Het zal je maar overkomen: als tiener met een voorliefde voor beats en rhymes opgroeien aan de Belgische kust. En dan niet in het ruige Oostende of het marginale Blankenberge. Nee, in Knokke-Heist of all places. Stoere hiphoptaal? Niemand die het ernstig neemt. Stoefen over stoeipartijen met schaars geklede ho’s? Geen kat die je gelooft. Street credibility? Schrijf maar op je buik.

“Dan gooi ik het maar zover mogelijk over een andere boeg”, moet de jonge Boudy Verleye aka Brihang gedacht hebben. “Dan zing en rijmel ik maar over gevoel, want kwetsbaar is het nieuwe stoer.” Het maakte hem meteen tot een buitenbeentje in de hiphopscene. Maar het werkte. Met zijn filosofische zielenroerselen, minimale muziek en poëtische inborst raakte de breedlachse beeldhouwer massaal gevoelige snaren. Zo won hij in 2014 De Nieuwe Lichting van Studio Brussel en werd twee jaar later zijn debuutplaat Zolangmogelijk overal – ook buiten de Vlaamse hiphopwereld – laaiend onthaald. En onlangs nog landde het instant tijdloze “Steentje” – eerste voorsmaakje uit Casco – schijnbaar vanuit het niets meteen op plaats zes in De Lage Landenlijst van Radio 1.

Om maar te zeggen dat het allemaal in een razende rotvaart verliep voor de sympathieke Knokse knul. Dat de verwachtingen voor Casco torenhoog zouden zijn, stond dan ook buiten kijf. En de druk die dat met zich meebrengt is niet van de poes, dat weet elke artiest die al eens een vervolg mocht breien aan een succesvol debuut. Ook Brihang worstelde ermee: “Help ik ben nu volwassen en gezond/Huisje tuintje wandel met de hond/Zolangmogelijk in de ruimte rondom/Kben lik nog nie zeker van de vorm/Oh wanneer wel”, legt hij zijn twijfels het zwijgen op in opener “Pasgeboren”.

Hij laat de hooggespannen verwachtingen dus niet aan zijn hart komen, meer zelfs, hij lacht de druk lichtvoetig weg en munt uit in zelfrelativering, zoals in “Oelala”, waarin hij de media dist en tegelijk de commerçant in zichzelf te kakken zet: “Oh Brihang is oud nieuws/Met z’n poëtisch gezaag/Hey media, zet nu maar de volgenden klaar”. Hoogtepunt? Een hilarisch telefoongesprek waarin hij een verbouwereerde journaliste vraagt “hoeveel een recensie met vier sterren – of pakt vierenhalf – moet kosten.” Er schuilt dus ook nog eens een geniale prankster in de West-Vlaamse rapper. Overigens: van ons krijgt hij zijn vier sterren helemaal gratis en voor niets, het is maar dat u het weet.

Ook in “#Quote” verwoordt hij de worsteling die een bestaan als gevierd artiest met zich meebrengt. Het is een mijmerend manifest waarin hij uitlegt waar het eigenlijk echt om gaat: “Alles wadak wil, is een ongeschreven blad/En in één zin zeggen wada alles omvat.” En even later: “Vanaf nu kies ik alles met me hart/Van de grote vreugde tot de diepe smart.” Leren vertrouwen op jezelf, heet dat dan.

“Binnenkant” is een filosofisch pareltje over kwetsbaarheid en verdriet. “Vanbinnen zo brak mo vanbuiten zo mooi”, klinkt het doodeerlijk in het refrein. “Check me gevoelens op en neer gaan/Tkomt goed, tga wel over en tga meevallen/Ja da zeggen ze meestal/ Mo daar geloof ek nie zo veel van/Want een wonde langs de binnenkant oe geneest da hé?” Wij vragen het ons ook wel eens af, beste Brihang.

Nog zo’n intens eerlijk pareltje is “Rommel”, over goede bedoelingen, ijdele hoop, teleurstelling, loslaten en hoe een mens soms tot de vaststelling moet komen dat z’n leven een gigantische puinhoop geworden is. “Zelf je allerduurste woorden/In kostuum schieten te kort/Mo je wit niemi wa zeggen en je beseft/Dat de waarheid heeft gewonnen/En dan sta je daar, meje voeten tussen de rommel/En tussen alles wat daje in je leven al hebt laten slingeren op de grond.” Hadden we al gezegd dat Brihang bovenal een dichter is?