Nog geen maand nadat Red Rider: De Zevende Scherf aan het grote publiek werd voorgesteld, ligt het tweede deel van de reeks al in de winkels. Het eerste deel werd voornamelijk verteld door middel van directe actie, het vervolg Red Rider: Teufelsberg blikt aan de hand van flashbacks terug op het verleden.
Tekenaar Stedho (Steven Dhondt) en scenarist Lectrr (Steven Degryse) nemen wat gas terug om hun personages wat meer diepgang te geven. De lezer krijgt meer inzicht in het noodlottige verleden van zowel Red als Celeste. Die terugblikkende informatie zal ongetwijfeld in de ontknoping essentieel zijn, maar maakt de stoere motorrijder en de roodharige CIA-agente in de eerste plaats veel menselijker. Aan de hand van een flashback komen we tevens ook te weten wie opdracht heeft gegeven voor de levering van de zevende scherf. In het eerste deel was dat nog onduidelijk.
Red vlucht voor zijn verleden en vindt onderdak bij Celeste, op de ranch Camelot. Merlijn zinkt steeds verder weg in zijn verslavingen en verkoopt zijn scherf om cocaïne te kunnen kopen. B’Hal straft zijn onderdanen en komt gevaarlijk dicht bij zijn einddoel: de hel op aarde ontketenen.
In het vorige deel keek de reeks nog door Amerikaanse ogen naar het conflict in het Midden-Oosten, maar in Teufelsberg wordt er echter met de vinger gewezen naar de Amerikaanse hebzucht. In zijn militaire verleden nam Red deel aan “Operation Fools Gold”, een missie waarbij de Navy SEALs een boorplatform van de Irakezen in handen moesten krijgen. De operatie draaide niet om veiligheid, maar het team moest eigenlijk een winstgevend platform veroveren voor andere partijen dat zouden doen. De daaropvolgende reactie van CIA-agent Lance klinkt helaas pijnlijk herkenbaar in de oren: “Kom, kom, zo zwart-wit is het allemaal niet. In oorlogen is niet altijd alles even duidelijk.” Red Rider heeft dus niet de ambitie om een eenduidig discours te voeren en steekt eerder de draak met “collectieve naïviteit”. Tevens worden in Teufelsberg opvallend veel personages slachtoffer van zinloos geweld.
De tekenstijl van Stedho zwiert nog steeds de pannen van het dak en Lectrr heeft de smaak als verteller helemaal te pakken. Het verhaal leest nog steeds vlot, zelfs met de vele flashbacks. De knipogen en details, die de reeks leken te kenmerken, zijn minder aanwezig dan in het eerste deel. Verder is er eigenlijk weinig aan toe te voegen.
De reeks bevestigt opnieuw: Teufelsberg is simpelweg een geslaagd vervolg op een zeer sterk eerste deel. Red Rider was van in het begin een ambitieus project en het verhaal lijkt nu naar een noemenswaardige ontknoping toe te werken, maar “It ain’t over ‘til the fat lady sings”. Het is dus uitkijken naar het derde en laatste deel.
