Is er in België nog plaats voor wat good ol’ emocore? Wat ons betreft wel, want zo dik bezaaid met fijne indierockgroepjes is het Belgenlandje nu ook weer niet. En dus vinden wij het ook niet meer dan normaal dat een groep al eens tot over de taalgrens gaat kijken om bijvoorbeeld met gelijkaardige Waalse bands samen te werken. Dat is wat Traffico deed: het combo werkte met het Luikse Honest House samen om met het potige debuut Finishing Other People’s Unfinished Drinks meteen een krachtige blitzstart te maken.
Even serieus: hoe belachelijk zou het zijn als er Studio Brussel een quotum zou worden opgelegd om een bepaald percentage aan Nederlandstalige muziek te halen? Het antwoord is vrij eenvoudig: even belachelijk als een quotum voor postrock. Want als muziek echt goed is, komt hij vroeg of laat altijd bovendrijven. Dat het Limburgse Traffico de radiogolven vroeg of laat wel eens zal bereiken, lijdt geen twijfel, want het moet al van The Spirit That Guides Us geleden zijn dat wij nog zo lekkere emocore op het bord hebben gehad.
Het recept is nochtans heel eenvoudig: maak wat fijne indierock waarbij je een perfect evenwicht tussen implosie en explosie houdt en voorzie dat goedje bovendien van wat atypische melodielijnen. Het klinkt in theorie natuurlijk heel gemakkelijk, maar wij kunnen ons eerlijk gezegd geen Belgische band herinneren die daar met verve in geslaagd is, wat bewijst dat het toch niet zó eenvoudig kan zijn. Nochtans is dat niet de indruk die je krijgt bij het beluisteren van Finishing Other People’s Unfinished Drinks, want er staat werkelijk geen enkel slecht nummer op het plaatje. Meer nog: het lijkt een plaat van een groep met al jaren ervaring.
Dat Traffico met “Sorry, Thanks” meteen een krachtig nummer van stal haalt, heeft daar zeker iets mee te maken. Het nummer begint vrij rustig met typische postrocktonen, maar wanneer de zanger na een minuut het keelgat open zet, wordt je ruimschoots beloond, want het is één en al emotie wat hij uitbraakt en het heftige gitaar- en drumwerk volgt hem daar perfect in. In Traffico’s bijgeleverde biografie zagen wij namen als Fugazi en Pinback opduiken en daar zijn wij het eigenlijk perfect mee eens: Traffico is het ene moment even geraffineerd als Pinback en het volgende moment even vurig als Fugazi. Toch komen beide uitersten nooit met elkaar in botsing, maar gaan ze integendeel altijd even harmonieus over in elkaar.
Een nummer als “Come Be Apart” kan dat tweeslachtige karakter alleen maar bevestigen, want het liedje begint rustig en verhalend, maar klinkt in het refrein toch alweer een stuk krachtiger om bij het begin van een volgende strofe weer even feilloos in een kleinere versnelling over te schakelen. Dat het combo zichzelf op zijn myspace grappend met Metallica en The Beatles vergelijkt, is bijgevolg niet eens uit de lucht gegrepen, want het viertal lijkt echt wel in staat om minder compatibele muziekstijlen met elkaar te combineren. Niet in het minst omdat “Come Be Apart” naast een fijne oefening in spanning en ontspanning vooral een radiovriendelijk nummer is.
Toch is het niet zo dat je bij een beluistering van Finishing Other People’s Unfinished Drinks echt op radiovriendelijke momenten zit te wachten. Dat komt doordat Traffico je nu eenmaal nooit de kans laat om je te vervelen. Enerzijds is er de dynamiek tussen de nummers onderling, anderzijds zijn er de tempowisselingen binnen de nummers zelf waardoor het plaatje vaak een muzikaal potje pinball lijkt. Een spelletje dat met niet veel meer dan dertig minuten werkelijk niet beter getimed had kunnen zijn.
Of er ook iets negatiefs over Traffico te melden valt? Indien u een echte zuurpruim bent, kan u natuurlijk opmerken dat men met Finishing Other People’s Unfinished Drinks eigenlijks niets nieuws te horen krijgt, maar wat dan nog? Wat u wél krijgt is immers een smetteloze debuutplaat, prachtige nummers en uitbundige momenten waarvan je alleen maar kan wensen om ze eens live te mogen meemaken! En nu moet u ons echt excuseren, want wij gaan het woord bij de daad voegen en Traffico’s concertagenda uitchecken!
