In de jaren negentig gold het Britse label Mo`Wax tijdelijk als het hipste onder de hippe labels, met onder meer releases van hip hop- en “trip hop’-artiesten als DJ Shadow, DJ Krush en in mindere mate Dr. Octagon. Die laatste was het pseudoniem van Kool Keith die eind jaren tachtig met Ultramagnetic MC`s de hiphopklassieker Critical Beatdown (1988) uitbracht waarna de groep na enkele mindere albums ophield te bestaan en de leden in de anonimiteit verdwenen.
Kool Keith bleef echter niet bij de pakken neerzitten en werkte samen met Kutmasta Kurt aan enkele songs rond het personage Dr. Octagon. Op basis van twee singles die het duo rondstuurde, was onder meer de aandacht van Dan “The Automator” Nakumara (die DJ Shadow bij zou staan tijdens Endtroducing…) gewekt, waarna deze samen met DJ Q-bert grotendeels voor de productie van Dr. Octagonecologyst (1996) in zou staan. Het album werd lovend onthaald, in die mate zelfs dat Kool Keith het beu werd louter met Dr. Octagon geassocieerd te worden en besloot zijn alias te “vermoorden” door een ander door hem bedacht personage Dr. Dooom (op First Come, First Served, 1999).
Terwijl Kool Keith zowel onder `eigen naam` als aliassen (onder andere Black Elvis) albums bleef maken, verscheen in 2006 het officieuze The Return Of Dr. Octagon. Kool Keith had initieel gepland zelf een album onder deze titel uit te brengen, maar na enkele meningsverschillen met het platenlabel opteerde deze laatste om zelf een productieteam samen te stellen en oude opnames van Kool Keith te gebruiken. Hoewel Kool Keith naar verluidt het album zelf niet slecht vond, noopte het hem wel tot het terugbrengen van Dr. Dooom die met de song “R.I.P. Dr. Octagon” een tweede maal met het personage afrekende. Ironisch genoeg werd de officieuze Dr. Octagonplaat beter onthaald dan Dr. Dooom 2.
Met Moosebumps: An Exploration Into Modern Day Horripilation keert Kool Keith voor een derde maal terug naar het Octagon-universum, en ditmaal opnieuw met The Automator en Q-bert aan zijn zijde. Van bij het openingsnummer “Octagon Octagon” wordt duidelijk dat het trio niet alleen beseft dat de erfenis van het Octagondebuut moeilijk te evenaren is maar tezelfdertijd dat een plaat onder die naam zonder meer aandacht krijgen zal. En dus klinkt het meteen “Newspaper, The Daily Herald! Octagon is back, people are going octagon crazy” waarna een nummer lang zowat alles aangeprijst wordt onder het octagonlabel: “I was writing octagon in an octagon hat/With octagon underwear taking an octagon bath/With octagon soap, my octagon motorcycle made/By octagon bikes.”
De humor en surrealisme van het debuut blijft in de teksten duidelijk behouden evenals de seksueel getinte inhoud. Tezelfdertijd zijn de vergelijkingen zo van de pot gerukt en abstract dat het moeilijk is om Kool Keith alvast in zijn teksten van seksisme of vrouwomvriendelijkheid te beschuldigen. Ook muzikaal zoekt het nieuwe album aansluiting bij het oude geluid wat zowel een zegen als een vloek mag heten. Dr. Octagonecologyst was immers zozeer zijn tijd vooruit dat het album ook nu nog met geen enkel ander album te vergelijken valt en zichzelf in een geheel eigen genre plaatst. Op Moosebumps tracht het trio een gelijkaardig gevoel op te roepen zij het dat ditmaal het grotere budget gepaard gaat met minder experimenteerdrift en durf.
Hoewel songs als “Operation Zero”, “Polka Dots” of “Hollywood Tailswinging” zeker hun plekje op het debuut verdienden, durven ze nooit echt nieuw terrein op te zoeken, wat net de grootste troef van het debuut was. Slechts een enkele keer durft Dr. Octagon opnieuw wat buiten de zelfopgelegde lijntjes (op zich nog grillig genoeg) te kleuren zoals in het verrassend funky en naar old school hiphop knipogende “Area 54”, het funky “3030 Meets The Doc, Pt. 1” of het door de scratches van Q-bert gedomineerde “Bear Witness IV”. Het is het type song dat op Moosebumps meer aan bod hadden mogen komen en veel minder inspeelt op het verwachtingspatroon dat onder meer in “Black Hole Son” volledig ingelost wordt. Want waar het debuut geregeld de uiterste grenzen opzocht, lijkt het trio ditmaal vooral aansluiting bij dat album te zoeken zonder de frisheid ervan te evenaren.
Kool Keiths oeuvre is al sinds hij als jonge snaak bij Ultramagentic MC`s het mooie weer maakte, op zijn minst wisselvallig te noemen. Op de ene plaat schittert hij met zijn surreële teksten ondersteund door gedurfde beats en eigenzinnige songs terwijl hij op de andere plaat verloren lijkt te lopen in zijn eigen abstracte teksten en de muzikale inkleding ongeïnspireerd klinkt. Op Moosebumps: An Exploration Into Modern Day Horripilation klinkt Kool Keith opnieuw geïnspireerd terwijl zijn oude strijdmakkers The Automator en Q-bert bewijzen dat ze nog steeds weten hoe ze een beat in elkaar dienen te steken. Mocht het album ten tijde van en voor debuut Dr. Octagonecologyst uitgebracht zijn, dan zou het een ongetwijfeld een legendarische status verworven hebben. Maar in de schaduw van dat album en rekening houdend met hoezeer Dr. Octagon hier op veilig speelt, blijft het derde Octagonalbum een vakkundige oefening zonder meer.