Het komt maar zelden voor dat bij een grote uitgeverij als Dargaud debutanten de kans krijgen een nieuwe reeks op te zetten. Gelukkig weten tekenares Illona en scenariste Jee-Yun Thot zich verzekerd van de medewerking van gevestigde waarde Jung. De Danseres van de Tijd overtuigt voorlopig echter allerminst.
Sinds een tiental jaren publiceert Jung stripverhalen die steeds het verre Oosten als decor hebben en thematisch vaak voortkomen uit oude plaatselijke legenden. Zo publiceerde hij Yasuda en Het Meisje en de Wind op een scenario van Martin Ryelandt en debuteerde hij solo met Kwaïdan. Voor het drieluik De Danseres van de Tijd werkt hij enkel mee aan het scenario als helpende hand voor zijn echtgenote Jee-Yun Thot. Hij maakt ook een eerste pagina lay-out als hulp voor tekenares Illona (Caroline Bartal). Toch blijft de diepe verbondenheid met de Aziatische mythen en legenden ook prominent aanwezig in dit nieuwe album.
Ryu leidt een hectisch leven en besluit een rustgevende vakantie te nemen naar een wat afgelegen en verlaten eiland. Het enige probleem lijkt dat dit eiland verboden is voor mannen, wat Ryu dan weer extra rustgevend over komt. Ter plaatse raakt hij gefascineerd door een vreemde tuin met standbeelden. Hij raakt in de ban van een van de vrouwenfiguren en verandert zo zelf in steen. Ryu’s zus Kim gaat uit bezorgdheid haar broer achterna om te ontdekken wat er gebeurd is. Ondertussen lijken de vrouwenbeelden uit die geheime tuin tot leven gekomen te zijn en zich in Tokyo te bevinden. Fantasie en realiteit beginnen zich meer en meer te vermengen.
Op het verhaal valt weinig aan te merken. Het scenaristenduo kwijt zich degelijk en vakkundig van zijn taak maar levert anderzijds een verhaal af dat bol staat van de genreclichés. De gehaaste moderne mens die in conflict komt met een eeuwenoude traditie, het klinkt al te vertrouwd in de oren. Dat Ryu in de problemen zal raken wanneer hij — tegen de wetten van het eiland in — zich toch als man in de tuin waagt, lijdt ook bijzonder weinig twijfel.
Het zijn echter vooral de tekeningen die ondermaats scoren. Illona blijft voorlopig wat zitten in de klasse van de goedbedoelde pogingen. De figuren staan wat verloren op de pagina’s en beschikken over een wel zeer wisselende anatomie. Ook aan de vertelstijl schort er nog een en ander, door een zeer wisselende opbouw van de pagina’s. Het maakt allemaal een houterige indruk. Voor een debutant is dit natuurlijk niet zo vreemd, maar binnen de gigantische productie aan nieuwe stripverhalen maakt het de kansen weer wat kleiner om het verwende lezerspubliek met een nieuwe reeks aan te spreken en tot aankoop te verleiden.
