Cactus@MaZ, Brugge, 6 mei 2009
Een
Amerikaanse alt.country band met een positieve livereputatie. Een
Belgische band die daar genregewijs min of meer bij aansluit.
Brugge. Een publiek. Een gemoedelijke sfeer. Voila, de ingrediënten
van gisterenavond.
Met ‘Far-away Look’ heeft het Limburgse Krakow de
reputatie het Belgische Low te vormen nog wat verder van zich
afgeworpen om nog dieper in countrytradities te graven. We zagen in
Brugge een erg menselijke band, met ervaren muzikanten die tijd
namen voor hun publiek en een mooie, Amerikaans aanvoelende sound
neerzetten met gitaren, piano, drums, pedal steel en mondharmonica.
Frontman Piet De Pessemier begon er akoestisch aan en kon aan het
einde van opener ‘I Travel Alone’ zich net genoeg over zijn gitaar
uitrekken om de pedal steel te kunnen bedienen. Het was het eerste
nummer uit een serie van ‘Far-away Look’, met ook nog het voor zijn
vrouw geschreven ‘What A Woman’ en ‘Dragging Me Down’, dat naar
eigen zeggen te veel als Zornik had geleken had Niné Cipolletti,
die alle pianopartijen voor haar rekening nam, het niet gezongen.
Ook mét haar klinkt het een beetje als Zornik eigenlijk. Van de
vorige plaat kregen we onder meer het mooie ‘Roses’, alsook
afsluiter ‘Come on Home’, dat ons even terugbracht naar de slowcore
van weleer.
Matthew Houck heeft ons land als vertrekbasis gekozen voor
Phosphorescents tournee, die een maand zal duren
en Brugge als tweede stopplaats had. De New Yorker sleept dezer
dagen een vierkoppige begeleidingsband mee, die in hun behoorlijk
easy listening country stijl alle oudere songs op het podium een
nieuwe touch gaf. Nuja, van Phosphorescent kan je verwachten dat
een nummer live nooit hetzelfde zal klinken.
Er was trouwens heel wat ruimte voor ouder materiaal in Brugge. Van
recente coverplaat ‘To
Willie‘ kregen we slechts drie songs, die live toch meer tot
hun recht kwamen dan de albumversies. Daarvan bleek ‘Reasons to
Quit’ dan toch nog de betere, waarbij frontman Houck zijn gitaar
aan de kant zette en over het podium wandelend en gebarend als een
tv preacher zijn evangelie verkondigde. Daar zou hij niet
slecht in zijn wellicht, want als geen ander slaagt Houck erin zich
op het podium in zijn songs in te leven en ze erg oprecht over te
brengen.
We kregen heel wat uit ‘Pride’ en ‘Aw Come Aw Wry’, steeds in
versies die meer ruimte lieten voor aangename, instrumentale
intermezzo’s. Dat begon al bij opener ‘A Picture of Our Torn up
Praise’ en was nog duidelijker bij ‘At Death, A Proclamation’, dat
een bijzonder lekkere finale mee kreeg. ‘Wolves’ kreeg zelfs
herkenningsapplaus en blijft een fantastische song, in welke versie
dan ook. Tijdens ‘I’m a Full Grown Man (I Will Lie In The Grass All
Day)’ begon Houck naar goede gewoonte met zijn loop station te
experimenteren. ‘Dead Heart’ zag zich dan weer opgebouwd van ballad
naar de meest intense brok muziek van de avond. Moeilijk te zeggen
welke versie de betere is, maar goed was het alleszins.
Dat tijdens de verzoekronde een nummer werd aangevraagd dat al
gebracht was, toont aan dat Phosphorescent er opnieuw heel wat
sleutelwerk op heeft zitten. Of hij het nu solo doet of met hulp,
je keert altijd tevreden terug.
‘To Willie‘ van Phosphorescent en ‘Far-away Look’ van
Krakow zijn uit bij Konkurrent.
