Emmanuel Guibert streelt opnieuw onze ogen met De Jeugd van Alan. De appendix bij De Oorlog van Alan is perfect los te lezen. Scratch levert opnieuw een parel af.
Aan virtuositeit geen gebrek bij Emmanuel Guibert. De Fransman maakt al jaren strips die grafisch indrukwekkend zijn en die de auteur ook qua scenario voortdurend blijven uitdagen. In 1992 debuteerde Guibert met het indrukwekkende Bruin, dat in een fotorealistische stijl getekend was. Guibert putte zich zeven jaar lang uit in details, en zag nadien dat het niet de werkmethode was die hij verder wilde toepassen. Hij experimenteerde volop met het principe ‘less is more’ en zocht zo naar een nieuwe, eigen tekenstijl. In 1997 verscheen dan (op scenario van Joann Sfar) De Dochter van de Professor, waarin hij op een indrukwekkende manier met aquarellen aan de slag ging. Ook in het Nederlands begon zijn naam bekendheid te krijgen met de reeks Zwarte Olijven (alweer met Sfar) en het album Kapitein Scharlaken (op scenario van David B. voor de collectie Vrije Vlucht). In 2000 ging hij ook van start met een nieuw ambitieus project. Hij wilde de gesprekken die hij met Alan Ingram Cope voerde, omzetten naar een biografie van Cope tijdens diens dienstjaren in de Tweede Wereldoorlog. Het eerste deel van de trilogie De Oorlog van Alan maakte bij verschijning meteen grote indruk. Guibert gaf voorkeur aan kleine, menselijke momenten en liet in zijn tekeningen vaak decors achterwege. Het resultaat was een diepgaande, trage leeservaring zonder echte spanning in het verhaal. Toch was het eerste deel beklijvend en vernieuwend. Guibert bouwde er ook zijn aquareltechniek verder in uit en puurde de soberheid verder uit. In 2008 verscheen het derde en laatste deel. Toch wilde Guibert ook de jaren voor de oorlog aan bod brengen. Uit de gesprekken had hij daarover immers ook een schat aan informatie kunnen verzamelen. Zo verscheen dan in 2012 het album dat nu als De Jeugd van Alan vertaald wordt. Het is een prachtige appendix bij Guiberts meesterwerk.
Alan Ingram Cope groeide op Californië. Via zijn getuigenissen wist Guibert een treffend beeld te schetsen van de Verenigde Staten voor de Tweede Wereldoorlog, toen de grote sprong voorwaarts en het ultieme geloof in het vooruitgangsdenken nog meer op de achtergrond stonden. Zijn verhaal geeft een ongewone inkijk op een Amerika zoals we dat eigenlijk meer kennen van de verhalen uit de 19de eeuw, terwijl de drempel naar industrie en kapitalisme al erg laag was op dat moment. In de kenmerkende stijl uit De Oorlog van Alan besteedt Guibert ook in dit album vooral aandacht aan kleine anekdotes uit de jeugd van Alan Cope. De rol van zijn moeder staat daarbij centraal in deze strip. Door de duidelijke breuk tussen dit album (jeugd) en de trilogie rond de oorlog, is De Jeugd van Alan ook perfect als losstaand verhaal te lezen.
De Oorlog van Alan werd enkele jaren geleden nog vertaald door Silvester. Met dit album springt de jonge uitgeverij Scratch in de bres. Hun uitgave is alleszins trouwer aan het origineel, met een wat groffer papier voor het omslag en een matte variant voor het binnenwerk. Het werk van Emmanuel Guibert past ook perfect in hun groeiende fonds. Een sterk auteur met duidelijke ambities op vlak van scenario én tekeningen, die verdient het om vertaald te worden. Wellicht is De Jeugd van Alan geen spek voor ieders bek. Daarvoor biedt het album te weinig uiterlijk vertoon en actievol spektakel. Wie echter op zoek is naar pure vertelkracht over het echte leven, is hier aan het juiste adres. Tegelijk krijgt die er nog pagina’s vol grafische meesterwerkjes bovenop.
