Opnieuw imponeert Steven Dupré met het eerste deel van het tweeluik De Roofdierenclub. Deze keer nam hij de gerenommeerde scenariste Valérie Mangin onder de arm. De Boeman is een spannend, bijna verontrustend album.
Steven Dupré heeft al heel wat watertjes doorzwommen. Stripliefhebbers wisten zijn werk al van bij het begin te waarderen, toen hij eind jaren tachtig zijn reeks Wolf lanceerde als krantenstrip. Nadien volgde het sterk gewaardeerde maar te weinig verkochte Sarah & Robin, een jeugdstrip voor Standaard Uitgeverij. Aansluitend lukte het hem om de overstap te maken naar de internationale markt met Coma, maar ook daar was het na drie delen over en uit voor uitgeverij Glénat. Niettemin bleef de lof van pers en publiek zich opstapelen. Stilaan werd Dupré wel opgepikt voor het tekenen van losse albums voor uitgeverij Dupuis (Pandora Box en Interpol). Zijn bekendheid op de Franse markt groeide enorm wanneer hij in 2006 van start ging met de stripversie van de tv-serie Kaamelott, gigantisch populair in Frankrijk en compleet onbekend bij ons. Tot nu werkt hij aan deze reeks, maar door de sterk wisselende aanvoer van nieuwe scenario’s door Alexandre Astier is Dupré steeds genoodzaakt om andere projecten te ontwikkelen. Een nieuwe poging op eigen scenario, Midgard, bleek al na twee delen niet langer levensvatbaar voor Casterman. Nu lanceert hij samen met de bekende scenariste Valérie Mangin het tweeluik De Roofdierenclub.
Londen, 1865. In een typisch Victoriaans decor van sterke contrasten tussen arm en rijk vinden we Elisabeth Shepherd, dochter van steenrijke ouders die compleet geen voeling hebben met de grote problemen van de armere klassen in de maatschappij. Jack is een straatboefje dat onder het mom van schoorsteenveger rijken besteelt. Jack en Elizabeth lijken voorbestemd om elkaar te ontmoeten in hun zoektocht naar de Boeman, die de vader van Jack vermoordde. In het eerste deel van dit spannende tweeluik groeit het besef van ongemak. Er is iets vreemds aan de hand met de gentlemen’s club van Elizabeths vader, waar alle leden het masker van een roofdier dragen. Is er een verband tussen de club en de verschrikkingen van de Boeman?
Grafisch gaat Dupré redelijk ver. Het scenario vraagt om horrorscènes die ons alleszins een ongemakkelijk gevoel bezorgden. Het folteren van kinderen is nu eenmaal iets wat niet evident is binnen het genre. Aan het einde van dit eerste album zoeken de auteurs de grens op van wat we als evident en draaglijk beschouwen. Tegelijk is het geweld niet gratuit, maar eerder het resultaat van een zorgvuldige opbouw van de spanning.
Valérie Mangin is in Frankrijk een van de meest populaire scenaristen. Begin jaren 2000 debuteerde ze samen met haar partner Denis Bajram. De Gesel Gods was haar eerste eigen creatie, samen met tekenaar Aleksa Gajic. Ze specialiseerde zich in het vermengen van historische verhalen met fantastische elementen. Samen met Thierry Démarez maakt ze sinds 2012 een herinterpretatie van Alex, de klassieke reeks van Jacques Martin: onder de noemer Alex Senator verschenen al vier delen. Momenteel combineert Mangin verschillende parallelle reeksen bij evenveel uitgeverijen. De Roofdierenclub is haar eerste project dat zo dicht aanleunt bij het griezelgenre. Voorlopig blijven de fantastische elementen in het scenario ook achterwege.
De Boeman is een veelbelovende start van dit nieuwe tweeluik. Mangin bouwt op een vakkundige manier de spanning op en heeft met Dupré een bijzonder getalenteerde kompaan aan boord. Zijn tekeningen blinken uit in sfeer en details, zoals we dat al zo lang van hem kennen. De kleuren van Roberto Burgazzoli ondersteunen die tekeningen perfect. Dupré toont zich in elk nieuw album steeds weer de gedrevenheid zelf en zet zich met dit eerste deel van De Roofdierenclub resoluut boven de middenmoot van tekenaars op de Franse markt.
