Ze was al goed in luimige liedjes. Charmante columns, daar draait ze haar hand al even niet voor om. En nu is ze ook nog degelijk debuterend. De eerste roman van Nele Van den Broeck overtuigt op een bijna speelse wijze.
Dat ze kon schrijven, dat sprak al uit elke column die ze voor De Standaard schrijft. Nele Van den Broeck – u kan haar ook kennen van haar muzikaal project Nele Needs A Holiday – weet hoe ze haar zielenroerselen onder woorden moet brengen, en heeft een scherp observerend oog voor die van anderen. Met Iemand anders waagt ze zich voor het eerst aan fictie.
Van den Broeck vertelt het verhaal van Sandra Sanctorum, een schrijversvrouw die op het eerste gezicht alles heeft. Ze is mooi (genoeg), getrouwd met de literaire sensatie van de laatste paar jaar, het centrum van elke Boekenbeurs en elk Boekenbal. Toch blijkt haar leven op wankele fundamenten gebouwd. Ondanks haar overgave aan Zijn Talent, haar inzet als Zijn manager, agent en wat nog meer, blijkt het toch niet genoeg. Op een dag wordt ze koudweg gedumpt, en Sandra Sanctorum moet opnieuw Sandra van Planten Verstraeten worden, in het dorpser dan dorpser Karst.
Ze trekt opnieuw in bij haar ouders, immers, en daar, in haar tienerkamer, omringd door kleren die ze ‘ooit drie keer heeft gedragen’, besluit ze zichzelf opnieuw uit te vinden; ze zal losbandig worden. Wat volgt is een onderhoudende roetsjbaan waarop Sanctorum – nee, Verstraeten – zichzelf leert roken, een zorgvuldig gedoseerd alcoholisme ontwikkelt, en vermoeide, waardeloze seks aangaat met al wie op Tinder niet al te alarmerend overkomt.
Van den Broeck vertelt het met smakelijk schrijfplezier, wekt net zo grijnzend de bijzondere einzelgängers tot leven waarmee Sandra zich zal omringen. Ze zijn kleurrijk, zelfs als ze zo onflamboyant zijn als de gesloten Victor van de Fixwinkel; de schrijfster geeft hem en zijn eigenaardigheden meer leven dan hij zelf zou hebben verwacht.
Net zo goed heeft ze een treffende pen voor het soort nietszeggende conversaties waarin mensen die elkaar te lang kennen al eens kunnen verzinken. Bij monde van Sandra fileert Van den Broeck de relatie van haar ouders tot op het bot, de ingesleten routine en hoe die plots verbroken kan worden: ‘heel even, een minuscule schilfer ruimtetijd, leek het alsof we een normaal functionerend gezin waren’.
Iemand anders is een pageturner, raast als een trein. Van den Broecks verhaal zit goed in elkaar; zonder dat het om een plot draait wil je verder lezen, en voor je het weet ben je weer vijf (korte) hoofdstukken verder. Dat haar vergelijkingen al eens met één wiel uit de rails schieten, neem je er met plezier bij; het maakt deel uit van haar voelbare enthousiasme. Het voelt alsof je het moment zelf meemaakt dat ze ontdekt dat ze dit kan. En zo is het maar net. Iemand anders is de geboorte van een schrijfster. Eentje die hopelijk nog meer van dit soort boeken in haar mars heeft.
