“Although I don’t think I have the answers / I believe there are still things to say”. Beter dan dat kon Kate Tempest het vrijdagavond niet samenvatten. Ze had een plaat voorgesteld, wij kenden die nog niet en graaiden naar flarden betekenis in de storm van poëzie. Wat we in elk geval voelden: het warme hart dat diep vanbinnen klopte.
Kate Tempest is er zelf niet helemaal gerust in en dus legt ze het op deze eerste avond van de tour vooraf toch maar even uit: ja, ze zal een nieuw album brengen dat pas op 14 juni in de winkels ligt, en of we dus vooral onze smartphones in de broekzak wilden laten. Begrijpelijk: de lange teksten van de Britse dichteres zijn sowieso niet gemaakt voor crappy, overstuurde filmpjes.
Moeilijker: die nieuwe plaat die we nog niet hebben gehoord. Kate Tempest brengt lange, woordenvolle lappen tekst, aan een tempo waarin je minstens twee zinnen hebt gemist als je te lang op de vorige blijft kauwen. Wat dat nieuwe The Book Of Trap And Lessons precies wordt? Daar hebben we zowat het raden naar, maar dat het een meer ingetogen affaire wordt dan zijn voorgangers, lijkt alvast duidelijk.
En dat het misschien meer om liefde zal draaien dan, zoals vanouds, the state of the nation. Terwijl vaste producer Dan Carey wat warme pianoklanken lost, schetst Tempest het beeld van liefde die begint — “She crossed the floor like an explosion in slow-motion” — maar ook hoe ze zich niet klaar voelt voor de zachte wurggreep van de vlinderbuik. Een nummer later legt ze het beter uit hoe liefde bestaat uit twee mensen die elkaar gevangen nemen. “I trap you / You trap me”. Het klink, ondanks het dansende wijsje op de achtergrond, niet echt vrolijk. Maar toch: “I still check my phone seventeen times a minute to see if you called.”
En toch is nieuwe single “Firesmoke” een lofzang op ‘her woman’. “Your body is home to rare gods / I kneel at their temple”. Geen idee dus of Tempest nu gelukkig of ongelukkig in de liefde is – kan iemand van Story daar dringend op gezet? – maar ze klinkt wel meer en meer alsof het leven haar een klets heeft gegeven. Of toch minstens geleerd om zich niet meer zo hard op te winden. Het woordendebiet blijft hoog, maar het spat er niet meer uit. Zelfs als ze in het blokje ‘bekende liedjes’ toe is aan dat “The point of life is live, love if you can, and pass it on” van “We Die”, komt dat minder pertinent dan drie jaar geleden.
Dat het publiek die herkenningspunten nodig heeft, hoor je aan het gejuich wanneer zo’n oud nummer begint. “Circles” wordt omarmd als de vreemde hit die het was, “Pictures On A Screen” en natuurlijk “Europe Is Lost” zorgen voor een zucht van vertrouwen in deze nieuwe omgeving. In “Ketamine For Breakfast” valt deze keer dat refrein meer op. “Tried to change it but I know / If you’re good to me I will let you go / Tried to fight it but I’m sure / If you’re bad to me, I will like you more”: toen ook al was er de liefde, maar kwam dat nog uit de mond van personages. Vandaag niet. Vandaag is alles “Me” en “I”. Als we één ding weten, dan dit: The Book Of Traps And Lessons wordt ongetwijfeld Tempests meest persoonlijke werk.
Weg met de politiek en de brede blik op onze gekke wereld? Natuurlijk niet. Het vroege “Hold Your Own” blijft een weergaloze tirade tegen consumentisme, elders heeft ze toch wat zinnetjes gelost zoals “Our leaders are not even pretending not to be demons”. En opnieuw: dat klonk niet eens kwaad, gewoon als een triest feit.
Zo eindigt het ook. Niet met woede, maar met een stuk dat begint met de vaststelling “My country is falling apart” en de bittere vraag “Was that a pivotal historical moment that we came stumbling past?” Een Brexit-ballad? Carey legt er in elk geval zo’n toetsenwerk onder. Tempest brengt het vol empathie, vol begrip voor wat ze vertelt. Hoe kan het dus anders eindigen met een simpel “I love people” voor ze van het podium verdwijnt?
We herhalen: vraag ons niet wat dat The Book Of Traps And Lessons brengt. U hoort het, net als wij, half juni. In de Botanique zorgde Tempest er alvast voor dat we met veel interesse zullen luisteren.
