Met een carrière van meer dan veertig jaar en zesentwintig studioalbums op de teller, zou je denken dat een artiest het zichzelf wel eens gemakkelijk wil maken en de boer opgaat met een greatest hits-show. Daar doet Paul Weller echter niet aan mee. Nog altijd brengt hij met de regelmaat van de klok nieuw, relevant materiaal uit en bouwt hij daar voor de bijhorende tour een passende setlist rond. Gisteren kwam hij langs in Leuven om zijn recentste worp, het ingetogen True Meanings, voor te stellen met een semi-akoestische set. Het werd een van de beste Weller-concerten die we ooit beleefden.
”Dit is voor ons een beetje een speciale show”, murmelde Weller nadat hij de eerste nummers achter de rug had en het duidelijk werd dat het publiek deze andere aanpak best wist te waarderen. Het eerste kwartier gaf hij nog een enigszins nerveuze indruk, maar het warme onthaal en het aanvoelen dat het live wel snor zit met die nieuwe liedjes deed hem duidelijk ontspannen. Het was nochtans geen evidente set voor wie geen doorgewinterde Weller-fan is of zich had verheugd op een spervuur aan hits. Van de negentwintig liedjes die hij vorig jaar speelde in de AB bleven er vanavond immers maar twee over: “Have You Ever Had It Blue?” en afsluiter “You Do Something To Me”, dat er waarschijnlijk werd bijgehaald om de zaal te ‘bedanken voor het geduld’.
De tien liedjes uit True Meanings kwamen stuk voor sterk opvallend sterk uit de verf, ook zonder de strijkers die op de plaat zo’n prominente rol spelen. Vooral “The Soul Searchers”, “What Would He Say?”, “Aspects” en “Moving On” wisten daarbij het meest indruk te maken. Dat kwam door de sfeer die de nummers oproepen, door de stem van Weller (hij zong gisteren nagenoeg vlekkeloos) en ook doordat de band wordt gevormd door goed op elkaar ingespeelde, veelzijdige muzikanten. Steve Cradock (gitaar) en Andy Crofts (bas) zijn al jaren trouwe luitenants, maar dé revelatie in Het Depot was toch Steve Pilgrim. Normaal gezien speelt hij drums, gisteren begeleidde hij mee op akoestische gitaar en nam hij het leeuwendeel van de achtergrondzang voor zijn rekening.
De rest van de set werd aangevuld met ouder, muzikaal verwant werk. Dat “Wild Wood” nog eens van stal werd gehaald, was misschien niet zo verrassend. De keuze voor enkele minder bekende The Jam-songs zoals “Private Hell”, “Tales From The Riverbank” (een b-kantje zelfs) en “Boy About Town” of “A Man Of Great Promise” van The Style Council was dat wél. Ook leuk om terug te horen: “The Strange Museum” en “Amongst Butterflies” uit de eerste soloplaat, en “One Bright Star” en “Where’er You Go” uit 22 Dreams. Met “Long, Long Road” en “Hopper” kregen we er zelfs de twee nummers uit A Kind Revolution bovenop die we vorig jaar in de AB o zo graag hadden willen, maar toen de set niet haalden.
Weller en co waren dus in topvorm, en dat voor een optreden waarmee eerstgenoemde — net als met de twee andere shows in Nederland — in de eerste plaats de nieuwe, fragiele songs wilde uittesten op een levend publiek. Het ‘grote werk’ wacht immers over een week, wanneer Weller samen met de groep en met een heus orkest twee avonden na elkaar de Royal Festival Hall zal vullen. Dat zullen (voorlopig toch) meteen ook de laatste twee shows zijn waarin de klemtoon ligt op het nieuwe werk.
Ergens is dat natuurlijk jammer, maar intussen wordt er gefluisterd dat een volgende plaat niet zo heel lang meer op zich zal laten wachten. Laten we hopen dat er tijdens de tour die daar eventueel op volgt nog voldoende plaats zal zijn voor de nummers die ons vanavond wisten te bekoren.
