Vandaag worden hypes op sociale media afgemeten aan het aantal likes die ze krijgen. Ze worden gecapteerd, gedeeld en druk becommentarieerd tot de nieuwswaarde ervan smelt als sneeuw voor de zon. Elke dag is er wel een nieuwe ‘hype’ die onze kaakspieren uit elkaar doet vallen van het lachen of het wenen. YouTube-fenomenen en kersverse filmmakers Danny en Michael Philippou gebruiken de hedendaagse hunkering naar dergelijke content om een verhaal te vertellen dat dieper snijdt en thema’s als eenzaamheid, verslaving en trauma aanraakt.
Tiener Mia kijkt haar ogen uit als ze op een dag Snapchatfilmpjes ontdekt waarin leeftijdsgenoten geesten oproepen en er tijdelijk door bezeten raken. Handig gegoochel met enkele filters of ‘the real deal’? Om de proef op de som te nemen, besluit Mia om samen met haar vriendin Jade deel te nemen aan een dergelijke seance. Het resultaat is dermate bevredigend dat Mia zich langzaam maar zeker verliest in de geestenwereld. Tot het op een van de sessies gruwelijk verkeerd loopt.
Bezetenheid als nieuwe hype om stoned te worden. Een dergelijk high concept kan alleen maar komen van regisseurs die nog fris en fruitig in de filmwereld staan en die het sociale mediagebruik van het jonge volkje door en door kennen. Australiërs Danny en Michael Philippou kunnen beide op hun conto schrijven. Sinds 2013 maken ze furore met RackaRacka, een YouTubekanaal waarop ze hun horrorkomediefilmpjes posten. Net zoals in de jaren negentig videoclipregisseurs (Spike Jonze, Jonathan Glazer, Mark Romanek) de overstap maakten naar het witte doek, lijkt nu hetzelfde te gebeuren met deze YouTube-sterren. De tweelingbroers laten de gekkigheid die ze online tentoon spreiden gelukkig achterwege en laten een frisse wind waaien in een subgenre van de horrorfilm dat meestal draait rond een of andere priester die een persoon met demonische bezetenheid moet uitdrijven. Talk To Me is best een ironische titel voor deze rolprent. Het is eerder een schrijnend gebrek aan communicatie dat de jongeren typeert. De gretigheid waarmee de schermpjes oplichten als een van hen bezeten raakt, is tegelijkertijd fascinerend en zwaar verontrustend. Deze tieners hebben het duidelijk te druk met tiener zijn en vergeten daarbij hun eigen mentale en morele hygiëne. Alles moet opwindend, uitdagend en van de pot gerukt zijn. Voor de persoonlijke demonen is er geen plaats. Horror is op dat vlak altijd al een ideaal filmgenre geweest om vat te krijgen op die persoonlijke demonen, ze te bevragen en ze zelfs cinematografisch uit te drijven.
Talk To Me is daarmee een psychologische horrorfilm die het zowel van zijn shockeffecten als van zijn introspectiemomenten moet hebben. Op dat vlak past de film duidelijk in het rijtje horrorfilms dat producent Causeway Films de voorbije jaren heeft gefinancierd. The Babadook van Jennifer Kent uit 2014, waarvoor de Philippous nota bene assisteerden als productiemedewerkers, is daar een mooi voorbeeld van. De tweelingbroers hebben op die set ongetwijfeld veel bijgeleerd en hier en daar zelfs ontleend aan die film. Ze slagen erin om op een entertainende en weinig belerende manier jongeren aan te manen om toch enige voorzichtigheid aan de dag te leggen bij hun online activiteiten. Echte internethypes zoals The Blue Whale Challenge bleken achteraf ook schadelijker te zijn dan eerst werd aangenomen. Talk To Me kroont zich als de gedoodverfde outsider die anno 2023 bewijst dat goede horror niet enkel te vinden is bij Blumhouse en A24.
