Onze eigenste Teen Creeps en het Amerikaanse No Age kwamen donderdagavond elk hun nieuwe plaat voorstellen in Het Bos. Beide bands bewezen met verve dat gitaarlawaai nog lang niet uitgestorven is.
Geen springerige hiphopbeats of melancholische pop in Het Bos, en daar malen we niet om. Er staan twee bands geprogrammeerd die genoeg tegengewicht bieden voor de populaire genres van het moment. Ook de minimalistische synthesizertrip van de Antwerpse experimentele artieste Miaux is niet bepaald oorvriendelijke muziek. Noem het eerder een gedurfd intermezzo tussen de gitaarrock van Teen Creeps en No Age.
Over naar de twee groepen voor wie de meeste mensen naar Het Bos zijn afgezakt. Hoewel er een zekere agressie in zit, zouden “Sidenote” en “Hindsight”, dé killernummers van Teen Creeps, niet misstaan in een avondprogramma op de radio. Met die eerste song opent de Gentse band zijn set op overtuigende wijze: emotioneel, heerlijk rauw en uiterst intens. Uiteraard kan je moeilijk naar Teen Creeps luisteren zonder aan grote invloeden als Dinsoaur Jr., Cloud Nothings en Pavement te denken, maar hun ninetiesrock blijft eclectisch en uitermate boeiend klinken.
Zelfs in een ouder nummer (“The Point”) hoor je een intensiteit die we vandaag bij andere rockbands missen. Zanger-bassist Bert Vliegen (Horses, Sophia), gitarist Joram De Bock en drummer Ramses Van den Eede (Hypochristmutreefuzz) zorgen ervoor dat elk nummer als een mokerslag aankomt. Teen Creeps is zonder twijfel een van de beste indierockbands van het land en Birthmarks zal dat alleen maar bevestigen. Héérlijke band, héérlijke show!
‘Laat de gitaren vlammen’ is ook het credo van No Age, dat begin dit jaar het uitstekende Snares Like A Haircut uitbracht. Van bij opener “Cruise Control” tot de laatste, verschroeiende noot zijn we getuige van hetzelfde scenario: Dean Allen Spunt ramt bijna onnavolgbaar zijn drums aan spaanders, Randy Randall geselt met de haren voor het gezicht non-stop zijn gitaar. Het is als een vertrouwde actiefilm waar we toch nooit op uitgekeken geraken.
Rustpunten? Die kent het duo amper. Tenzij je het toch wel noisy intermezzo “Snares Like A Haircut” en het bedankingswoordje voor het opgekomen publiek meetelt. Met “Fever Dreaming” volgt een zoveelste explosie van razendsnelle drums en distortion. “Teen Creeps” is dan weer dé perfecte combinatie van noise en pop. Tussendoor besteedt No Age vooral aandacht aan de nieuwe plaat. Ook nieuwe poppy nummers “Soft Collar Fad” en “Tidal” gaan er ondanks het hoge aantal decibels als zoete koek in. De mix van vitaliteit, toegankelijkheid en (melodieuze) intensiteit maakt van No Age nog altijd een van de boeiendste rockbands van het moment.
Een dodelijk efficiënte cursus rammen tot je erbij neervalt, gekoppeld aan een torenhoge funfactor: dat is een optreden van No Age in een notendop. Hoewel er een kloof van liefst vijf jaar met de vorige plaat gaapte, zijn de fans hen duidelijk nog lang niet vergeten, getuige een volle concertzaal. No Age is dus nog lang niet uitgeramd, en met Teen Creeps hebben we er definitief een Belgische parel bij. De toekomst ziet er goed uit.
