DetErMine / V2
2007
Ani DiFranco,
Joni Mitchell, Ben
Harper en Nick Drake: de leermeesters van Ane Brun zijn niet de
minste. Deze Noorse singer-songwriter, momenteel uitgeweken naar
Zweden, had nog geen noot muziek geproduceerd toen ze op haar 21ste
de oude akoestische gitaar van haar familie ter hand nam en
zichzelf de nummers van voorgenoemde voorbeelden meester maakte.
Ondanks de late start voelde ze meteen een innige band met haar
besnaarde vriendin, die ze ‘Morgan’ doopte en op vakantie in Spanje
debuteerde ze op straat door de kleurloze dag van toevallige
voorbijgangers even op te fleuren. Nadat deze drempel overschreden
was, stapte ze in het thuisland het podium op, zowel als
solo-artieste als met de band Damsels In Distress. Na een opbouw
van enkele jaren met exhaustief touren en de productie van enkele
EP’s, bracht ze in 2003 op haar eigen label DetErMineRecords haar
debuut ‘Spending Time With Morgan’ uit, wat op een geslaagde
Europese release uitdraaide. Twee jaar later bracht Brun met
slechts enkele maanden tussenin haar tweede plaat ‘A Temporary
Drive’ en een album met duetten uit, waarop ze meteen weer de baan
optrok gaande van de kleinste zalen tot grote festivals in Europa
en Amerika. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze tournee nu
een live-album oplevert, gevuld met een bloemlezing uit Brun’s tour
met het DMF String Quartet doorheen Zweden en Noorwegen in
september vorig jaar.
Laat je niet misleiden door het uiterlijk van deze Noorse schone
want de tengere blondine produceert een stemgeluid dat het midden
houdt tussen Melanie, Jenny Wilson en Roisin Murphy. Op
plaat springen haar overtuigende vocalen al meteen in het oor, maar
live voel je deze resonanties pas echt. De strijkers vullen Bruns
teerbeminde gitaar hier perfect aan en zorgen ervoor dat de sobere
stukken toch niet al te naakt gaan klinken. De beperkte hoeveelheid
publieksruis maken bovendien vrijwel ongestoord genieten mogelijk,
waardoor de primaire bron van ergernis van de doorsnee live-plaat
al van de baan is.
Genieten wordt het ook, want de plaat levert na de start meteen een
hele reeks kwaliteitssongs. ‘To Let Myself Go’ speelt op muzikaal
vlak leentjebuur bij de protestsongs van weleer, maar duffelt de
scherpe randjes in door de harde kopstem met vocaal hoogtewerk te
laten afwisselen en de streng aangehaalde gitaar te compenseren met
violen. De interessante compositionele twists maken dat ‘Balloon
Ranger’ een rit in meerdere versnellingen wordt en zo ook een
eervolle vermelding wegsleept. De onderscheidingen zijn er echter
voor twee andere tracks. De single ‘My Lover Will Go’ beklijft
dankzij het goed getimede invallen van de backings en het lichtjes
aanzwellende arrangement dat deze liefdesproblematiek tot een
bittere blues omzet in plaats van in gezapig gelamenteer te
vervallen. Ook de PJ Harvey-cover ‘The
Dancer’ is een onomstreden hoogtepunt dat de sterke song
herinterpreteert en door de warmere stem intiemer laat klinken. In
de eerste helft van de plaat komt enkel ‘Rubber & Soul’ even
roet in het eten strooien door de boeiende evoluties steeds opnieuw
te beknotten door naar een zeemzoet geneurie terug te
grijpen.
Vanaf ‘Changing Of The Seasons / Fight Song’ vindt echter een volta
plaats: negen minuten lang gaat dit nummer werkelijk nergens heen
en deze inzinking in de aandachtscurve raakt nadien niet echt meer
geremidieerd. Het doorleefde ‘Where Friend Rhymes With The End’,
‘Drowning In Those Eyes’ en de eenvoudige doch treffende gospel
‘Lift Me’ (oorspronkelijk met Madrugada op het
‘Duets’-album, hier in samenzang met Nina Kinert) leveren nog
kwaliteit, maar vervagen wat in de nabijheid van pretbedervers als
de inspiratieloze Buckley-interpretatie ‘So Real’ en het weinig
geslaagde countrey-uitstapje ‘Song No. 6’, dat al te levendige
beelden van line-dancing, klakkende hielen en bean stew
oproept.
‘Live From Scandinavia’ is voor de fans eerder een tussendoortje
aangezien de live-versies weinig ophefbarende veranderingen ten
opzichte van het albummateriaal brengen. Voor wie Ane Brun nog een
nobele onbekende is (in onze regionen een overduidelijke
meerderheid dus) is het echter een mooie kennismaking met de
backcatalogue van deze getalenteerde dame. Spijtig genoeg is er te
veel materiaal op de plaat gepropt waardoor je als luisteraar
steeds minder vergevensgezind wordt voor mindere momenten (die dan
nog vooral in de tweede helft opduiken). Hier zijn heel wat songs
gebundeld die een sterke indruk nalaten, maar deze hadden dubbel zo
effectief geweest in een beknopter geheel.
