De groepsnaam doet het al een beetje vermoeden: Cold Cave dweept met de jaren tachtig. De band heeft zijn fundamenten in de wavegeluiden van dat decennium, maar zorgt voor een moderne toets met even subtiele als geflipte elektronica. Het resultaat: een bezwerende debuutplaat die zowel zaterdagnacht als zondagmiddag de moeite blijkt.
Na een stevige collectie singles, ’ep’s en 12"s verscheen vorig jaar Love Comes Close, het eerste volwaardige album van Cold Cave. En daarna ging die plaat zoek. Maar kijk, waar een lenteschoonmaak al niet goed voor is: het album werd herontdekt op een wel heel onlogische plaats die geen nadere toelichting verdient, maar van waaruit het kleinood doodleuk dagenlang de cd-speler ging bezetten.
Dit is niet meer dan terecht, want Love Comes Close gaat op een heel overtuigende manier aan de slag met de koude wavegeluiden uit de jaren tachtig. Cabaret Voltaire-echo’s zijn daarbij onvermijdelijk, maar dit viertal doet meer dan leentjebuurspelen bij de meest voor de hand liggende namen uit het laatste decennium dat gebukt ging onder een tastbare dreiging van de bom.
In de beklemmende openingstrack "Cebe And Me" schemeren evengoed Boards Of Canada en Fuck Buttons door, twee namen die geregeld voor de geest komen doorheen het hele album. Zo lijkt de beat waar "Love Comes Close" op gebouwd is, op een demo van Fuck Buttons waar David Bowie een Ian Curtis-imitatie over zingt.
Alles is dus zo’n beetje mogelijk bij Cold Cave. En toch klinkt Love Comes Close verdacht coherent. Vooral de ietwat droeve vocalen van Caralee McElroy zorgen voor een rode draad tussen nummers die anders weinig tot geen uitstaans met elkaar zouden hebben. Neem bijvoorbeeld de zanglijn weg van "The Laurels Of Erotomania" en je hebt een knaller van een danceplaat, zij het een met een serieuze hoek af. De samenzang van McElroy en Wesley Eisolds diepe bas zorgen er echter voor dat het nummer wispelturig tussen genres lijkt te stuiteren.
Ook het met een goth-invalshoek benaderde "Heaven Was Full" lijkt op een ongrijpbaar stuk muziek dat nog het best te omschrijven valt als hoe Joy Division zou klinken, mocht de band pas decennia later ontstaan zijn.
Echt bijster origineel klinken de negen nummers op Love Comes Close weliswaar niet, maar in plaats van een platte rip-off dienen de tracks zich aan als nagelnieuwe nummers die onmiddellijk vertrouwd aanvoelen, alsof Cold Cave al jaar en dag deel uitmaakt van je muzikaal referentiekader.
Zo kan je er dagen over lopen tobben waar je "The Trees Grew Emotions And Died" al eerder gehoord hebt, terwijl het antwoord eigenlijk ’nergens’ is. Is dit jatwerk? Ja. Maar is het goed jatwerk? Absoluut. Hadden we de plaat eerder moeten oppikken? Bwa, niet echt. Doordat Cold Cave heel hard zijn best doet om zo min mogelijk het etiket 2009 opgeplakt te krijgen, komt het niet op een maandje meer of minder aan. Al hadden we persoonlijk de hypnotiserende, middernachtelijke klanken van "Youth And Lust" eerder willen leren kennen.
Cold Cave speelt op 15 mei op Les Nuits Botanique, in het voorprogramma van The Chap.
