Dat Dylan Carlson zichzelf overleefde mag al een wonder heten, maar dat de wedergeboorte van Earth zo’n succesverhaal zou worden, had niemand zien aankomen. Met veel oog voor subtiele details, klinken de recente platen allemaal als pareltjes, wat niet kan worden gezegd van de lofi-doommetal van weleer.
Op een podium werden die details al eens gemist, waardoor de eentonigheid de bovenhand kreeg. Maar toch, Earth live aan het werk zien is als binnenstappen in een film van David Lynch. Alles lijkt zich in slow motion af te spelen en de uitgepuurde muziek blinkt uit in statige schoonheid. Er is een constante dreiging aanwezig die nog versterkt wordt door de gefocuste blik van de frontman. En wanneer die imposante Dylan Carlson (half Hells Angel, half country-oudgediende) een zuinig woordje van dank richt aan zijn publiek, verwacht je dan ook een diepdonkere grafstem. Het klinkt daarentegen alsof hij zich net heeft verslikt in een ballonnetje helium. Het contrast kan niet groter zijn, maar de donkere sfeer van onheil blijft overeind, op voorwaarde dat je mee wil gaan in de slome en repetitieve wereld van Earth.
Die dreiging en het slakkentempo zijn er altijd al geweest, maar de verpakking is dus ergens halverwege veranderd van oorverdovende feedback naar instrumentale Americana van het meer serene soort. Het onlangs opnieuw uitgebrachte The Bees Made Honey In The Lion’s Skull is een voorlopig hoogtepunt van die reïncarnatie van Earth. Maar voor Primitive And Deadly verandert Carlson het geweer nog eens van schouder – het stof mag weer van de versterkers bibberen – en dat schept verwachtingen natuurlijk. Bovendien leent de heer Mark Lanegan zijn stem voor twee van de drie vocale nummers op de plaat. En dat is meteen verrassing nummer drie, want Earth staat toch vooral bekend als een instrumentale band.
Opener “Torn By The Fox Of The Crescent Moon” belooft alvast veel moois en houdt de balans tussen oud en nieuw netjes in het midden. In plaats van de extremen op te zoeken, zoals veel van z’n volgelingen al eens plachten te doen, weet Carlson een beperkt maar heel herkenbaar spectrum aan te houden. In de lengte wordt er wel wat minder gedisciplineerd te werk gegaan en de verveling loert dan al eens om de hoek. Het is dus best wel een verademing wanneer Lanegan als een ware onheilsprofeet tekeer gaat in “There Is A Serpent Coming”. Nu, onheilsprofeten kunnen al eens een probleem hebben met geloofwaardigheid en laat dit nu net het zwakke punt zijn van Lanegans bijdrage. Die toont weinig interactie met de muziek en het klinkt allemaal een beetje of het er achteraf maar bij geplakt werd. Aan de bezetenheid van kersvers labelgenoot David Eugene Edwards kan Earth kortom niet tippen.
De blikvanger stelt dus een beetje teleur en het is de nobele onbekende Rabia Shabeen Qazi (Rose Windows) die met de pluimen gaat lopen. Net zoals Lanegan leverde ze zelf de tekst voor “From The Zodiacal Light” maar zij tilt het nummer wél naar een hoger niveau. Carlsons gitaarpartij toont bovendien erg veel verwantschap met “The Bees Made Honey In The Lion’s Skull” en dat blijft toch Earth op z’n best. Ook wat volgt kan niet verbloemen dat deze plaat de dodelijke efficiëntie en het oog voor detail mist om dat niveau opnieuw te halen. Daarvoor is het geluid ook te vlak, want erg hard gericht op een muur van gitaren, geruggensteund door knap, maar eentonig drumwerk van Adrienne Davies.
Op plaat werkt het dus niet altijd even goed, maar deze potige sound doet wel uitkijken naar Earth op het podium. Misschien is dit het materiaal dat ze nodig hebben om daar de spanning er van begin tot eind in te houden, ook voor de minder devote fan.
