Met Nite Owl krijgen we het laatste deel van de Before Watchmenreeks voor de kiezen. Het sluitstuk van een eerder wisselvallige serie. Zorgen Nite Owl en Rorschach voor een waardig sluitstuk?
Before Watchmen vertoonde inderdaad een hobbelig parcours. Toegegeven, er werd een enorm blik talent opengetrokken om deze reeks tot stand te brengen. Allemaal mensen die in hun carrière de grenzen van het genre ooit aftastten en de comicwereld nieuwe impulsen gaven. Maar ze moesten nu werken aan materiaal dat geen echte nood had aan een proloog. Je zou zelfs kunnen zeggen dat er niets extra te zoeken viel bij de personages van de originele Watchmen. Gewoon al het idee om dit ooit te proberen, leek al op voorhand op een mislukking af te stevenen, niet in het minst volgens wettelijke vader Alan Moore.
Achteraf bekeken blijkt de Before Watchmenreeks eerder een geforceerde geldmachine, weliswaar geënt op een literair meesterwerk. In het beste geval kan je de reeks beschouwen als een vlotte en sterk opgebouwde karakterstudie die echter niets toevoegt aan de wereld van Watchmen. In het slechtste geval hebben we te maken met loutere verspilling van kostbare tijd, gehuld in geweldig grafisch werk.
In elk geval heeft het weinig zin om lijnen te trekken tussen de punten die Alan Moore en Dave Gibbons al met elkaar verbonden hadden.
Als je de verhalen bekijkt van J. Michael Straczynski in Before Watchmen, zie je al gauw een zeer succesvol auteur die op zoek is naar nieuwe verhaallijnen over personages die al volledig uitgepuurd waren in de Watchmenpagina’s. Hoewel Straczynski erg succesvol is in de wereld van de film, televisie en comics, misschien zelfs met meer succes dan Moore, slaagt hij er niet in om een goede basis te vinden voor de verhalen rond Nite Owl, Dr. Manhattan of Moloch.
In Nite Owl maken we kennis met het duistere verleden van Dan Dreiberg, de nieuwe Nite Owl. Hollis Mason, de originele Nite Owl, vindt de tijd rijp om de fakkel door te geven en vindt in Dreiberg de geschikte kandidaat. Centraal in het verhaal staat ook zijn ontmoeting met Rorschach. Samen worden ze geconfronteerd met een van hun eerste taken waarbij ze op zoek gaan naar een seriemoordenaar die het gemunt heeft op nietsvermoedende wandelaars. Een interessante insteek, lijkt het. Maar toch brengt het hoegenaamd niets bij tot de ontwikkeling van de personages. Straczynski verweeft het verleden van beide personages. Het contrast werkt en vormt de basis voor een interessante karakterstudie van beide helden, maar hier eindigt echter de goede opbouw van het verhaal. Wat we daarna krijgen is een aaneenschakeling van trivia die de spanning volledig uit het verhaal trekken.
Voor de tekeningen kon hij beroep doen op Joe en zoon Andy Kubert. Voor Joe was het zelfs zijn testament. Er valt aan hun werk dan ook niets op te merken. Kwalitatief hebben we duidelijk te maken met twee zwaargewichten van de comic. Het scenario stelt echter teleur. Er worden zoveel clichés op een hoop gegooid dat je schijnbaar een parodie voor je hebt liggen. Zo wordt de sociaal gehandicapte Rorschach eerder als een donker komisch talent opgevoerd. Maar het meest tegen het hoofd stotende aspect echter is de manier waarop ook in dit verhaal de vrouwen worden opgevoerd.
Zo introduceert Straczynski de ‘Twilight Lady’, een prostituee met dominatrixtrekken met een gouden hart die Nite Owl helpt om de seriemoordenaar te pakken te krijgen terwijl ze hem constant tussen de lakens probeert te krijgen. En ja hoor, Nite Owl valt halsoverkop voor haar. Ze loopt over daken met Nite Owl constant achter haar hielen en toont zich als de ‘rechtvaardige nymfomane’.
Het lijkt er intussen op dat de enige rollen die Straczynski voor vrouwen voorziet in Before Watchmen ofwel die van hoer of marginale en mishandelde vrouw is, en in het geval van de moeder van Rorschach zelfs al die rollen tegelijk. Het zou komisch kunnen worden als het niet zo onhandig vrouwonvriendelijk zou zijn.
Het personage Hollis Mason verdwijnt plots in het midden van het verhaal. Hier mist Straczynski duidelijk een kans om Mason’s verleden uit te spitten. Het zou het verhaal beter tot zijn recht laten komen in plaats van de focus te leggen op seks, geweld en trauma’s uit de kindertijd. Het is een puberachtige benadering van een verhaal dat worstelt om meer duidelijkheid te scheppen in de Watchmenwereld.
Grafisch is Nite Owl een echt pareltje. De Kuberts mogen zelfs zonder blozen het Watchmenuniversum verderzetten. Zelfs Moore zou er vrede mee kunnen hebben. Maar het scenario is te zwak om van een meesterwerk te spreken. De score zou hier beter tweeledig zijn: een 9/10 voor de tekeningen en een 2/10 voor het verhaal.
