Van everywhere over nowhere tot opnieuw in het centrum van je trommelvlies. Michelle Branch serveert de comeback waar niemand op zat te wachten, maar die zich onmiddellijk tussen je oren parkeert.
Van een blast from the past gesproken! De naam Michelle Branch zal misschien niet meer zo bekend in de oren klinken, maar aan het begin van het millennium bezette ze enkele singles lang de wereldcharts en ongetwijfeld willens nillens maandenlang je oorschelp met de radiohit “Everywhere”. Ze profiteerde mee van de populariteit van de poprock met een countrytoets, mede dankzij Sheryl Crow in gang geschopt, maar moest de duimen leggen voor een nieuwe lichting misnoegde popnimfen aangevoerd door Avril Lavigne. Bijna vijftien jaar lang sukkelde ze de vergetelheid in, met als enige noemenswaardige wapenfeit nog een album als de helft van The Wreckers.
Met Hopeless Romantic is ze aan een comeback toe op volwassen leeftijd, waarvoor ze zich liet bijstaan door haar beau Patrick Carney (The Black Keys). Hij geeft de productie geen radicale make-over, maar laat Branch meer matuur en gelaagder klinken. Haar stem blijft herkenbaar hoog, maar kreeg met de jaren een aangenaam kraakje dat haar — toegegeven, überclichématige — lyrics ook wat meer punch geeft.
Het resultaat is een trip down memory lane naar de easy listening pop van het begin van de eeuwwisseling die, op het Dawson’s Creeky “Knock Yourself Out” na, niet gedateerd maar übercatchy aandoet. Al van bij de start is het raak met “Best You Ever”, de potentiële hit die Sheryl Crow al meer dan een decennium niet meer geschreven heeft, opgeluisterd met een paar popsynths die uit Madonna’s debuut geïmporteerd lijken. Song na song blijft ze raak schieten: met het complexloos zoete “Not A Love Song”, het funky “Temporary Feeling” of het tussen Haim en Nelly Furtado geparkeerde “Last Night”.
Verwacht geen grootse lyrische openbaringen of inventieve experimenten. Een hele tracklist lang blijft de toon vederlicht, hoewel je in het detailwerk — de achtergrondtrompetten van “Heartbreak Now”, het instrumentale intermezzo van “You’re Good” — hoort dat de productie de prefab constructies van weleer omruilde voor stevigere funderingen. Zelden zoekt Branch aansluiting bij de huidige trends, tenzij dan op de fabuleuze titeltrack, die overdreven geaspireerde amoureuze zelfkastijding à la Lana Del Rey grossiert. Dergelijke routes zou ze verder moeten exploreren als ze nog echt een vervolg aan haar carrière wil breien. Als dat niet lukt, blijft dit een fijne, pretentieloze revival van een geluid dat al meer dan tien jaar dood en begraven leek.
Michelle Branch brengt geen bezoek aan België, maar zal op 24 september haar opwachting maken in Amsterdam op het podium van Bitterzoet.
