Het trio Equilibrium speelde naar verluidt een bijzonder geslaagd concert op een voorbije editie van Jazz & Sounds in de Gentse Vooruit. Het tweede album, waar toen naar verwezen werd, is een tijd geleden uitgebracht, en laat een internationaal gezelschap horen dat een bijzonder geslaagd en fijnmazig plaatje maakte.
Ten tijde van hun debuutplaat werden de namen van de leden nog apart vermeld. Dat er nu wordt gekozen voor de groepsnaam lijkt bedoeld om het permanente karakter te onderstrepen. Het gaat om de Noorse zangeres en saxofoniste Sissel Vera Pettersen (die volgens het uitvoerig cv op haar website ook nog eens danst(e), acteert, componeert, schildert, fotografeert en grafisch artieste is), de Deense gitarist Mikkel Ploug (al vaker aan de zijde van o.m. Mark Turner terug te vinden) en de Belgische rietblazer Joachim Badenhorst (ook te horen bij Christian Mendoza en in Han Benninks trio), die hier gebruik maakt van klarinet en basklarinet.
De drie laten een geluid horen dat wortels heeft in de improvisatie, maar veel verder reikt dan dat: zo zijn er verwantschappen met de meer etherische (en vaak Scandinavische) bands van het Fat Cat-label, kom je op het terrein van enkele ECM-kleppers (opnieuw veelal van Noordelijke afkomst) en wordt geflirt met de grenzen van de kamermuziek en de pastorale folk. Zo kan je in de indrukwekkende binnenkomer “Addicted To Changes” meteen een betoverend totaalgeluid horen dat het parcours voor het verdere verloop van het album uitstippelt.
Alles staat daarbij in het teken van de subtiele communicatie: duidelijk afgelijnde en kloeke thema’s zijn er zelden, al wordt wel snel vertrokken vanuit schijnbaar eenvoudige thema’s, die verklankt worden in herhalende klarinetpatronen en subtiel gitaargetokkel. Meest opvallend is daarbij hoe harmonieus en vanzelfsprekend de drie samengaan: Badenhorsts klarinet vormt meteen een bedwelmende eenheid met de woordenloze vocalen van Pettersen, die hier en daar ook gebruikt maakt van elektronica. Die stem verschuift vaak naar de achtergrond of terug naar de voorgrond, waarbij het soms onduidelijk is waar de bijdrage van de ene begint en die van de ander eindigt, zeker als Pettersen er ook nog eens haar sopraansax bij haalt.
Hier en daar wordt geflirt met zweverigheid, al mikken ze niet op gratuite effecten: er komen soms onverwachte, geslaagde ideeën en harmonieën aan te pas, waardoor je onopgemerkt opgeslorpt wordt door het intense samenspel. Doet het je nu eens wat denken aan het meer experimentele, latere werk van XTC (Apple Venus, Vol. 1 bijvoorbeeld), dan kan je je ook zo voorstellen dat iemand als Robert Wyatt er ook wel weg mee zou weten. Of het nu gaat om een korte basklarinetsolo (“Lonely House”), een folkachtig stuk dat het terrein tussen Värttinä en de soundtrack van Grizzly Man verkent (“Running Through Fields Theme”), of een idee dat doet denken aan Jan Garbarek (“Three Fragments For Equilibrium”), het trio maakt het zich allemaal eigen met vanzelfsprekend gemak.
Walking Voices is een verfijnd en met oog voor nuance in elkaar gestoken album. Terwijl vijftien songs en een lengte van bijna een uur in handen van minder getalenteerde muzikanten had kunnen leiden tot oppervlakkige schoonheid die snel gaat vervelen, krijg je hier een geslaagde combinatie van geluiden en invloeden te horen waar de drie vast nog even mee verder kunnen. Wij ook, trouwens.
