Hoewel hij een laatbloeier is in de stripwereld, is Baru (Hervé Baruela) inmiddels hét prijsbeestje van de Franse strip geworden, met als bekroning de grote prijs van Angoulême in 2010. De Nederlandse vertalingen beginnen dan ook sneller te volgen, waardoor we nu dit fijne boekwerkje onder ogen krijgen.
Uitgeverij Sherpa blijft in elk geval niet bij de pakken zitten. Vorig jaar vertaalden ze nog Vluchtweg naar de zon, een denderende roadstrip van meer dan vierhonderd pagina’s. De Franse versie van die graphic novel dateert echter al van 1995. Nu dus een recenter werk. Een eerste blik op deze novel laat ons echter vrij gereserveerd achter. De strip is minder dan een derde van de vorige en de cover en titel laten ons met heel wat vragen zitten over de inhoud. Gaat het over minderheden? Is het een biografie van een muzikant? Ook de eerste bladzijde zet ons ogenschijnlijk nog steeds op het verkeerde been. We krijgen beelden van een Afrikaans dorp dat zich opmaakt voor een handvol toeristen en een Franse voetbalster die op bezoek komen. Enkele straatjochies die een voetbalmatch houden, wekken de interesse van de voetballer, vooral de jonge Slimane. De voetbalster geeft Slimane zijn adres in Frankrijk en Slimane slaagt er in om illegaal Frankrijk binnen te komen per vliegtuig om een voetbalcarrière op te starten met de steun van de bekende voetballer.
We zitten intussen al een tiental pagina’s ver en hebben blijkbaar met een sociaal bewogen verhaal te maken. Maar dan lijkt er zich een parallelverhaal te ontwikkelen. Zware jongen Zinedine (niet Zidane) verlaat de gevangenis en rekent meteen af met zijn vroegere tegenstanders. Vervolgens neemt hij het plan op om een geldtransportwagen te overvallen. Hij roept hiervoor de hulp in van drie bejaarde gangsters op rust die bepaald niet onder de indruk zijn van Zinedine en hem dan ook op zijn beurt in de luren leggen. Net als in Vluchtweg naar de zon, ontspint er zich een achtervolging op speed waarbij plots ook de wegen van illegaal Slimane en de gangsters elkaar kruisen.
Het verhaal gaat vanaf dan alle richtingen uit met een bepaald onverwacht einde dat je alsnog met vragen laat zitten. Maar na twee lege bladzijden volgt er nog een epiloog die de laatste eindjes aan elkaar knoopt. Voor je het weet, heb je het boek,van toch wel 124 pagina’s uitgelezen. Dit is in de eerste plaats te danken aan de ongelooflijke vaart die er in het verhaal zit, maar ook aan het schitterende scenario en de knap uitgewerkte personages. Baru heeft het duidelijk voor de misdadiger met menselijke kantjes, die ook steeds de held speelt in zijn verhalen. Tekentechnisch blijft hij vasthouden aan zijn gekende stijl: potloodschetsen die met aquarel ingekleurd worden. Op deze manier weet hij wel de juiste kleurtoets op de juiste plaats aan te brengen.
Hoewel hij dit jaar de pensioengerechtigde leeftijd zal bereiken, heeft Baru nog enkele grote plannen. In de eerste plaats, wat zijn magnum opus zou worden, Bella Ciao, dat voor deze periode gepland was, maar nog niet af is. Volgens sommige bronnen zou het meer dan duizend bladzijden tellen, volgens anderen een zeshonderdtal. Het volgt in elk geval de Italiaanse immigratie over een periode van veertig jaar en Futuropolis zou de uitgaverechten hebben. Als hij dit niveau kan bestendigen, mag hij gerust nog een tijdje doorgaan met werken. Het aantal pagina’s zal er dan niet toe doen!
