New Order heeft een nieuwe liveplaat uit, de derde al sinds de onverhoopte reünie in 2011. Het goede nieuws: het is een leuke plaat, met enkele uitschieters en verrassingen. Het minder goede nieuws: het is er vooral een voor de fans die ook vertrouwd zijn met het minder bekende werk van de groep, want er staan nauwelijks hits op.
Het is een beetje ironisch: pas na het vertrek van basicoon Peter Hook, zowat de enige van de groep die het podium verkoos boven de studio, lijkt het voordien nogal wisselvallige New Order zijn potentieel als livegroep waar te maken. Wat acht jaar geleden begon als een eenmalige reünie – twee benefietconcerten, waaronder een in onze AB – werd al snel een tournee die zowel Europa, de VS, Zuid-Amerika, Australië en Nieuw-Zeeland aandeed.
Vooral na Music Complete (2015) ging het met die livereputatie crescendo. Door het vertrek van Hook viel er dan wel een essentieel element van de karakteristieke sound weg, maar ook een stuk onvoorspelbaarheid. En ondanks de niet altijd even toonvaste stem van frontman Bernard Sumner (even kenmerkend nochtans voor het groepsgeluid en als dusdanig ook gekoesterd door de fans) staat New Order 2.0 inmiddels garant voor strakke, gedreven sets met een mix van gepimpte oude hits en onweerstaanbaar dansvoer van hun laatste, letterlijk geruggensteund door een indrukwekkende videomuur met fascinerende visuals.
Het nieuwe livealbum staat echter los van wat stilaan een heuse never-ending tour aan het worden is. Het is een compilatie van de beste takes uit vijf concerten die New Order twee jaar geleden gaf voor een beperkt publiek. De enigszins enigmatische titel geeft een goede opsomming van waar het om ging: New Order, aangevuld met twaalf keyboardspelers van het Royal Northern College of Music (gedirigeerd door arrangeur en componist Joe Duddell), opgesmukt door visuals van beeldend kunstenaar Liam Gillick, en dat allemaal tijdens het Manchester International Festival (een kunstbiënnale) van 2017.
Voluit heet de plaat ∑(No,12k,Lg,17Mif) New Order + Liam Gillick: So It Goes.., maar u mag ook gewoon So It Goes zeggen. De opnames vonden namelijk plaats in de Old Granada Studios, waar de band – toen nog als Joy Division – zijn tv-debuut maakte in het gelijknamige programma van de legendarische presentator Tony Wilson, hun latere manager en platenbaas bij Factory Records.
Net als bij hun reguliere sets werden ook voor deze concerten oude en nieuwe nummers uit elkaar gehaald, ge-updatet en weer in elkaar gezet. Opvallend is dat het vaak gaat om nummers die al enkele decennia niet meer live werden gespeeld (in sommige gevallen zelfs nooit eerder). Bewust, volgens Sumner, om het onwennige gevoel van het tv-debuut weer op te roepen. “Plastic”, “Bizarre Love Triangle” en “Your Silent Face” zijn zowat de enige tracks uit de gewone set die ook hier te horen zijn. Maar: géén “Blue Monday”, “Love Will Tear Us Apart”, “Temptation” of “True Faith” dus.
Wat dan wel? Minder bekende singles en albumtracks die op zich best goed zijn, maar op “All Day Long” (dat hier uitmondt in een majestueuze synthesizerorgie) en het vinnige “Who’s Joe” na zouden ze niet echt passen in de shows die New Order tegenwoordig brengt. Leuk om nog een keer te spelen en te horen, dat zeker, maar geen blijvers. Andere songs waar het stof van werd afgeblazen maar die wél brokken zouden maken als ze weer werden opgepikt (zoals intussen al gebeurde met “Sub-Culture”) zijn “Shellshock”, het opzwepende “Ultraviolence” en natuurlijk “Disorder” van Joy Division.
Van het visuele aspect – in het rond zoevende spotlights en projecties op de stellage met de twaalf toetsenisten – blijft de luisteraar logischerwijs verstoken met deze cd (of er ooit een dvd van komt, is niet duidelijk). De inbreng van die twaalf extra keyboardspelers schemert in de ene song al wat duidelijker door dan in de andere, maar hun grote verdienste is dat ze de songs een voller geluid geven, dat er meer live kon worden gespeeld en minder (omdat het niet anders kan) moest worden gewerkt met voorgeprogrammeerde partijen. Maar als je het niet hebt gezien, pik je daar met dit livealbum weinig of niets van mee.
Een gemiste kans dus, of toch een aanrader? Bwoah… Voor doorwinterde fans en verzamelaars is dit wellicht een onmisbaar kleinood, ook al omdat je kan horen hoe behalve “Disorder” ook andere Joy Division-songs als “Heart And Soul” en “Decades” de tand des tijds moeiteloos hebben doorstaan. Gelegenheidsfans en mensen die de recente doortocht op Werchter willen herbeleven, raden we eerder NOMC15 aan, de vorige live-cd die qua tracklist amper verschilt van wat de groep doorgaans speelt.
Of, nóg beter, ze kunnen op 14 oktober ook gewoon afzakken naar Vorst Nationaal voor de volgende passage van New Order in ons land.
