De meeste personages van de originele Watchmen, inclusief de Minutemen, hebben intussen in vijf delen hun eigen “Before”-bewerking gekregen. De koe is echter nog niet uitgemolken. Het is nu de beurt aan de minder prominente figuren.
De eerste vijf delen wisselden sterk van niveau. Zowel de verhalen als de tekeningen stonden niet altijd op punt. Bovendien was het geen gemakkelijke opdracht om Alan Moore naar de kroon te steken. De auteurs zullen hun eindresultaat met een bang hartje aan het publiek toevertrouwen, de nukkigheid van de geestelijke vader kennende. Vraag maar na bij de regisseurs van de verfilmingen van enkele van zijn verhalen.
Dit zesde deel is echter van een andere slag en bevat drie los van elkaar staande verhalen met evenveel auteurteams. Zoals gezegd zijn het nu de mindere goden die aan bod komen. In het eerste verhaal, Moloch, wordt de jeugd van de vaste vijand van de Minutemen uit de doeken gedaan. Het probeert ons een geweten te schoppen over waartoe jeugdtrauma’s kunnen leiden. Moloch, die vanwege zijn uiterlijk gepest, afgeranseld en afgewezen wordt, valt meer en meer in de rol van koele killer. Omdat hij het steeds alleen moet rooien, volgt hij zijn monogame passie: goochelen. Hij wordt er zo goed in dat hij ook kan profiteren van bewonderaars en (betaalde) liefde. Het bezorgt hem uiteindelijk de status van misdadig meesterbrein en geduchte tegenstander van de Minutemen. Zijn Houdinivaardigheden zorgen er immers ook voor dat hij evenveel ontsnapt als dat hij achter de tralies wordt gezet. Maar dan komt uberwatchman Dr. Manhattan op de proppen, die niet met trucjes werkt en de idolate tegenstander van Moloch wordt. Het is echter de geslepen miljonair Ozymandias die hem in de luren zal leggen.
Moloch is veruit het sterkste verhaal van de drie in dit boek, maar het weegt toch ook te licht om te concurreren met het origineel: te eenvoudige dialogen en te evidente plotwendingen.
Het tweede deel, De vloek van de Crimson Corsair is van een geheel andere orde. Watchmen bezat een metaverhaal met piraten, dat in de dvd-versie van de film een extra animatiefilm geworden is. Opvallend daarbij is de naam van John Higgins, die de tekeningen verzorgt. Hij was bovendien de inkleurder van de originele Watchmen en laat hier zien dat hij wel degelijk ook het grotere tekenwerk aan kan. Wat we krijgen, is een woelig verhaal over Gordon MacClachlan, die als officier aanmonstert op het militaire schip van kapitein Lemuel Chaine, een gewetenloze dictator. Wat volgt, is een mengeling van Schateiland, Pirates of the Caribbean, De Vliegende Hollander (die ook meedoet in het verhaal) en Muiterij op de Bounty. En dat mag je letterlijk nemen: de drukte overheerst, ondanks het geringe kleurgebruik. Het maakt van deze vertelling het moeilijkst te doorworstelen verhaal.
Het derde en laatste hoofdstuk brengt tekentechnisch terug wat rust. Het vertelt het ontstaansverhaal van Dollar Bill, een personage dat maar even vermeld wordt in Watchmen. En niet onterecht. Langer dan dit hoofdstuk kan je zijn biografie immers niet maken. We krijgen het verhaal van de geblesseerde topsporter die het als acteur wil maken en na lang zoeken naar werk, een job aanneemt als mascotte van een bank: Dollar Bill. Zijn superhelduiterlijk is ook de Minutemen niet ontgaan en ze lijven hem in. Van bange meeloper, die het vaak letterlijk in zijn broek doet, wordt hij een volwaardig lid van de groep, wat hem ook zijn leven kost tijdens een bankoverval. Off screen breit hij nog wel een soort slot aan zijn verhaal. De tekenstijl doet wat retro-Marvel aan, misschien omdat het verhaal zich afspeelt in de jaren 50. Het is echter niet duidelijk of het een gimmick is, want daarvoor zit er dan weer te weinig humor in het verhaal.
De aha-erlebnis is op dit moment de voornaamste trigger om deze strip vlotjes en met de glimlach te lezen. Als je Watchmen niet (enkele malen) gelezen hebt, rest er alleen een verzameling lichtgewichtverhalen die niet echt veel bijdragen tot de Watchmenwereld.
