Eerst was er de geweldige dertiendelige reeks Sneeuw, daarna volgde de driedelige prequel Begin en nu is er de ‘interquel’ De oorsprong. Maar wat is er eigenlijk nog te vertellen?
Je kan De oorsprong beschouwen als wat Rogue One is voor de Star Wars-saga: een onverteld tussendeel tussen de oorspronkelijke reeks en de prequel. Er zijn zelfs meer gelijkenissen tussen Sneeuw en Star Wars te vinden, allebei verhalen ze bijvoorbeeld over uitverkoren ridderrebellen waarbij de beste ridder overstapt naar de duistere zijde, maar dat laten we even links liggen.
Een van de sterke punten van de serie en dus ook van deze spinoff, is het tijdskader dat geschetst wordt. We bevinden ons in een onbepaalde toekomst, waarin de mensheid is teruggebracht tot een soort van parallelle middeleeuwen. In de oorspronkelijke reeks kwamen we de oorzaak daarvan te weten. Enkele decennia voor Sneeuw werd het klimaat in Europa gecontroleerd door een groot systeem van weerstations. Een kleine computerfout, Orion, verstoorde echter het onderhoud van het ecologisch evenwicht, waarna een aanhoudende winter viel over Europa. Brandstoffen zijn er niet meer en het landschap bestaat uit autowrakken, ruïnes van historische gebouwen en opgesmukte historische bouwwerken. Bovendien wordt Europa getroffen door een epidemie – het kwaad van de Orion. Een deel van Europa is afgesneden van de buitenwereld door een elektromagnetische muur waardoor niemand Europa in of uit kan. Sneeuw is uiteindelijk een Mozes- of messiasfiguur die als baby in de sneeuw gevonden wordt door Northman, de eerste van een riddergenootschap die uit twaalf leden bestaat. Het kind is voorbestemd om de leider van deze ridderorde te worden.
De oorspronkelijke reeks, eveneens van scenarist Didier Convard, maar toen nog met tekenaar Christian Gine, vertelde in dertien delen de ontwikkeling van Sneeuw. De prequel Het begin vertelde dan weer de ontstaansgeschiedenis van de wereld waarin Sneeuw uiteindelijk geboren werd. Deze reeks volgt meteen op het laatste deel van Het begin, waarbij Convard assistentie krijgt van Eric Adam voor het scenario en van Fred Vignaux voor de tekeningen. En dat was een wijze beslissing. Vignaux vat terug de sfeer van het origineel, waar dat met de prequel, die door twee tekenaars werd gemaakt minder het geval was. Na een inleidende binnenkaft, om diegenen die de eerste reeksen gemist hebben even bij te praten, komen we meteen in het verhaal. Sneeuw is nog een kind en in Vaticaanstad is de keizerpaus bezig met het bouwen van een aantal arken die nu bijna klaar zijn. De bedoeling is dat ze een tijdelijke bres in de Muur maken om naar de buitenwereld te vluchten en om zo terug vrij te zijn. De keizerpaus wordt echter aangemoedigd door zijn nieuwe raadgever, een duistere figuur die oorspronkelijk de voorganger van Sneeuw was maar na intense training overstapte naar het Kwaad.
De Twaalf doorzien de plannen en proberen die te dwarsbomen omdat ze beseffen dat de mensen en dieren in de arken een gewisse dood tegemoet gaan. Enkelen van hen kennen immers de buitenwereld en alle gevaren die er dreigen. Wat volgt is kort gezegd: avontuur, spanning, adembenemende vechtkunsten en prachtige decors. Meer nog dan de originele serie wordt er ingezet op een logisch verhaal en puur leesplezier.
In Frankrijk ligt deel drie bijna in de etalage en Glénat kennende, zal de vertaling niet al te lang op zich laten wachten en als de verkoop wat meevalt, krijgen we weer een schitterende reeks met heel wat mogelijkheden. Zo vindt Convard het blijkbaar niet erg dat er al eens een hoofdpersonage sneuvelt. Het geeft hem immers een reden om nieuwe personages te introduceren en met twaalf personages heb je heel wat marge om verhalen en plotwendingen te bedenken. Dit eerste deel is op zich een afgewerkt verhaal, maar doet zeker uitkijken naar deel twee en zelfs naar het herlezen van de hele serie. Niet echt nodig, maar gewoon leuk. En zo ervaar je ook dit deel. Het leest vlot, bevat geen te moeilijke intriges, maar wel een knap verhaal dat zo de bioscoop in zou kunnen.
