Muziek uit de Trump-periode kan uiteenlopende vormen aannemen, zo bewijst New Yorks trio Imperial Triumphant. Protesteren doen ze niet, wel hun keiharde observaties van een dystopisch Amerika kanaliseren doorheen niets ontziende en snijdende blackened death jazz-metal.
Het oogt altijd triest, zo’n slecht bijgewoond optreden. Al was het bij voorbaat ook ietwat een miscast vanwege de Botanique. Op vrijdagavond als vierde (!) act die dag en op een tijdstip waarna geen kat nog een trein kan halen. In een zaal waar amper metal staat nog wel. Onder zo’n omstandigheden zouden nooit meer dan een handvol mensen in de toch al kleine Witloof Bar komen opdagen. En dat ondanks het feit dat Imperial Triumphant de meest recente Roadburn-editie voor een volgepakt Patronaat afsloot, in wat de laatste show ooit in die zaal zou worden.
Een erbarmelijke mix tijdens de eerste nummers draagt ook niet bij aan de feestvreugde, maar de New Yorkers ploegen dapper voort. Geholpen door hun podiumpresentatie waarbij ze verscholen zitten achter gouden maskers en Sunn O)))-achtige gewaden én een vrouwelijke stem die de verschillende delen van het concert aankondigt. De gecreëerde afstand werkt meteen ook een deel van de awkwardness weg. Een beetje gekunsteld en misschien pretentieus, maar het dient de sfeer die Imperial Triumphant tracht te scheppen.
Dat heet: de soundtrack voor een in goud gehulde Gotham-achtige versie van hun thuisstad, waarin de Trumps van deze wereld de massa manipuleren en met alles wegkomen. Dat is ook de rode draad van hun alweer uit 2018 daterende en tevens uitstekende plaat Vile Luxury. Met songtitels als ‘Chernobyl Blues’ en ‘Lower World’ krijg je natuurlijk al een idee. De teksten moet je maar meelezen op de sleevenotes, want vocals bestaan vooral uit grunts en zijn bovendien niet altijd even hoorbaar in deze live-setting.
Wat Imperial Triumphant muzikaal doet, is dan weer van begin tot einde boeiend. We vermoeden dat het om een klassiek geschoold trio gaat, met een basgitaar die soms doodleuk als een jazz-contrabas klinkt en een drummer die misschien wel de uit een instelling weggelopen neef van Eli Keszler is. De gitaarpartijen zweven tussen death en black in en net als je denkt dat alles een al te grote pastiche wordt, laat Imperial Triumphant z’n demonen los om tot complete chaos over te gaan.
De rijke arrangementen en met name de helse gastvocals (denk aan The Body) van Vile Luxury missen we in deze live-context weliswaar, maar qua intenties krijgt Imperial Triumphant een 10. Het is uitkijken naar een volgende plaat, waarvan we nu al een eerste nummer te horen krijgen. Toch zijn het afsluiter ‘Cosmopolis’ en toegift ‘Breath of Innocence’ (beide uitgevoerd met rode lichtjes achter hun maskers – het effect kan je raden) die laten horen hoe uniek Imperial Triumphant is.
De gedetunede gitaren van Finse psychedelische black metal; extreem divers drumwerk (op een half versterkte kit) en in essentie een contrabassist: Imperial Triumphant is zelfs binnen de excentrieke New Yorkse metalscene een buitenbeentje. Je zal er nog van horen, want naast hun muzikale kunde, maken deze gasten vooral ook muziek die voor deze tijd bestemd is. Iets wat esthetisch op het extreme af wordt onderstreept, maar zelfs op een druilerige vrijdagnacht in november voor een paar dozijn metalheads blijkt te werken.
