Al sinds 1985 krijgen we met enige regelmaat een nieuwe aflevering van Jerome K. Jerome Bloks voor onze ogen. En het moet gezegd: met een aangehouden niveau.
Post Mortem is intussen deel 23 in de reeks van stripauteur Alain Dodier. In tegenstelling tot de werkelijkheid loopt de tijd wat trager in het Frankrijk van Jerome. Hoewel zijn leven evolueert, is hij nog steeds maar hoogstens twee jaar verouderd, wat van ons niet gezegd kan worden. Het verhaal begint als een Midsummer-detective. Jerome’s vriend en priester Arthur roept zijn hulp in. Een afperser eist geld van bepaalde parochianen om het antieke orgel van de kerk te repareren. Alle vermoedens wijzen uiteraard in de richting van vader Arthur, die beweert van niets te weten.
Net op dat moment keert, na 20 jaar van de aardbodem verdwenen te zijn en zelfs dood verklaard, de vader van Jerome’s vriendin Babette terug onder de levenden. Hij lijdt aan een terminale kanker en wil zijn leven in schoonheid eindigen. Babette wil hem in geen geval helpen, maar Jerome kan het niet over zijn hart krijgen om hem aan zijn lot over te laten, tot grote ergernis van Babette.
Ondertussen blijven de afpersbrieven binnenstromen en tikt de klok voor Jerome om de onschuld van zijn vriend te bewijzen en de echte schuldige te vinden. Maar onderweg maakt hij nog enkele stinkende potjes open.
Het is een blij weerzien met de extreem vriendelijke detective Jerome in dit nieuwe onderzoek. Ook meteen een bewijs dat de serie er nog steeds staat. Dodier heeft in Jerome K. Jerome een waardevolle bondgenoot gevonden, die hem ook geen windeieren gelegd heeft. Het is een figuur die vrij dicht bij de lezer staat. Een wat onhandige jongeman tegen het karikaturale af, die zijn hoofd nooit laat hangen. Jerome leeft zich uit in zijn aparte detectiveavonturen op een Humphrey Bogart-manier (trouwens een van de posters op zijn kamer). Deze vreemde mix van onvolwassenheid en detectiveallures worden door Dodier nu al meer dan 25 jaar op ons losgelaten met grote intelligentie en frisheid.
Allemaal goed en wel deze zilveren traditie, maar levert de reeks ons nog iets nieuws? In Post Mortem gebruikt Dodier al zijn vaste elementen van de serie. Om te beginnen de kleine prikjes situationele humor met een toon die het lezen aangenamer en vlotter maakt. Daarnaast zie je dat Dodier heel veel plezier beleeft aan het creëren van de nevenpersonages. De waarzeggende conciërge, de Arabische kruidenier met zijn gebraden kip en wijze gezegdes … Al deze ‘kleine personages’ met hun kleine kantjes verankeren het geheel in een zeer dicht bij ons staande realiteit.
Op deze realistische basis, bouwt Dodier zijn intrige op door gebruik te maken van zeer bekende hendels (de familiegeheimen, de afgunst, de woede …) en laat daarna de spanning stijgen naarmate het verhaal vordert. Gelukkig is er steeds Jerome die door zijn braafheid en zijn openhartigheid de situatie kan ontleden en oplossen.
Het is misschien nostalgie om dit goed te vinden. Het geheel doet qua verhaal en stijl wat denken aan de eerste Yoko Tsuno-verhalen. Maar ook die hebben de tand des tijds wel doorstaan. Eens zien hoe we binnen 25 jaar, bij deel 46, terugkijken op deze serie.
