Obama en Biden? Karen en De Coster? Romelu en Jordan? Neen, geen van die duo’s liet de voorbij jaren zo’n indruk op ons na als het rappende tweespan El-P en Killer Mike, dat samen Run The Jewels vormt. Voor een volgelopen AB kwamen ze onderstrepen dat hun monsterverbond het beste is dat hiphop vandaag te bieden heeft.
BRDCST, het vijfdaagse indoorfestival dat hier gisteren van start ging, kon zich geen meer in het oog lopende naam toewensen dan Run The Jewels. Geen uniekere ook, want dit is pas de eerste keer dat de heren samen halt houden in ons land, terwijl ze toch al een flinke poos bezig zijn. Run The Jewels is op het eerste gezicht een wat vreemd duo. El-P komt uit New York, waar hij in de jaren 1990 deel uitmaakte van het alternatieve hipcopcombo Company Flow. Hij is een eerder introverte beattovenaar die houdt van een schaduwbestaan. Killer Mike komt uit het Zuiden, waar de hiphop exotischer en excentrieker klinkt, denk maar aan zijn vrienden van Outkast. Maar zet de twee heren bij elkaar en het werkt, er ontstaat een spontane chemie. Zonder trucs, niks in de handen, niks in de mouwen. Wat je ziet, is wat je krijgt.
Meteen valt de enorme explosiviteit en bevlogenheid van beide heren op. Een paar maand geleden brachten ze hun derde langspeler uit waarop al eens gas teruggenomen wordt, maar daar valt vanavond niks van te merken. We krijgen een pittige bloemlezing uit alle drie de albums voorgeschoteld. Vanaf opener “Talk To Me” gaan El-P en Killer Mike als bezetenen tekeer over de stuurse, elektronische beats. Al bij het tweede nummer, het eveneens nieuwe “Legend Has It”, wordt massaal “RTJ” gescandeerd en amper twee tracks later, tijdens publiekslieveling “Blockbuster Night, Part 1”, slaat u aan het crowdsurfen en vormen zich verschillende moshpits. Run The Jewels laat zich niet afleiden en blijft bij de les, tijd voor concentratieverlies is er niet gezien de nummers aan een rotvaart voorbij komen.
Het is een verademing om te zien hoe beide heren zichzelf niet al te serieus nemen. Al viel dat te verwachten na hun plaat Meow The Jewels, die enkel met kattengeluiden werd ingeblikt. Een kleine stunt, waarvan de opbrengst integraal ging naar families van slachtoffers van politiegeweld. “Het is onrechtvaardigheid bestrijden met het meest dwaze concept ooit”, liet El-P toen optekenen. Vanavond borduurt “Early” verder op dat thema: “Please don’t lock me up in front of my kids and in front of my wife, man, I ain’t got a gun or a knife”, rapt Killer Mike. Neen, grote aanhangers van hun vaderland kan je deze twee niet meteen noemen, zo omschrijft El-P Amerika als “The asshole of the apocalypse” alvorens een brutaal “Lie, Cheat, Steal” in te zetten.
Dit Run The Jewels beheerst het spelletje als geen ander. Akkoord, hier en daar duikt wat routine op, zo komt de passage waarin El-P gesmeekt wordt een gedicht voor te dragen iets te ingestudeerd over, maar hun overgave maakt veel goed. “Like who really run this?”, stelt Killer Mike een retorische vraag. Hij en zijn kompaan vullen elkaar perfect aan in dit succesverhaal dat uitblinkt in eerlijkheid. Na het bisnummer “Close Your Eyes (And Count to Fuck)” spreekt El-P nog een boodschap van (broeder)liefde uit, voor de heren finaal afsluiten met “Down”, meteen het eerste rustpunt van de avond.
Run The Jewels schenkt hiphop hoop, in tijden waarin bepaalde media u willen laten geloven dat het genre groter is dan ooit en dat staven met koorknapen wiens ballen nog moeten indalen, zie: Bruno Mars, Drake en The Weeknd. Geloof hen niet, echte hiphop is onfris, dreigend, strijdlustig en ontstaat vanuit een zekere noodzaak. El-P en Killer Mike stelden vanavond even orde op zaken.
