kantje. Ik werd gevraagd om tijdens de Gentse Feesten op het Luisterplein te spelen en de week voordien dacht ik: ga ik nu echt alleen dat podium opkruipen? Ik heb mijn broer Tom opgebeld en hij zag het meteen zitten. En Laurens Smagghe, die lang geleden met mijn broer in Barbie Bangkok zat, zat toen in het publiek.”
“Ik voel me vereerd dat ze allebei met mij willen optreden. We hebben eerst nog samen wat gerepeteerd en dat liep echt vanzelf. Dus nu heb ik drie mogelijkheden om op te treden: solo, samen met Tom of als trio, als de mogelijkheid zich voordoet. Ik neem de livingoptredens alleen voor mijn rekening, en als het een keer groter mag zijn, met veel plezier!”
enola: In “No Easy Way Out” verwerk je Boeddha. Heb je iets met het boeddhisme?
Goethals: “Ja, het verhaal van Boeddha. Er komt een vrouw bij hem langs wiens kindje onlangs gestorven is. En Boeddha wil haar helpen, maar dan moet ze hem een mosterdzaadje brengen uit een huis waar geen lijden is. Wat natuurlijk onmogelijk is, want lijden is deel van het leven.”
“Ik ben al altijd geïnspireerd geweest door het boeddhisme. Op mijn 17de, 18de las ik voor het eerst een boekje over het zenboeddhisme. En dat sprak me aan, ik herkende mezelf. Enkele jaren na mijn ongeluk in 2004 ben ik in een depressie gesukkeld en toen heb ik terug gegrepen naar het boeddhisme. Ik vond in Gent een zensangha, met een zenleraar, en ik ben vijf jaar blijven plakken. Ik heb er leren mediteren, wat me wreed deugd gedaan heeft. Ik heb ook al stilteretraites gedaan; daar kom je jezelf echt tegen, heel confronterend. Ik vermoed dat dat voor veel mensen beangstigend kan zijn, want we zijn te veel bezig, altijd druk druk.”
enola: Wat doet dat met een mens, constant met/in pijn moeten leven?
Goethals: “Dat is moeilijk uit te leggen. Heb ik elke dag pijn? Ja, maar er zijn gradaties: er zijn zenuwpijnen en fantoompijnen. En soms ook fysieke pijnen, als dat been met de stomp een wonde heeft. Ik gebruik nu morfinederivatenpleisters, maar in een zodanige microdosis dat ik kan functioneren. Ik kan halftijds werken, ik heb drie kinderen, ik maak muziek. Maar er zijn ook dagen dat ik niet kan slapen van de pijn, en ik weet dat dat voor de rest van mijn leven is. Soms kan ik daarmee om en soms is dat beangstigend, omdat die pijn onvoorspelbaar is. In het begin had ik het gevoel dat ik mij moest verantwoorden omdat er niets te zien was, behalve die prothese. De ene dag kan ik rondlopen op mijn werk, en de dag erna kan het zijn dat ik het niet uithou van de pijn. Mijn leven is enorm veranderd; vroeger was ik zorgeloos en moest alles snel snel. Ik heb geleerd om alles trager te doen en zorgzamer te zijn voor mijn lijf. Ik ben geen Calimero, want dat helpt ook niet, maar het is niet slecht om je grenzen aan te geven, om te zeggen dat het eens niet gaat.”
Malvin Moskalez stelt Not Today voor op zondag 12 januari in Herberg Macharius in Gent.
