Drieëntwintig is hij nog maar, Kevin Verwijmeren. Maar wel goed op weg om een illustere naam te worden in de wereld van de ambient en nabije omgeving. Met een langspeler op het Gentse Icarus/Vynilla Vinyl-label (zie eerder al het diverse rijtje Sofar, Stray Dogs, Ecila en Echo Beatty) wordt de belofte opnieuw ingelost en kan de verbeelding weer volledig zijn gang gaan.
Het was met de digitale release Never Ending Tape (2013) dat Verwijmeren voor het eerst van zich liet horen. Snel volgden een paar cd-releases, waarvan vooral It’s The Colour Of A Cloud Covered Sky (2014) opgepikt werd, en ervoor zorgde dat hij ook gevraagd werd om de muziek te maken voor een Amerikaans-Pakistaanse kortfilm, The Wolf And The Wayfarer. In een interview met Gonzo (circus) van een jaar of twee geleden, vergeleek Verwijmeren zijn album met “(…) een goed gedoseerde drug waardoor je in een andere staat geraakt zonder je druk te maken over welk nummer je aan het luisteren bent.” Een omschrijving die ook deze keer weer steek houdt.
Het achtdelige Those Glorious Heights laat zich immers het best beluisteren als een ononderbroken geheel (al zal je natuurlijk wel een keer het vinyl moeten omdraaien). Niet alleen omdat de stukken ook daadwerkelijk in elkaar overlopen, maar omdat ze ook zo’n hecht geheel vormen. Hier vallen immers geen abrupte stijl- of stemmingswendingen te rapen. Er zit aardig wat nuance in het album en Verwijmeren is absoluut bedreven in het spelen met dosering en densiteit. Dat gebeurt allemaal zo subtiel en organisch, dat het daadwerkelijk aanvoelt als een doorlopende compositie. Vraag ons niet hoe het eerste of derde of zevende klinkt, maar laat ons luisteren en we kunnen er wel een en ander bij verzinnen.
Daarmee bewijst Verwijmeren dat hij de kunst van de suggestie beheerst, zonder zichzelf te sterk naar de achtergrond te duwen. Zijn muziek is verankerd in de ambient, maar je zou er net zo goed het drone-label op kunnen plakken, al klinken zijn creaties vermoedelijk wat melodieuzer dan die van heel wat anderen in dat veld. De promotekst heeft het over Loscil, Tim Hecker en Pan American als invloeden, en die zijn er zeker in terug te horen, maar het gaat nog verder. Zijn ambitie is om melodieën en patronen te laten uitgroeien tot landschappen van geluid, en dat lukt aardig. Dit is mooie muziek die meer dan geluidsvernis wil zijn.
De geluidslagen vloeien volgens ambient-traditie naadloos in elkaar over met een expansieve openheid, en nu en dan met een onderhuidse melancholie. Hoewel er geen akoestische of analoge geluiden aan te pas komen, krijg je af en toe toch de suggestie van strijkers, blazers of een orgel en duiken hier en daar gruizige texturen en vervormingen op, alsof de signalen even verstoord worden en voorkomen dat het allemaal te vredig gaat klinken. Verwijmeren bespeelt die delicate balans knap: Those Glorious Heights is toegankelijk, vaak fragiel en melancholisch, maar is geen kleffe muzak, geen tranerig gedoe of te vage droomgolf. Zachte, comfortabele geluiden krijgen gezelschap van meer afstandelijk aanvoelende ideeën en voorzichtige stoorzenders.
Door die gestage transformatie speelt zich een iriserend effect af in je koptelefoon, waarbij een rustgevende fase net zo goed een meer bedrukte teneur kan aannemen. Er wordtniet enkel aansluiting gezocht bij bovenvermelde invloeden, maar net zo goed gedacht wordt aan de bedrukte space ambient van IIVII, het intens verstrengelde gitaarminimalisme van Dirk Serries of zelfs de klassieke trance van een Max Richter. Gewichtige namen, maar voor een ander zal het ongetwijfeld weer nieuwe referenties opleveren. Those Gloirous Heights is alleszins een geslaagd album, en eentje dat een breed referentiekader koppelt aan de intentie om een eigen verhaal te vertellen. Missie geslaagd.
Het album verschijnt op vinyl, in een oplage van 300 stuks, en wordt vrijdag 26 februari voorgesteld in S.M.A.K. Gent. De mastering gebeurde door Stephan Mathieu, het opvallende artwork is van Jan Van Der Kleijn.
