People Like You, 2012
EMI
Na slechts een luttele vijftien seconden blootgesteld te worden
aan ‘Slow Down for Nothing’ dringt zich reeds de volgende dagdroom
aan mij op: een arena volgestouwd met zwetende lijven, op het
podium een drie tot maximum vier leden tellend – zorgvuldig
gestyled – zootje stoere mannen, voor het podium duizenden
gillende, met spandoeken rondspringende menselijke wezens die aan
de aard van hun geproduceerde geluid en ontblote borsten duidelijk
tot het vrouwelijke geslacht behoren.
Waarschijnlijk komt het doordat Templeton Pek mij verdacht sterk
aan 30 Seconds To
Mars doet denken en deze band zich mede door de bodemloze
blauwe ogen van Jared Leto dagelijks blootstelt aan dit soort
taferelen. Nu prijzen de mannen van Templeton Pek geen parfum van
Hugo Boss aan en verschijnen ze niet op het witte doek, maar hun
muzikale uitspattingen zitten in het vaarwater van de Amerikaanse
marsmannetjes. Zowel de typische songstructuren, het tikje
melancholische als het stemgeluid refereren naar 30 Seconds To
Mars.
Een vergelijking die vies kan smaken doordat Templeton Pek een
Brits trio herbergt dat er prat op gaat een originele cross-over te
maken van de door hen geliefde stijlen. Dit alles geruggensteund
door oprechte teksten uit het hart en absoluut géén enkele
toegeving aan de druk om er in de huidige muziekscène boven alles
goed uit te zien. Nochtans hoeft een vergelijking geen belediging
te zijn. Uiteindelijk gaat het immers nog altijd om de muziek en
die het potentieel heeft om een enorm publiek aan te spreken door
het vlot weg te luisteren karakter, de feelgood-injecties
en de goed gekozen onderwerpen.
De geveinsde originaliteit in de muzikale kruisbestuiving mag u
echter met een korrel zout nemen. Die hebben we al eerder gehoord
bij groepen zoals het ondertussen al te veel vermelde – onze
excuses!- 30 Seconds To Mars of bij iets meer op punk gerichte
groeperingen als Pennywise, Rise Against en Bad Religion. Met die
laatste twee is Templeton Pek trouwens al op zwier geweest doorheen
Europa, vorig jaar zelfs in België.
Het mooie aan deze Britten is dat ze er in slagen de commerciële
succesgroepen in hun genre te evenaren of zelfs te overklassen door
de sterke uitvoering. En daarom hoeft het uitgemolken vaatje
waaruit ze tappen geen belemmering te zijn om ‘Slow Down for
Nothing’ aan een nadere inspectie te onderwerpen. Zelfs Bruce
Dickinson van Iron Maiden draait er
zijn hand niet voor om en noemt het debuut: “Een uitstekend album
met ijzeren ballen”.
Ondertussen dateert het debuut alweer uit 2008 en mogen we een
volgende full-length pas in de zomer verwachten. Voorlopig
moet de honger gestild worden met deze EP. Vijf nummers, net iets
meer dan twintig minuten muziek en een leuke teaser naar
wat de opvolger te bieden zal hebben. Vooral de diversiteit valt
op. Geen sinecure binnen de punk/poprock waar een volledige plaat
beluisteren vaak even saai wordt als het bekijken van de drie
ellenlange Sissi-films na elkaar. Templeton Pek kiest eerder voor
een flitsende actiefilm, uiteraard met verplichte romantische
inslagen en dramatische wendingen in de plot.
Zo krijg je mooie nummers als ‘Signs’ en ‘Call to Disarm’ die
strijdlustig rocken met sterke openingsriffs en
spetterende finales.’What Are You Waiting For’ zorgt voor de
luchtige noot met een bijzonder radiovriendelijk deuntje, ‘Conflict
in Memory’ luidt de dramatische finale in en ‘Clarity’ zorgt voor
de moraal – neem je eigen lot in handen en ga zonder twijfelen voor
je keuzes – in het verhaal.
Templeton Pek slaagt er alvast opperbest in hun eigen wijze les
waar te maken met hun enthousiaste ‘gewoon gaan!’-instelling.
Daarbij hoeft het duidelijk niet altijd gecompliceerd te zijn om te
scoren. ‘Slow Down for Nothing’ is een eenvoudig gehouden
opwarmertje voor de nieuwe plaat, waar we alvast geprikkeld naar
uit kijken. Soms heb je gewoon zin in simpele kost die oerdegelijk
klinkt en de dagelijkse stress even doet vergeten. En voor die taak
is er bij deze een nieuwe geschikte kandidaat opgestaan.
