Twee Mexicanen die psychedelische shoegaze brengen? Ze bestaan. De Facto is de vijfde plaat van Lorelle Meets The Obsolete en de eerste waarmee ze echt opvallen. En dat heeft zo zijn redenen.
Lorena Quintanilla en Alberto González vormden de band in Guadalajara in 2010, verbonden door psychedelische muziek uit de jaren zestig en geïnspireerd door optredens van My Bloody Valentine, A Place To Bury Strangers en Deerhoof. En mocht u zich afvragen waar de ietwat moeilijke bandnaam vandaan komt: Quintanilla en González haalden daarvoor hun inspiratie bij de fictieve film ‘Rochelle, Rochelle’ uit sitcom Seinfeld én The Twilight Zone-aflevering The Obsolete Man’.
Het duo maakt songs waarin drones (“El Derrumbe” is zo zelfs één langgerekte), synths (“Inundacion”) en sterke grooves (“Unificado”) vaak primeren over de gitaren en de stem van Quintanilla die diep in de muziek verwerkt zijn. Ook opvallend: de songs zijn volledig in het Spaans gezongen. Dat zou een reactie zijn op het beleid van Trump en de spanningen aan de Spaans-Amerikaanse grens.
Wat een sterke opener heeft De Facto: “Ana” neigt naar het drony geluid van Lows recentste plaat Double Negative, maar is nog meer creepy en noisy. Het repetitieve in het nummer werkt hypnotiserend, en nog geen klein beetje.
Daarna gaat de band in “Lineas en Hojas” iets vriendelijker klinken, bijna catchy zelfs. Het is samen met “Accion -Vaciar”, een sterk staaltje psychedelische garage rock, het meest toegankelijke nummer van de plaat. Ook “Resistir”, later op de plaat, heeft een gelijkaardige sound en is tevens een muzikale topper.
In het geweldige “Unificado” worden alle noiseregisters opengetrokken. Het is een heerlijke sonische aanval vol feedback en distortion, zodanig intens en repetitief dat je als luisteraar in een meditatieve staat kan geraken. Een topnummer waar Spacemen 3, nog zo’n belangrijke invloed voor de band, jaloers op zou zijn.
Ook “Inundacion” mag er zijn. Tussen de dikke synthlagen, die aanvankelijk nog dromerig overkomen, komen er vlijmscherpe riffs piepen. Lorelle Meets The Obsolete weet dus ook hoe het subtiele gitaaruitbarstingen perfect moet timen.
“La Manga” tot slot, is samen met “Unificado” dé topsong van de plaat. Niet toevallig zijn het de langste nummers van De Facto, waarin de band de luisteraar telkens langzaamaan kan meesleuren. Ook de afsluiter die wat vriendelijker in het gehoor ligt, is weer zo’n hypnotiserende luistertrip.
We gaan er geen doekjes om winden: Lorelle Meets The Obsolete is verplicht luistervoer voor fans van My Bloody Valentine, Spacemen 3 en Loop. Negen nummers en drie kwartier lang doet de band ons wegzweven. De muziek klinkt bovendien meer dan spannend genoeg om te blijven boeien. Robert Smith en Henry Rollings zijn al even fan, nu u nog.