Dour, het festival van de ontdekkingen. Nog niet zo lang geleden was dat inderdaad het geval, maar dit jaar is het vooral zaak van herontdekken, met de bijna talloze bands uit de jaren negentig die het mooie weer (proberen te) maken. Dat is echter buiten The Bewitched Hands gerekend.
Twee jaar geleden spotte goddeau deze Franse band al eens op dit festival. Toen ging het gezelschap nog door het leven als, écht waar, ThE bEwitCheEd HaNdS oN tHe ToP oF oUr HeAdS, en werd er niet bepaald veel indruk gemaakt. Dat is dit jaar echter even anders. De band normaliseerde zijn naam en heeft de afgelopen paar jaar duidelijk enkele stevige passen vooruit gezet.
Wanneer we op goed geluk de Club Circuit Marquee binnenwandelen, hebben we nog geen idee wat ons te wachten staat, maar het duurt geen vijf minuten voor de ingenieuze mix van The Arcade Fire, The Mama’s And The Papa’s ons te pakken heeft.
De ene fijne popsong na de andere wordt op het publiek afgevuurd en daarbij wordt niet alleen niet op een instrument meer of minder gekeken, de heerlijke samenzang die de band aan de dag legt, zorgt voor een zorgeloos gevoel zoals we stiekem hopen dat elk festival permanent aanvoelt. Hoeft het gezegd dat dit feelgood muziek is? Check “Work” maar eens op YouTube en stel je even voor dat je, je lichaam half omzeep door een combinatie van slaapgebrek, slecht eten en dito alcohol, na dagen door de modder ploeteren, zoiets voorgeschoteld krijgt. Ofwel barst je in tranen uit, jammerend dat je naar huis wil, ofwel ga je voor de bijl.
Met “Hard To Cry” heeft The Bewitched Hands het publiek helemaal in zijn zak. Werd aanvankelijk nog een beetje bedeesd, goedkeurend geknikt, dan zijn de reacties stilaan laaiend. Ofwel heeft iemand lachgas in de tent gespoten ofwel valt de band echt te noteren als revelatie van deze editie. Afgaande op de collectie ontlading, vermoedden we nog even het eerste, maar een bezoek aan de platenwinkel op maandag heeft daar verandering in gebracht. Als we van Dour dit jaar iets zullen onthouden, dan dat dit de editie was waarop we The Bewitched Hands in de armen sloten als onze favoriete band om een zonovergoten zomer van een gepaste soundtrack te voorzien. Nu die zomer zelf nog in gang zien te krijgen, en alles komt goed.
