Taylor Swift is een fan. Chris Martin dropt zonder verpinken een pianolijntje als hij een demo hoort. Het komt wel goed met Griff, zo merkten we ook donderdagavond in de Botanique. Voor het eerst headlinede de Britse een eigen tour, en je merkte dat ze klaar is voor groter. Geef het een hit, en het is zover.
‘Alles wat ik schrijf start op piano of gitaar’, zegt Sarah Faith Griffiths, en dat ze dat doet van aan de PA geeft de ambitie weer. Je hebt geen stadion nodig om je eigen B-podium te claimen, je mààkt dat gewoon. Zoals ze alles zelf doet: beats, productie, kleren, ja, zelfs haar decors ademen een charmante huisvlijt uit. Noem dit: the thinking girl’s Pommelien Thijs.
Stadions heeft ze overigens al gedaan. Dat vertelt ze in een al even schattige humblebrag. Sinds COVID ging gaan liggen mocht de drieëntwintigjarige met Chinees-Jamaicaanse roots op tour als voorprogramma van Dua Lipa, Coldplay en die Taylor Swift. Zelf een tour headlinen zat er dan weer niet in. Griffiths mocht begin 2020 dan klaar zijn voor de grote doorbraak, er was iets – wat wil ons even ontsnappen – dat stokken in de wielen stak. Griff stond on hold, en stoomde van debuut-EP Mirror Talk dan maar door naar de mixtape One Foot In Front Of The Other. Vorig najaar kwam daar alweer een EP bij: Vert1go vol. 1., waarvan vol. 2 begin april uitkomt.
We willen maar zeggen: Griff heeft een lastige start gekend, en die nummers die ze nog in haar middelbareschooljaren schreef zijn ondertussen grotendeels opzij geschoven. Toch starten we daar nog, nadat ze van op een ladder ‘Brussels 21/03’ heeft bijgespoten op één van de repen backdrop, met een ‘Black Hole’ dat nog niet helemaal op dreef komt. Begin 2021 was het nog haar grote doorbraakhit, hier voel je dat het beter achteraan had gewerkt; waar het kan ontploffen.
Want veel nummers met explosieve refreinen heeft Griff niet. Meer dan van Dua Lipa-achtige bangers moet ze het hebben van traag opgloeiende ballads, mid-tempo synthpop waarover ze haar krachtige en soepele stem kan draperen. In “Heart Of Gold” voegt ze daar wat R&B-frasering aan toe, in “Shade Of Yellow” doet ze een mooi dingetje in de melodie. “So Fast”, uitgekleed gebracht vanop dat verhoogje achteraan de zaal, laat horen hoe belangrijk Taylor Swift voor haar is geweest.
Maar akoestisch is niet waar Griff wil stilstaan. Vertigo vol. 2 staat op stapel, en dat is een EP vol met haar dansbaarste werk die ze in één blokje integraal brengt. En passant leert ze haar jonge fans even wat een vocoder is, vooraleer ze het met Mura Masa afgewerkte “Cycles” lost. ‘Misschien is dit wel het meest dancy nummer dat ik uitbreng. Ever’, zegt ze, en je hoopt het: de elastiek waarmee dit concert plots van de Pukkelpop Main Stage naar de Dance Hall wordt getrokken knapt bijna in haar gezicht.
Er is duidelijk mooier werk te vinden op die komende release. “Hole In My Pocket”, ‘over heel snel dingen verliezen’, bouwt bijvoorbeeld erg knap op. Griffiths komt van achter de piano waar ze de boel heeft ingezet, en al ras staat ze alweer speels te tollen over het podium. Nieuwste single “Miss Me Too” gaat over je oude zelf kwijtraken, en is een prettige beuker. Luidkeels wordt er meegezongen; dààr is de hit.
”You’re scared of heights, that’s vertigo”: in het titelnummer van die twee EP’s vergelijkt Griff de bindingsangst van een vriendje met hoogtevrees: ‘‘you’re scared of love, well, aren’t we all?”. In bisnummer “Astronaut” – dat met die piano van Chris Martin – gaat het dan weer van “you said that you needed space, go on then, astronaut”. Het is van een meligheid en klefheid die schaamteloos genoeg is om haar van die doorbraak te verzekeren. Eppo, is dat hoofdpodium al volgeboekt, of is er nog een plaatsje boven Pommelien vrij?
