Najaar in de Botanique, het is altijd een beetje Pukkelpop
revisited. Als je er de programmering op naslaat, kom je
veel bands tegen die eerder al op één of ander Kiewits podium
stonden, ideaal dus voor wie zijn of haar (muzikale) hoogtepunt
opnieuw wil beleven, een groep die hij miste alsnog wil zien of
gewoon – afhankelijk van hoe hoog uw missionarisgehalte is –
anderen wil laten kennismaken met deze of gene fantastische
band.
Een dag nadat The Pipettes een feestje bouwden in de Orangerie,
pakten hyperkineet Tom Woodhead en ¡Forward, Russia! moeiteloos de
Rotonde in. Net als de Brighton Belles hebben ze één album op hun
naam staan (dat bovendien goede kritieken kreeg), mochten ze
rekenen op behoorlijk wat airplay en mocht hun doortocht op
Pukkelpop er best zijn.
Maar vóór het zover was kregen we nog een ietwat verrassend
voorprogramma voorgeschoteld. Verrassend omdat de band nergens was
aangekondigd, en niet echt uitblonk in communicatie met het
publiek. In de categorie naast de micro brabbelen zijn ze
ongetwijfeld dé te kloppen band, want van de schaarse woordjes die
de frontman (?) uitsloeg, hebben we weinig begrepen. Graag hadden
we u de naam gegeven van deze band, misschien hebben ze die zelfs
vermeld tussen de nummers, jammer genoeg hebben we er niks van
verstaan. Noodgedwongen zullen we hen dan maar ???
(of ¡En Avant, La Wallonie!) noemen. Met drie gitaren, een Korg,
bas en drums stuwde ??? aldus een handvol langdradige (maar allicht
episch bedoelde) instrumentals het zwerk in. Welke richting de band
uit wilde, was niet echt duidelijk: versnelde postrock, krautrock
voor beginners of instrumentale new wave? Wie het weet mag ons een
gele briefkaart sturen. De enige van de vijf die er enigszins zin
in leek te hebben was de bassist. Natuurlijk kon hij er niet aan
doen dat hij ons eerder deed denken aan een frituuruitbater, maar
dat overdreven extatisch in den hoge staren, het onnodig
rondzwaaien met zijn instrument (als was het een Vlaamsche vlag) en
het op de verkeerde tellen omhoog springen of invallen maakten wel
dat hij onze aandacht wegtrok van de muziek, en we ons op den duur
meer aan zijn ‘podiumact’ zaten te ergeren.)
Edoch, ??? was in de prijs begrepen (zaterdag was er zelfs geen
voorprogramma), en hét concert van de avond was natuurlijk dat van
¡Forward, Russia!. Hun eerste plaat verscheen in
de zomer. Mensen die er met een half oor naar geluisterd hadden
deden de band meteen af als een doorslagje van Bloc
Party, maar wie goed luistert, merkt dat dit viertal veel meer
in zijn mars heeft dan de meeste andere bands van zijn lichting.
¡Forward, Russia! stamt niet alleen af van postpunk die vandaag
en masse wordt gerecycleerd, maar zeker ook van de
stopstart artpunk van Wire
en de pop wave van The Teardrop Explodes.
Na een – kennelijk – moeizame soundcheck verschenen de vier
omstreeks kwart over negen ten tonele: ritmesectie Katie Nicholls
en Rob Canning op kop, gevolgd door blikvangers Whiskas
(tegenwoordig zo’n beetje de beschermheilige van elke ingezetene
van Leeds die lid is van een band) en zanger Tom Woodhead. Tijdens
het optreden bleken de technische probleempjes die zich al
voordeden bij de soundcheck nog niet helemaal van de baan. Zelf
bleek de band achteraf ook om die reden niet echt tevreden te zijn
over hun set in Brussel, al waren ze wel uitermate opgetogen over
het warme onthaal. Als er inderdaad zoveel fout liep, dan hebben we
daar op wat knopjesgedraai vóór ‘Sixteen’ en tijdens ‘Eleven’ na
niet echt veel van gemerkt. Wat het publiek betreft hebben ze wel
overschot van gelijk: de op elkaar gepropte fans genoten duidelijk
met volle teugen en lieten zich gewillig overrompelen door de vier
Britten.
Net als op Pukkelpop tolde zanger Woodhead weer van bij de eerste
noot in het rond, en leek het wel of er een heel leger vlooien
asiel had aangevraagd in ’s mans t-shirt. Opener ‘Thirteen’ was nog
geen kwartminuut oud, of Woodhead zat al volop verwikkeld in een
heftige strijd met de draad van zijn microfoon. Wonder boven wonder
klonk zijn stem live even krachtig en (haast) even zuiver als op de
plaat, ook al liep hij er dan bij als een kat die verstrikt raakte
in een bolletje wol. Een enorm contrast met gitarist Whiskas, die
laconiek de meeste songs aankondigde en vervolgens vooral de snaren
(en de pedalen) liet spreken.
De meeste songs van debuutalbum Give Me a
Wall passeerden de revue. Ook al kende het optreden geen echte
dip en waren ‘Twelve’, nieuwe song ‘Don’t Be a Doctor’ en ‘Sixteen’
voor ons ontegensprekelijk hoogtepunten, toch ging het naar het
einde toe nog meer crescendo met ‘Fifteen pt 1’, ‘Seven’ en ‘Nine’.
Na afsluiter ‘Fourteen’ verliet de groep het podium, om even later
nog één keer terug te keren voor een toegift. Het venijn zat hem
letterlijk in de staart: voor de zoveelste keer geplaagd door
nukkige apparatuur perste de band er onder aanvoering van Whiskas
een extra nijdige, indrukwekkende versie uit van ‘Eleven’.
De Russen kwamen, zagen en overwonnen. Europa ligt bijna aan hun
voeten, we zijn benieuwd waar dit zal eindigen.
