Wat hebben we hier? Een naar klaprozen en madeliefjes ruikende fantasy/comedyreeks die gaat over een taartenmaker die de doden tot leven kan wekken en lijkt op een bizarre mélange van (vooral) Tim Burton, hartveroverende kom-hier-dat-ik-u-vastpak-filmpjes als ‘Stranger Than Fiction’ of ‘You And Me And Everyone We Know’ en het meest absurde van Roald Dahl? Yep, voor zo’n korte inhoud zijn wij nu eens verkocht, zie! Origineel en vormelijk gezien is deze reeks dan ook pico bello. Toch zitten er onder het knalgroene gras ook enkele inhoudelijke addertjes.
Over het verhaal alvast geen klachten. Ned – de toekomstige Pie Maker – heeft het niet makkelijk als kind. Op een zomerdag valt zijn moeder opeens dood neer, maar wanneer hij haar aanraakt springt ze weer tot leven alsof er niets gebeurd is. Dat is op zich al niet echt normaal, maar een minuut later blaast ook de buurman – tevens vader Charlotte Charles, ofte Chuck, de grote liefde van Ned – opeens zijn laatste adem uit. Nog vreemder wordt het wanneer zijn moeder hem die nacht een slaapzoen komt geven. Zodra ze zijn voorhoofd aanraakt geeft ze nogmaals de pijp aan Maarten; voorwaar een slechte dag voor iedereen. Vanaf dat moment begint Ned op kleine beestjes te experimenteren met zijn gave en hij komt tot twee conclusies: één, als hij iemand weer tot leven wekt, mag hij deze persoon nooit meer aanraken of de dood is onherroepelijk en twee, hij moet zo’n levende dode binnen de minuut weer aanraken, anders sterft er iemand in de nabije omgeving.
Als volwassen man is hij de uitbater van The Pie Hole – goeie naam – en werkt hij samen met Emerson Cod, een cynische privé-detective, om onoplosbare zaken op te lossen door simpelweg aan de dode te vragen wie hem om zeep heeft geholpen. Easy peasy dus, maar de zaken worden ingewikkelder wanneer hij verneemt dat zijn childhood sweetheart Chuck vermoord werd teruggevonden op een cruise. Vlak voor haar begrafenis brengt hij haar een bezoekje en na eens diep in haar schone kijkers te hebben gekeken, slaagt hij er niet in haar een tweede keer aan te raken, tot grote spijt van de begrafenisondernemer. Dit is het begin van een reeks hilarische moordzaken – mysteries over dingen zoals een auto die rijdt op paardenbloemen, een moordzuchtige jockey of een geurboek – een uitzinnige fantasytrip (inclusief weirde namen en musicaluitspattingen) en een onmogelijke, maar allesoverwinnende liefde.
Dat klinkt allemaal heel mooi – alles ziet er ook uit alsof het rechtstreeks van de band komt gerold van Tim Burton’s ‘Charlie and the Chocolate Factory’ – maar helaas zit er onder die spetterend glanzende oppervlakte maar heel weinig om écht te kunnen raken. Het moet gezegd, de reeks is ten allen tijde leuk om naar te kijken, maar er zijn ook steeds wel een aantal dingen om je grondig aan te storen. Zo is er de Britse verteller, die fucking Britse verteller, die het nodig acht om een krik in je mond te kwakken om er vervolgens met alle geweld elk detail dat je wel eens gemist zou kunnen hebben – stel dat je even bent gaan pissen in het midden van een aflevering – met een bulldozer in te rammen. Zo beginnen de eerste vier afleveringen (van de negen) steeds weer met een lichtjes gevarieerde uitleg over de voorwaarden van Ned’s gave. Jáááh, hadden we de eerste keer ook al door, dank u. Daarbij worden romantische momentjes veel te vaak in de kiem gesmoord door zijn veel te expliciete en véél te Britse (waarom kan die mens niet gewoon praten?!) tussenkomsten. Op een bepaald moment willen Ned en Chuck elkaar overduidelijk binnendoen, maar aangezien dat niet gaat, nemen ze hun eigen hand vast achter hun rug. Waarop die verteller begint uit te leggen wát ze precies doen en waaróm ze dat doen – het was nog niet duidelijk genoeg.
De serie gebruikt haar quirkiness ook vaak als excuus om haar foutjes te maskeren. Die verteller spreekt bijvoorbeeld met veel ironie en zelfbewustheid – zo van ‘kijk, het hoort er gewoon bij’ – terwijl zijn aanwezigheid overduidelijk gewoon een toegeving aan de geldschieters is. De structuur is elke aflevering ook krèk hetzelfde. Er gebeurt een moord, het team gaat op onderzoek, we krijgen twee à drie cliffhangers per aflevering (bijgestaan door een heel vervelend opzwiepend vioolgeluidje), maar uiteindelijk is het tóch iemand anders die het gedaan heeft. Dat geeft het gedurfde en creatief in elkaar gestoken universum van ‘Pushing Daisies’ een heel artificieel (en dus storend) kantje.
Zelfs de humor die gebruikt wordt is nogal repetitief. Dialogen die belachelijk snel worden uitgesproken, sarcastische observatie van Emerson Cod, de gedoemde verliefdheid van serveerster Olive Snook, het zijn allemaal elementen die met wisselend succes doorheen het hele seizoen hergebruikt worden. Is dat dan echt zo erg? Nee, niet zo, maar de repetitiviteit benadrukt het feit dat je naar een serie zit te kijken. Je wordt nooit helemáál meegezogen en dat is iets wat het knotsgekke concept ongetwijfeld wel verdient.
De acteurs doen het allemaal wel goed. Chi McBride, die Emerson speelt, is niet altijd even solide, maar kan af en toe behoorlijk grappig zijn op een droge manier. Kristen Chenoweth is dan weer wél over de hele lijn overtuigend als Olive Snook, de miniscule blondine met de enorme decolleté, die héél erg over the top gaat, maar op een manier die volledig past binnen het plaatje. Scènes met haar hebben altijd net dat ietsje meer panache. De show wordt echter gestolen door Lee Pace en Anna Friel als Ned en Chuck. De twee zijn bij momenten gewoon supercute. Als de verteller er eens niet tussenkomt, kan je écht geloven in de sprookjesachtige, platonische romance van de twee onverbeterlijke dromers. Spijtig genoeg houdt die eerste zijn klep bijna nooit.
Ach wat, ‘Pushing Daisies’ slaagt er wel mooi in om een universum te creëren dat lijkt op iets dat Tim Burton en Roald Dahl in elkaar zouden kunnen hebben gebokst toen ze op een lome zomerdag in Wonderland een jointje zaten te knallen met Michel Gondry en de cast van ‘CSI’. Dat ze toen apestoned waren zie je niet alleen aan de absurde situaties en überkleurrijke decors, maar ook aan het scenario – dat durft wel eens in herhaling vallen, ziet u. Uiteindelijk doet de reeks nog het meest denken aan die decolleté van Keira Knightley in de laatste ‘Pirates’: het ziet er allemaal dik in orde uit en je blijft er wel naar kijken, maar zóveel zit er eigenlijk niet in.
