Te gek idee, die a capella-versies van bekende en minder bekende lappen filmmuziek, maar je loopt er natuurlijk het risico mee om, net als Amanda Palmer Performs the Popular Hits Of Radiohead On Her Magical Ukulele en The Flaming Lips And Stardeath And White Dwarfs With Henry Rollins And Peaches Doing The Dark Side of the Moon, op het rekje te belanden van de speciallekes (waar William Shatner, The Shaggs en Jandek de plak zwaaien) die snel stof zullen vergaren. Dan mag je nog van goeden huize zijn.
En weinigen kunnen zo’n mooi familieboek voorleggen als Petra Haden. Dochter van jazzicoon Charlie Haden, zus van Rachel, Tanya en Josh Haden en zelf violiste en stemvirtuoze, wat al bewezen werd met een vocale versie van The Who’s conceptalbum The Who Sell Out in 2005. Voor de rest valt er amper grip te krijgen op Hadens even onvoorspelbare als grillige parcours. Ze is vermoedelijk de enige muzikante die zowel werkte met doommetalgoden Goatsnake als jazz/Americana-gitarist Bill Frisell, die ook deze keer van de partij is.
Voor Petra Goes To The Movies wendde Haden zowat haar volledige vocale vermogen aan. Hier en daar zijn er wel spaarzame bijdragen van vader Charlie, pianist Brad Mehldau en Bill Frisell maar opnieuw staat de stem centraal in een resem veelal compacte stukken die aanzienlijk terrein omvatten, van werk van filmmuziekkanonnen als Bernard Herrmann, John Williams, John Barry en Nino Rota, tot recenter werk van David Bowie en Pat Metheny (hun “This Is Not America” van The Falcon And The Snowman) en Trent Reznor en Atticus Ross (The Social Network).
De aanpak is al even gevarieerd als de films waar de muziek uit komt. “Rebel Without A Cause Main Title” wordt aangepakt met een bijna orkestrale grandeur, terwijl het thema van Cool Hand Luke een kinderlijke melodie uitspeelt op een speelse baslijn die uitmondt in een staaltje vocale virtuositeit. Nino Rota’s “Carlotta’s Galop” (uit Fellini’s 8 ½) is een kermisachtige brok onzin die de oren teistert. Het stuk zit helaas ook nog eens verstopt tussen twee stukken die je als luisteraar meteen omarmt of afwijst: haar “Goldfinger” balanceert voortdurend op de grens tussen klasse en kitsch, terwijl “It Might Be You” (uit Tootsie) ondraaglijk gesuikerd is.
Dan liever het indrukwekkende een-tweetje “Fistful Of Dollars” (met imposante trompetimitatie) en “Psycho”, dat Herrmanns legendarische score alle eer aandoet. Even fijn aangepakt: “The Planet Krypton” en het thema van Superman, dat even grappig als kierewiet klinkt in haar handen. Zelf hebben we ook een zwak voor de mooie interpretatie van “Calling You” uit Bagdad Cafe en “This Is Not America”, dat ook al terecht kwam op Charlie Hadens Not In Our Name maar minder sterk die politieke geladenheid uitwasemt.
Kortom, de variatie in de aanpak, gaande van woordenloze barokacrobatiek tot het nabootsen van strijkers en blazers, is even groot als die van de films en de respectievelijke soundtracks maar dat is, mede door de korte duur van de stukken, ook een potentieel struikelblok. Wat deze stukken verenigt is de a capella-aanpak en dat is onvoldoende om te kunnen spreken van een coherent geheel dat je regelmatig gaat beluisteren. Petra Goes To The Movies lijkt, net als Fantômas’ eerste, dan ook zo’n plaat om het bezoek mee te verrassen of een spelletje Raad het plaatje mee te doen maar ook een die gaandeweg steeds minder in de cd-lade zal belanden.
