Vlak voor de stad Gent zijn Sint-Pietersplein opnieuw moet inleveren aan de studenten, wordt het omgetoverd tot schouwtoneel voor één van de boeiendste muzikale acts van de laatste decennia. Massive Attack, meesters van de sfeerzetting, moeten er de zomer van 2016 van een wervelend slotakkoord voorzien.
Dit collectief uit Bristol komt zo in een mooi rijtje te staan. Onder meer Prince, Leonard Cohen, en aan het begin van deze zomer nog de Italiaanse filmcomponist Ennio Morricone, kwamen de voorbije jaren immers het beste van zichzelf geven op dit plein in de Gentse binnenstad. Maar nog meer dan bij deze artiesten, waarop je makkelijk een gezicht kan plakken, is bij het anoniemere Massive Attack de omkadering uiterst belangrijk: decor, setting, sfeer en gemoedsstemming zijn cruciaal, en dan kan je je geen betere locatie indenken dan in de schaduw van de prachtige Sint-Pietersabdij, bij zonsondergang op een warme zomeravond.
Ook de band voelt dit aan en trapt hun concert niet zoals eerder dit jaar in Paleis 12 af met de boosaardige beats van “Battle Box 001”, maar met het minzame, introspectieve “Hymn Of The Big Wheel”, de afsluiter van hun klassieker Blue Lines die dit jaar zijn vijfentwintigste verjaardag viert. Intiemer kan hun doortocht niet beginnen. Tijdens het erop volgende “United Snakes” wordt de gemoedelijke sfeer doorgetrokken, en gaan de zijschermen zelfs uit. Enkel op de lichtkrant achter de band worden politieke boodschappen geprojecteerd. Ook de gitaar die “Future Proof” in gang zet, klinkt vanavond bijzonder lieflijk, en wanneer ze het nummer in het midden laat openbarsten, ontwaren we zelfs schoonheid in de destructie.
Gezien Massive Attack met een rist gastzangers werkt, is het steeds afwachten wie ze live uit de coulissen toveren. Vanavond geen Martina Topley-Bird, en dus ook geen “Teardrop”, dat zij bij vorige concerten voor haar rekening nam. Wel aan boord is de Britse singer-songwriter Azekel, die ook op plaat “Ritual Spirit” inzong, en later nog terugkeert voor een prima “Pray For Rain”. Tijdens “Risingson” zingen Massive Attackbreinen Robert Del Naja (3D) en Grant Marshall (Daddy G) broederlijk naast elkaar, en laten ze horen dat ze eigenlijk niemand anders nodig hebben. Of het zou de Jamaicaanse dubvocalist Horace Andy moeten zijn. In “Man Next Door” gaat zijn verslagen stemgeluid perfect samen met de ontredderde ritmes van de twee livedrummers. Wanneer hij “Girl I love you but your loving has gone forever” zingt in “Girl I Love You”, voel je zijn smart. Ook van “Angel” maakt Andy een bezwerend hoogtepunt, terwijl de zinderende gitaar stevig krast op zijn ziel en de drums er los op inslaan. Heftig.
Vorige maand nog bracht Massive Attack een nieuwe ep uit, maar die wordt vanavond stiefmoederlijk aan de kant geschoven. Het oudje “Eurochild”, dat de band in ons land haast nooit eerder speelde, wordt door Del Naja aangekondigd als “Requiem to the European Union”. Zuur mompelt hij er nog iets over “Post-Brexit” bij, en boodschappen als “Beter samen”, “Eendracht maakt macht” en “Verenigd” worden geprojecteerd. Al zit de grootste verrassing in de staart van de show, wanneer niemand minder dan Tricky plots opduikt, voor een uitermate doorleefd “Take It There”. Jammer dat ze hem niet eerder op wat nummers hadden laten meegrommen. Nu voelt het een beetje als Eden Hazard net voor affluiten inbrengen en er hem dan weer afhalen. In de extra tijd brengt Deborah Miller nog “Safe From Harm” en het lepeltjeslied “Unfinished Sympathy”. Maar tegen dan was de match al lang gewonnen.
Met een nagenoeg perfecte show, en enkele verrassende keuzes, zette Massive Attack zijn uitstekende livereputatie vanavond eens te meer kracht bij. De band greep niet meteen naar de keel, maar maakte zich gaandeweg meester van het Sint-Pietersplein. Het bleek een bijzonder effectieve strategie.
