Beste song van de plaat van het jaar. Beste titel ook, in dit waanzinnige jaar. De Apocalyps moet je niet zien of horen, maar voelen. “I Know The End” is de ondergang, maar met een mysterieus lachje dat langzaam een groteske grijns wordt.
“I Know The End” ademt afscheid uit elke porie. Alleen is het niet meteen duidelijk van wie, wat, of waar. Iémand moest gaan: dat doet pijn, maar als je je ogen toedoet dan gaat het beter. De schaal lijkt alsmaar groter te worden: van persoonlijk verdriet tot onze samenleving die over de rand geschopt wordt. “Creation myths”, patriotisme, drones: gooi het allemaal op de schroothoop. Ook muzikaal bouwt het nummer prachtig op naar een zinderende finale, met een losgeslagen laatste noot die – sshtt, niemand zeggen – gepikt is van Big Thief. Vanaf die “ Driving out into the sun/ Let the ultraviolet cover me up” tilt Bridgers “I Know The End” van een mooi pianonummer op naar een nummer om mee te leven. Het is de perfecte afluister van Punisher, een plaat die wij nog lang gaan meedragen.
De zangeres beklijft echter niet met haar muziek alleen. Bridgers zag haar tour in het water vallen door corona. Ze focuste zich dan maar op sessies en onlineconcerten die voor één keertje niet saai en zielloos waren. Voor Seth Meyers maakte ze bij “I Know The End” een prachtige, dramatische clip die de song nog extra kracht bijzette. In een witte jurk, als een bleek spook, dwaalt ze door de gangen van een variétézaal uit vervlogen tijden. “ Ghost your friends”, maar dan letterlijk. Tot Bridgers uiteindelijk toch op het podium belandt, om haar as draaiend. Ze heeft het einde omarmd, kan er nu alleen nog maar om lachen. Ze danst op de knekels van het verleden. Waarna die ijselijk gil volgt.
“ The billboard said ‘The End Is Near’”
Is het slot een definitief vallen van het doek, of toch maar een nieuw begin? Geen kat die het weet, en zij die zeggen van wel liegen dat ze zwart zien. Één ding is wel zeker: het verleden is dood en begraven.
