Bizar: bijna simultaan met het retrofuturistische conceptalbum
van Ford & Lopatin, ‘Channel Pressure’ – een funky amalgaam van
fonkelende synths en krakende elektronica-apparatuur – komt
producer Com Truise op de proppen met ‘Galactic Melt’, en dat zal
toch wel geen retrofuturistisch conceptalbum zijn, zeker? Het gaat
in dit geval om de avonturen van een cybernetische astronaut die
zich voelt opgaan in de kosmos – ‘The Tree of Life’ en ‘2001: A
Space Odyssey’ in een rijkelijke eightieshommage gegoten, zeg maar
– al is het resultaat wel een stuk slapper dan voornoemde
topper.
‘Galactic Melt’ bevindt zich op een vreemd kruispunt: aan de ene
kant herkennen we ergens de piekfijn geproducete elektronica van
Nosaj Thing, met Kosmische synths in plaats van knisperende hiphop,
aan de andere kant zoekt Com Truise dezelfde dromerige atmosferen
op als glo-fi boegbeeld Neon Indian. Maar het resultaat is iets
anders, dat zich noch bij contemporaine krautexperimenten
(Emeralds, Oneohtrix Point Never, Sam Goldberg, Dylan Ettinger,
etc.) noch bij de meer toegankelijke eightiespop van nu (Junior
Boys, YACHT, Cut Copy, Greatest Hits, etc.) laat rekenen. Spijtig
genoeg komt Com Truise daardoor niet uit bij iets geheel unieks,
maar dreigt hij haast weg te zinken in de gezichtsloosheid.
En ’t is vreemd dat ik het moet zeggen, want retrocharme,
overstuurde bleeps en atarigeluidjes zijn helemaal mijn
ding, en daarbij komt nog eens dat Truises ep van enkele maanden
terug, ‘Cyanide Sisters’, wél helemaal top was. Wat loopt er dus
mis? Het grootste mankement is misschien wel dat ‘Galactic Melt’
als een geheel nergens bijblijft, dat het een aangename plaat is om
op te zetten, maar ook één die wij nooit zullen missen. De
dodelijke combo ‘VHS Sex’/’Cathode Girls’ die de plaat op
stoomkracht moeten trekken, doen het beste verhopen, maar spijtig
genoeg valt de rest van de plaat mager uit in vergelijking met die
vroege pieken.
Zo lijkt ‘Galactic Melt’ vooral te werken als *huivert*
achtergrondmuziek, komen sommige stukken zo weggelopen uit een
half-interessante soundtrack voor een ‘Blade
Runner’-ripoff en neigt Com Truise af en toe naar doelloos
voortkabbelende lounge. ’t Is des te spijtiger omdat je hóórt dat
de man een uitstekend producer is – he’s got the goods,
hij moet ze alleen nog weten af te leveren. Wat we nu hebben is
noch een sfeervol instrumentaal geheel, noch een nostalgisch
dansfestijn op z’n chillwave, maar wel een ontgoochelende ode aan
sci-fi sound effects. En dan vonden wij de liefdesbrief
van Ford & Lopatin een stuk overtuigender. Try before you
buy, schaf u desgewenst eerst ‘Cyanide Sisters’ aan, en houd
uw vingers gekruist voor ’s mans volgende release. Deze is wat ons
betreft net iets te “bwa”.
