“Al die verschillen maken de wereld mooier”, klinkt het ’s ochtends in de klas van Juf Kiet. We bevinden ons in een klas voor migrantenkinderen in een schooltje in Noord-Brabant. Maandenlang volgde het regisseurskoppel Peter Czisch-Lataster en Petra Lataster Juf Kiet op de voet, die dag in dag uit met geduld, tact en empathie een groep kinderen leerde lezen, schrijven en vooral zichzelf aanvaarden. Want ja, diversiteit is mooi, maar de oorzaak ervan is dat allerminst. Toch is dit geen oproep tot medelijden, maar één grote onderneming van vermenselijking. De “vreemdelingen”, “vluchtelingen”, “migranten” uit de kranten krijgen eindelijk een naam en gezicht: Haya, Jorj, Leanne.
Op het eerste zicht lijken Haya, Leanne en Jorj doodnormale kinderen, met typische zorgen als natte broeken en moeilijke rekensommen. Alle drie lijken ze wat op de klasgenootjes die ieder van ons ook gehad heeft. Haya, de ijverige die graag controle neemt en altijd klaarstaat om te helpen, maar wel eens bazig uit de hoek durt te komen. Leanne, het verlegen meisje met een sterke wil die ze leert doordrijven eens ze uit haar schulp komt. Tot slot, Jorj, de humorist van de klas die alle ogen op hem gericht krijgt wanneer hij anekdotes vertelt. Hun schoolleventje in Nederland mag dan wel normaal lijken, hun schoolleven in hun thuisland was dat niet. Vooral Jorjs verhaal blijft bij: Jorj slaapt niet goed sinds Syrië. Daar was het immers “buiten boem boem, niet slapen”. Zijn concentratie slabakt en tijdens de lessen krast hij met zijn nagels in zijn armen. “Your story makes you who you are”, aldus de deuren in de gangen van Juf Kiet. Kan zijn, maar we hopen dat Haya’s, Jorjs en Leannes verhalen hen niet helemaal zullen definiëren.
We leren de kinderen van Juf Kiet kennen zonder voice-over, interview of tekstmateriaal dat ons zou kunnen helpen bij de kennismaking. In plaats daarvan krijgen we enkel suggestieve beelden en fragmenten voorgeschoteld, waarbij vooral de sprekende kindergezichten dienen als leidraad. Die beelden en fragmenten worden bekrachtigd via de subtiele cinematografie. Neem bijvoorbeeld Leanne, die Haya’s agressieve en ongevraagde hulp niet altijd kan afweren. De camerafocus op die momenten ligt net goed, zodat het overwicht van Haya op Leanne des te drukkender aanvoelt. Je blijft over met een close-up waarbij het duidelijk is dat Leanne zich gekleineerd voelt, kwaad voor zich uitstarend, omringd door de contouren van de grote, boze Haya. Een voice-over die zegt dat Haya’s gedrag misschien wat problematisch is, wordt op die manier volledig overbodig. Aandoenlijk is het ook om te zien hoe de kinderen soms, al dan niet onbewust, zelf gretig gebruik maken van de camera. Leanne kijkt extra lang en trots in de camera als ze een complimentje van Juf Kiet krijgt. Alsof ze Juf Kiets seal of approval aan de hele wereld wil laten zien.
En wees maar zeker dat zo’n spreekwoordelijke seal waardevol is. Juf Kiet overstijgt haar rol van lerares met vrolijke slogans (“voor ieder probleem is een oplossing!”) en haar alziend oog. Turnlessen veranderen in vertrouwenslessen en toneellessen voor de spiegel in aanvaardingslessen. Hoe pijnlijk het is om Jorj, amper tien jaar, te zien worstelen om zichzelf te bekijken in de spiegel, zo mooi is het als Juf Kiet hem aan het eind van de dag alsnog kan motiveren met een goeie toets. “Oh God, wat moet ik aan met deze juf?”, zingt Jorj. Inkaderen en boven je bed hangen, Jorj.
