Zo. De nieuwe (derde) cd van Slam heet dus ‘Year Zero’. Anders
gezegd: terug naar af. Om eerlijk te zijn: dat dacht ik toen ik de
plaat voor het eerst hoorde. Slam is (maar dat weet u natuurlijk)
de groep die in 2001 meer dan terecht heel wat aandacht kreeg met
de dansvloerknaller ‘Lifetimes’. Verwonderlijk was dat niet, een
techno-act die een hit scoorde; iedereen scoort wel eens een
toevalstreffer, dachten we. Tot we ‘Alien Radio’ hoorden, de
bijhorende full length-cd. Toen werd duidelijk dat we te maken
hadden met meer dan zomaar een eendagsvlieg. ‘Alien Radio’ was een
plaat vol lekkere techno en elektro die wist te boeien van begin
tot einde, en geen veredelde maxi rond de singles ‘Lifetimes’ en
‘Positive Education’.
Drie jaar duurde het eer er een opvolger kwam voor ‘Alien Radio’.
Sommige mensen vinden dat lang. (Het is maar hoe je het bekijkt,
natuurlijk, in dit tijdvak waarin koppels zich niet hoeven te
haasten om zich te verloven, te trouwen, kinderen te maken en weer
te scheiden tussen twee releases van een artiest.) Stuart McMillan
en Orde Meikle, het Schotse tweespan achter Slam, hebben immers nog
wat anders te doen. Hun eigen Soma-label runnen bijvoorbeeld, of
veelbelovende acts zoals Daft Punk een duwtje in de rug
geven…
De mensen die de vorige cd echt de max vonden, zullen – net
als ik, trouwens – allicht raar opkijken als ze deze ‘Year Zero’
aan een eerste luisterbeurt onderwerpen. Het is niks meer of niks
minder dan een popplaat geworden. Mmmja, dacht ik, typisch voor
dance-acts die hun leeggemolken koe even willen sparen en hun
muzikale armoe willen camoufleren: huur voor elke track een
gastvocalist in en het valt niet meer op dat je muzikaal ter
plaatse blijft trappelen.
Omdat we toch niks beters te doen hadden (en omdat we christelijk
opgevoed zijn, in de geest van de blijde boodschap en het evangelie
en patatie en patata maar ook wel omdat we die McMillan en die
Meikle best wel aardige kerels vinden), besloten we ‘Year Zero’
toch maar een tweede en desnoods een derde kans te geven. En kijk:
we hoorden de plaat evolueren van ‘ordinaire flutplaat’ over ‘flauw
afkooksel’ en ‘wisselvallig geheel met schaarse hoogtepunten’ naar
een ‘sterk album met knappe songs’. McMillan en Meikle hebben nog
niks ingeboet aan klasse, op deze plaat wilden ze echter hun sound
niet uitbreiden in de diepte, maar in de breedte. Ze blijven een
heerlijke, warme mengeling maken van elektro en techno, maar die
wordt op dit album nagenoeg geheel ten dienste gesteld van de
songs. Slam wil niet meer alleen aanzetten tot dansen, maar ook tot
nadenken, getuige de geëngageerde teksten op ‘Year Zero’. Ze
zochten de gulden middenweg tussen song en dancetrack, en ze hebben
die gevonden.
Onder de gastvocalisten komen we trouwens een heleboel oude
bekenden tegen: Tyrrone Palmer en Dot Allison (bijna even vaak
gevraagd voor gastvocalen als Miss Kittin, met dit verschil dat zij
wel kan zingen) waren er al bij op ‘Alien Radio’, maar voor deze
plaat wist Slam ook nog housediva Billie Ray Martin, Envoy en Ann
Saunderson (inderdaad, de zus van…) te strikken.
Dankzij de verschillende gastbijdragen, het muzikale vernuft en de
scherpe neus voor trends is deze ‘Year Zero’ een warme, gevarieerde
en vooral zeer aangename elektropopplaat geworden. Wij houden er
wel van, het is alleen even afwachten hoe de buitenwacht gaat
reageren: zullen de die hard-fans op de vlucht slaan en plaats
maken voor een nieuwe vracht popminnende aanhangers? We durven er
onze hand niet voor in het vuur steken, maar wij hopen van niet!
