Wie verwacht had dat het swingende geluid van Blaudzuns laatste, Lonely City Exit Wounds, live zou vertaald worden naar een poppy concert, was eraan voor de moeite: vanaf de eerste noot maakten Johannes Sigmond en de zijnen vanavond duidelijk dat ze gekomen waren om herrie te maken.
Eerst kregen we een half uurtje Emmy D’Arc voorgeschoteld, een jongedame die bewees dat een-meisje-met-gitaar allesbehalve synoniem hoeft te zijn voor saai. Met haar ontwapenende en charmante persoonlijkheid pakte ze het publiek in, geholpen door die fantastische, naar Sinead O’Connor neigende stem. Afsluiten met een cover van de Ierse leek dan ook gepast, en “Troy” zat D’Arc als gegoten.
De Nederlanders van Blaudzun hoef je niks wijs te maken als het om optreden gaat: de band is na al die jaren gesmeerd en perfect op elkaar ingespeeld. Maar routineus en saai werd het nooit, daar zorgde de perfect opgebouwde setlist wel voor.
Blaudzun = Johannes Sigmond, zo wordt de band vaak in de media neergezet. Veel te vaak wordt door diezelfde media over het hoofd gezien dat Sigmond zonder die professionele muzikanten, en in de eerste plaats broer Jacob Sigmond, veel minder succesvol zou zijn. Johannes Sigmond zelf is zich daar echter zeer van bewust, hij geeft iedereen volop de ruimte om zijn of haar kunnen te bewijzen. Zo ook in Trix, waar vooral bassist Danny Van Tiggele opviel: goedlachs, vol bravoure en bassend vanuit de buik. Het podium van de Trix Club was duidelijk te klein voor deze man.
Vooral in de eerste helft werd er teruggegrepen naar het laatste album, en werden de swingende popdeuntjes melodieuze rocksongs met veel gitaarfeedback, vooral in “Lonely City Exit Wounds” zelf. Courtesy of Jacob Sigmond, die het hele optreden lang zijn broer perfect counterde en bijstond: of het nu met de Gretsch, de 12-snarige Rickenbacker of op lapsteel of banjo was, Jacob Sigmond mag dan wel wat opvallend in zijn hoekje staan musiceren, maar wat een muzikant is dit toch! Hij rijgt schijnbaar moeiteloos het ene hoogtepunt aan het andere, maar wie ooit een gitaar heeft vastgehad, weet hoe moeilijk het is om dit niveau anderhalf uur aan te houden.
Johannes Sigmond was ook in Trix duidelijk weer goed bij stem, het dagelijks optreden had weinig invloed op het halen van de hoge tonen. Regelmatig kwam hij aan de rand van het podium staan, microfoon in de hand, alsof hij zijn punt nog wat duidelijker wou maken. Hij had alvast geen moeite om de volgepakte club te overtuigen. “We Both Know” was nog zo’n knap hoogtepunt: van het trompetgeschal in het begin tot het gefluit aan het einde. Het bewijs dat een nummer moet groeien om aan de ribben te blijven kleven.
Oudere nummers mochten natuurlijk ook niet ontbreken, zo is “Elephants” nog steeds dat fantastisch stampende rocknummer met die waanzinnig gekke tekst, en is “Heavy Flowers” nog altijd pakkend en een klein rustpuntje in wat anders een optreden met vaart en panache was. En natuurlijk mocht “Promises Of No Man’s Land” niet ontbreken, al maakte Johannes Sigmond van de gelegenheid gebruik om nog even de puntjes op de i te zetten: hij had nooit de toestemming gegeven aan de makers van De Buurtpolitie om deze song te gebruiken. Niet dat het publiek daarom geeft: de club zat vol echte Blaudzunfans die weten waar dit lied om gaat, en van de gelegenheid gebruikmaakten om nog eens goed uit de bol te gaan.
