“Hear the new sound of emo, pop and R&B colliding in a
dance party explosion” staat te lezen op de op ‘On Fire’
geattacheerde sticker. Deze naar onschuldige tienerzieltjes
gerichte aankondiging moet zowat het tegenovergestelde effect van
de Parental Advisory-tags beogen. Qua doelgroep zit dit
wel goed, want met hun poprock profileert dit vijftal uit Las Vegas
zich als het bravere broertje van nieuwe tienersensaties als Fall
Out Boy en Panic! At The Disco.
De single ‘Insurance’ maakt deze positie meteen duidelijk: voorzien
van een flashy clip is dit meteen inpasbaar in TMF’s draaischema.
Wegzappen zullen we niet, maar terwijl Panic! At The Disco vorig
jaar enkele hits op ons losliet die ongemeen catchy waren, zal de
herinnering aan The Higher minder lang duren. Met de eentonige
vocals, het gebrek aan enige instrumentale accentuering en de
clichématige grootdoenerige teksten (“We rock you, shock you,
drop you and make you want it more”) is er dan ook geen enkel
vlak waarop The Higher zich van de massa onderscheidt. Het meeste
materiaal lijdt aan dezelfde kwaal: dit heb je echt wel al té veel
gehoord om nu nog enige aandacht aan te schenken. Bij meerdere
luisterbeurten is het dan ook snel duidelijk dat slechts een karig
aandeel van de tracklist blijft hangen. ‘Darkpop’ springt het meest
in het oog door de wavy beat die overhelt naar een gitaargedreven
refrein, waarin Seth Trotter eindelijk een groter gebied van zijn
vocale register benut. Zonder twijfel het beste nummer op ‘On
Fire’. Het snellere ‘Rock My Body’ kunnen we nog als runner-up
vermelden, hoewel in de gescandeerde bridges gerust de schaar gezet
had mogen worden.
Andere tracks vallen dan weer op een andere en veel pijnlijker
manier op. Hier en daar wordt inderdaad geëxperimenteerd met pop,
dance en R’n’B, maar in plaats van de beoogde variatie, zorgt dit
eerder voor een volledig verlies van identiteit. De op handgeklap
aangedreven draak ‘Histrionics’ klinkt als een reject van een
kleffe boyband en maakt meteen komaf met elke poging om nog enige
credibiliteit op te bouwen. Het repetitieve ‘DARE’ klinkt al even
ongeïnspireerd maar zit bovendien nog volgestouwd met
vreemdsoortige syntactische constructies waaraan met de beste wil
van de wereld geen boodschap toegedicht kan worden. De Richard
Stump remix van ‘Pace Yourself’, een nummer van de eerste plaat,
poogt de synths van Justin Timberlake te stelen, maar leunt sterker
aan bij wat deze in N’Sync uitspookte dan bij zijn recente
paradepaardjes. Echt zielig wordt het met ‘Can Anyone Really Love
Young’, een lied dat beelden oproept van veertienjarige
schoolmeisjes die elkaars haar kammen terwijl ze gewapend met
haardrogers dit zootje meezingen. “Waiting for a heartbeat that
you’ve stolen from me, Waiting for a heartbeat that’s making me
feel empty”: noem het harteloos, maar wij worden bij het horen
hiervan niet meteen week vanbinnen.
Alle inlevingsvermogen ter wereld ten spijt moeten we toch
concluderen dat we te oud geworden zijn om ons aan dit voorgekauwd
projectje te laten vangen. Er is niets mis met
poprockniemendalletjes die met het oog op commercieel succes
geschreven worden, maar er moet toch nog van enig karakter sprake
zijn. Muzikaal kan The Higher geen duidelijke richting kiezen
(hebben we hier nu te maken met de ideale schoonzoons of eerder een
bende aspirant-rocksterretjes) en tekstueel worden gewoon enkele
prototypische zinsneden aan elkaar geregen in de hoop na een
ongetwijfeld weloverwogen evaluatieproces ‘cool’ bevonden te
worden. Collega’s Fall Out Boy en Panic! At The Disco kunnen nog de
nodige humor in hun materiaal verwerken en enkele hooks
bedenken die de voeten op en neer laten wippen, maar dit saaie
afkooksel zet zelfs geen teen in beweging.
