King Gizzard and the Lizard Wizard komt nog maar eens uit de bodemloze put aan inspiratie geklauterd waaruit het delft, daar Down Under. Deze keer dropt de band de single “The Dripping Tap”, een sonische komeet van maar liefst achttien minuten, in onze achtertuin. Als u al schrik had van met kernwapens zwaaiende Russen: here come the Aussies.
Onconventioneel. Dat is wel het minste wat gezegd kan worden over dit zeskoppige monster uit Melbourne. Waarom? Eén: de zeskoppige band herbergt twee drummers, gecombineerd met een resem gitaristen die af en toe een fluit, een mondharmonica, een sitar of keyboard bovenhalen. Twee: ze releasen platen aan een rotvaart – in 2017 maar liefst vijf op een jaar tijd, en intussen is nummer tweeëntwintig, Omnium Gatherum, op komst. Drie: hun muziek gaat van garage rock over geïmproviseerde jazz tot sixties hippiefolk, nu eens verpakt als klassieke single, dan weer uitgesmeerd over oneindige jamsessies die vlotjes boven de tien minuten afklokken. Dat oneindige mag u trouwens letterlijk nemen, het album Nonagon Infinity uit 2016 is zo gemaakt dat je het oneindig kan blijven afspelen.
Aan het begin van hun nieuwste track, “The Dripping Tap”, horen we een soulband met lichte zonneslag. De muziek klinkt lieflijk en loom, de instrumenten lijken wel te smelten in de brandende zon. Het doet ons wat denken aan Sunny Side Up’ een compilatieplaat uit 2019 dat het zonnigste liet horen wat Melbourne te bieden had. Dit kan de band dus ook, maar dan wel met de nodige zelfspot die we ook soms terugzien bij bijvoorbeeld Mac Demarco of Connan Mockasin: er wordt net ietsje teveel stroop gesmeerd, net ietsje te vals gezongen.
En dan, na een minuut of twee, ontvlamt de kerosine. Al een geluk dat de buurman hier in de Outback op drie kwartier rijden woont. Het sextet gaat er aan een rotvaart vandoor en laat geen milliseconde stoom af gedurende het resterende kwartier. Snijdende gitaarsolo’s worden afgewisseld met onnavolgbare drumsalvo’s, het herhalen van een hijgend ‘drip, drip from the tap don’t slip’, en ook het onschuldige openingsthema wordt hyperkinetisch hernomen. Het concept van een “song” vervaagt en maakt plaats voor een van de duivel bezeten jamsessie.
Na een tiental minuten razen geraken we wel enigszins gewend aan het geweld; mogelijks heeft ons centraal zenuwstelsel het finaal opgegeven. Maar ach, het oneindige spelplezier waarmee de dolle honden van jetje geven, is zo aanstekelijk dat de King en zijn Lizard ons toch steeds weer laat schuimbekken. Neen, een band begin je niet voor de hopen vrouwen en drugs, maar gewoon puur uit goesting. Ongebreideld enthousiasme. Misschien enkel toch wat minder koffies drinken voor jullie de studio in duiken, jongens.
