Het leek er even op dat er nog maar eens een langverwacht concert van Ryan Adams in België in het water zou vallen. Hij was twee dagen eerder in de Paradiso midden in een nummer grieperig en kwaad van het podium gelopen. In het Koninklijk Circus bleken Adams en zijn kardinalen echter in grote vorm.
Het is nauwelijks zes jaar geleden dat Ryan Adams zijn solodebuut Heartbreaker uitbracht. In de vijf daaropvolgende jaren, schreef hij nog zeven albums bij elkaar, waarvan drie in 2005. De man heeft een (solo)repertoire van zo’n 120 nummers om een set uit op te bouwen. Daar zit een hoop niet-zo-geweldig materiaal tussen, maar een selectie van 20 nummers uit een arsenaal aan songs zal altijd wel iemand teleurstellen. Dat er mensen teleurgesteld waren in de setlist is dus begrijpelijk. Iedereen zal wel een persoonlijke favoriet gemist hebben.
Omdat Adams bovendien graag te koop loopt met zijn kunnen, speelt hij ook gaarne een hoop nieuwe, niet gereleasete nummers en verbouwt hij graag gouwe ouwen om het interessant te houden. Hij toert momenteel trouwens met The Cardinals: een groep die The Band-gewijs meer is dan een begeleidingsgroepje.
Het optreden van Ryan Adams & the Cardinals in het koninklijk circus was om bovenstaande redenen soms aardig desoriënterend en in zeer beperkte mate teleurstellend (waar waren "This House Is Not for Sale", "Firecracker" of "Political Scientist"?). Dankzij het fantastische songmateriaal en de zeer strak op elkaar ingespeelde groep was het optreden echter op geen enkel moment vervelend of zelfs maar een beetje saai. Het was geweldig en nog geen klein beetje. En dat dus met een al bij voorbaat gemankeerde en deels onvertrouwde setlist: faut le faire.
Drie hoogtepunten van de set staan bijvoorbeeld op geen enkele CD. Fansites leren ons dat ze "Arkham Asylum", "She Turns It Up To Ten" en "Fantasy Balloon" zouden heten (hoewel Adams dat laatste als Icy Wizard aankondigde). Dat belooft voor een volgend album. De set was voornamelijk opgebouwd rond nummers uit Cold Roses en Jacksonville City Nights: de twee albums waar The Cardinals aan meewerkten.
Hieruit kwamen hoogtepunten als "Magnolia Mountain" — dat live even warm openbloeit — "The End", "A Kiss Before I Go", "Mockingbrid" en "Peaceful Valley", maar met "Let It Ride" en "Cold Roses" kregen we bijna een overdosis aan pedal steel guitar.
Echt goed wordt een concert pas als je verrast wordt. Door nieuwe nummers, maar vooral door inventieve versies van wat we al kennen. The Cardinals drukten duidelijk hun stempel op de songs uit Gold, Heartbreaker en Love Is Hell. Zij zorgden bijvoorbeeld voor een hoop extra punch in publieksfavoriet "New York, New York".
We waren na twee uur al geen klein beetje tevreden, maar toen zette de band "Shakedown On 9th street" in, dat via een vleugje disco, een cover van the Grateful Death ("Wharf rat") en een reggae-deun medleygewijs uitmondde in een scheurend "I See Monsters". Op Love Is Hell klinkt het intimistisch en beklijvend, in Brussel klonk het groots, stevig rockend én beklijvend. Adams zelf kreeg druk jammend zowaar zin in iets geks en trok in volle finale een cape en een hondenmasker aan. Gewoon, zomaar. Omdat hij straf kan staan spelen zonder het allemaal te serieus te nemen; in al ons enthousiasme vonden we het zelfs geen aanstellerij.
Ryan Adams is muzikaal misschien niet vernieuwend, maar de songs mogen er in al hun degelijkheid — en omdat Adams toch niet voor een gat te vangen is — absoluut zijn. Ook live klinkt zijn muziek nog steeds als een mix van country, rootsrock en garage, maar met The Cardinals langs zich, lijkt hij meer dan ooit een erfgenaam van Bob Dylan of Bruce Springsteen. Op de meest geïnspireerde momenten durfden we even wegdromen en kreeg het jonge publiek een proeve van hoe The Band live moet geklonken hebben. Traditioneel maar geïnspireerd, strak en virtuoos. Vol van liefde voor muziek. En daar krijgen wij wel eens kippenvel van.
