2017. Het jaar waarin we officieel oud werden, want hoe iemand — zonder iets bijzonders te doen — 600.000 volgers kan hebben op sociale media en wiens verschijning ook nog eens gepaard gaat met rellen: daar snappen wij niks van meneer, mevrouw. Jezus kon over water lopen, doden tot leven wekken en toch had hij maar twaalf volgelingen. Het besef dat ons eindejaarslijstje vol staat met muzikanten op leeftijd, maakt de vrees dat er een midlifecrisis om de hoek loert niet minder op. Anderzijds bewijzen die muzikanten ook stuk voor stuk dat waardig ouder worden echt wel kan.
Afghan Whigs:: In Spades Retestrakke grooves die binnenkomen als mokerslagen, gitaarwerk om de vingers bij af te likken en natuurlijk een Greg Dulli die nog altijd duivels te over heeft om uit te drijven. Zowel op plaat als live lieten we ons dit jaar gewillig platwalsen door The Afghan Whigs.- Mark Lanegan Band :: Gargoyle Luide gitaren, zachte gitaren, synths en electronica. Zonder een steek te laten vallen, maakt Mark Lanegan met Gargoyle een ei zo na perfecte synthese van zijn eigen oeuvre.
- Grandaddy :: Last Place Eerlijk? Voor hun wedergeboorte wist Grandaddy ons nooit echt te bekoren. Maar doordat de groep op Last Place niet voor een zuivere nostalgietrip koos en voor een vollere sound ging, lukte dat nu wel.
- Tamino :: Tamino EP Vlaanderen en het maaiveld, het zal altijd een moeilijke verhouding blijven. Met muziek die baadt in pathos en dramatiek, waagde Tamino het om zijn hoofd ver boven het maaiveld uit te steken. Meer dan terecht kreeg hij daar meer lof dan kritiek voor.
- Noel Gallagher’s High Flying Birds :: Who Built The Moon? Een plaat die IS kan verslagen en Trump tot inkeer kan brengen, aldus de man zelf. IS ligt weliswaar op apegapen, maar Trump geeft voorlopig nog geen krimp. Hoe het ook zij, Noel Gallagher maakt op Who Built The Moon? op indrukwekkende wijze komaf met zijn sixties fixatie.
- Meuris :: Vigilant Als Vlaanderen een geweten moet geschopt worden, is Stijn Meuris nooit ver uit de buurt. Op Vigilant stopt hij die schop in een aanstekelijke en bij wijlen dansbare verpakking.
- Spencer The Rover :: The Late Album Slechts negen songs samengebald in amper 33 minuten. Elke song zijn eigen sfeer, maar toch was er dit jaar geen plaat zo rijk en meesterlijk gearrangeerd als The Late Album. Voor fijnproevers.
- Cold Specks :: Fool’s Paradise De doom soul en gothic gospel van voorganger Neuroplasticity ruimde plaats voor verleidelijke grooves, r&b-invloeden, synths en drumcomputers. Met een flinke dosis lef wisselde Cold Specks andermaal moeiteloos van gedaante. Dat Fool’s Paradise niet over de hele lijn een voltreffer was, namen we er dan ook zonder al te veel moeite bij.
- Algiers :: The Underside Of Power Soul, punk, postpunk, electro, noise: The Underside Of Power schiet drie kwartier lang alle kanten op. Verwarrende plaat voor verwarrende tijden, en daarom alleen al essentieel voor 2017.
- The National :: Sleep Well Beast Vernieuwen of toch gewoon maar verder doen zoals vanouds? Op Sleep Well Beast lijkt The National voortdurend op twee gedachten te hinken, maar desondanks wordt er wederom een puike plaat afgeleverd.
