Heeft
u ook uw buik vol van apathische pilaarbijters en onbeweeglijke
treurwilgen op allerhande podia ter lande? Dan zal een portie
Health ongetwijfeld uw kopje thee zijn. Zelden een band gezien die
zich zo snel in het zweet werkt en zich vooral laat leiden door het
duiveltje op de rechterschouder. Op het Dominofestival en Pukkelpop zorgde dit
kwartet Amerikanen op die manier al voor gefronste wenkbrauwen en
in een uitverkochte ABClub was het niet anders. Die gepijnigde
onderbuik en gedesoriënteerde hersenen kregen we er gratis
bij!
De modus operandi van Health: een schuimbekkend monsterverbond van
postpunk, noise, drones en zelfs disco dat tot vervaarlijke spasmen
leidt. Denk aan een snuff movie met Animal Collective en
Wolf Eyes,
geregisseerd door Liars. In
tegenstelling tot hun debuut slaagden de wildebrassen uit Los
Angeles er met ‘Get Color’ ook voor het eerst in om die
destructieve euforie op plaat te vatten. Maar hoe de
paddestoelwolken ook boven de stereo hangen bij het beluisteren van
die plaat, de ideale manier om Health te ervaren blijft een
concert. En dan liefst in een zweterige club!
Dat mocht onmiddellijk blijken toen binnenkomer ‘Crimewave’ in het
gezicht van het publiek explodeerde. Die tribale kopstoot zette
meteen de toon voor een concert dat feller was dan de
kleurcombinaties van hun artwork. Een meedogenloos ‘Eat Flesh’ en
de dronestomp ‘Death+’ werden daarna namelijk als ongeleide
projectielen in het publiek gekeild. Ondertussen werden gitaren
mismeesterd en ranselde drummer BJ ongenadig z’n toms af. Vooral de
vernietigende drumrolls van die bonkige viking bleken dodelijk
effectief. Eens te meer bleek dat de sound van Health staat of valt
met de percussieve kunsten van die reus.
De grillige ritmes denderden dan ook zonder pauzes voort. Health
zwaaide zelden met de witte vlag en ‘We Are Water’ en ‘Nice Girls’
klonken een pak snediger dan op plaat. Het kookpunt werd uiteraard
bereikt toen de disconoise van single ‘Die Slow’ brokken maakte.
Die track blijft de meest opwindende stuiterbal van 2009 en live
zorgde de splinterbom al helemaal voor uitslaande vlammen. Gelukkig
leverde afsluiter ‘In Violet’ nog een deugddoend briesje van
smeulende ambient om het brandje te blussen.
Zorgde Health dan voor de ultieme concertervaring? Wel nee,
daarvoor was hun set bijwijlen net iets te rommelig en vervielen de
dromerige vocals te vaak in monotonie. Het concert was ook het
minst furieuze van hun passages in ons land, maar zelfs Health in
een iets minder dagje degradeert de meeste andere podiumacts tot
praat voor de vaak. Twee ultrakorte, maar vermorzelende bissen
zetten die stelling nog kracht bij.
Health is geen band die anderhalf uur nodig heeft om z’n punt te
maken. Een uiterst gebalde set en twee bissen waren dan ook
ruimschoots voldoende om het publiek murw te slaan. In alle
eerlijkheid: de bommen van deze Amerikanen zijn ook niet
afwisselend genoeg om langer te boeien. Maar een belegering van de
zintuigen, daar draait dit kwartet z’n hand niet voor om. Quod erat
demonstrandum!
