Een klassiek tweeluik uit de jaren 90 krijgt nu toch een derde deel. Het gaat om een prequel op het oorspronkelijke Ster van de Woestijn. Hugues Labiano neemt het potlood over van Enrico Marini.
In 1996 verscheen het tweeluik Ster van de Woestijn. In die tijd was scenarist Stephen Desberg al een gevestigde naam, maar tekenaar Enrico Marini maakte nog maar net een belangrijke evolutie mee met de reeks Gipsy. Daarin gooide hij de duidelijke manga invloeden van zich af en verruilde die voor een elegante, sensuele variant die meer aansloot bij de Europese traditie. Het was echter de strip Ster van de Woestijn waarmee hij bij een groot publiek bekend raakte en aansluiting vond bij de grote Europese tekenaars. Na Ster van de Woestijn zal Marini trouwens opnieuw met Desberg werken aan hun beroemdste creatie De Schorpioen.
Toen Desberg en Marini het plan opvatten om een nieuwe cyclus aan Ster van de Woestijn te breien, bleek al snel dat ze een andere tekenaar moesten vinden. Het tempo van De Schorpioen en Marini’s eigen reeks De Adelaars van Rome zorgden ervoor dat hij er onmogelijk nog een derde reeks bij kon nemen. Daarom sprak Marini Hugues Labiano aan, wiens reeks Black Op net afgerond was en die dus ruimte had voor een westernavontuur.
Dat Ster van de Woestijn uitgerekend nu een vervolg krijgt, lijkt geen toeval. De wildgroei aan westernstrips houdt nu al enkele jaren aan en het einde ervan is nog niet in zicht. Desberg kiest voor een prequel op de eerste cyclus. Zo is Ster van de Woestijn in dit verhaal een jonge Indiaanse vrouw die opgroeit en moet kiezen tussen de zachtaardige Ochtendbries of de macho Bruine Beer. Tegelijk liggen ook in dit vervolg de brutaliteiten van de blanke man aan de basis van het hele verhaal. Garth is een crimineel, maar één met een goede inborst, ergens diep vanbinnen. Zo liet hij jaren terug tijdens een roofoverval een meisje in leven en komt hij (zoals het een goed verhaal betaamt) dat meisje na verloop van tijd opnieuw tegen. Brutaal geweld is alomtegenwoordig in deze strip.
Hoewel Hugues Labiano niet dezelfde populariteit geniet als Enrico Marini, maakt ook hij in dit album opnieuw indruk door de strakke details en fijne lijnen in zijn tekeningen. Met zijn typische, wat bonkige koppen drukt hij een duidelijk stempel op de reeks. Net als Marini is Labiano één van de vaste partners van Stephen Desberg. Ondanks de verandering in stijl behoudt Ster van de Woestijn toch een duidelijke eenheid in de reeks.
De carrière van Stephen Desberg ging al van start in de jaren 70. Hij werkte samen met de legendarische Maurice Tillieux aan enkele verhalen van de reeks Baard en Kale van Will. In de jaren 80 werkte hij vooral voor Dupuis met klassieke reeksen als Billy the Cat en Jimmy Van Doren. In de jaren 90 diversifieerde Desberg zijn verhalen meer, met o.a. one-shots voor Will en de eerste samenwerkingen met Enrico Marini. De laatste jaren volgden de successen elkaar op, met reeksen als Empire USA, Sherman en Black Op.
Klasbakken Labiano en Desberg staan met dit derde deel van Ster van de Woestijn garant voor een degelijke western, die helaas maar weinig persoonlijkheid heeft. Het album is een verdienstelijke terugkeer van de klassieke strip, maar voorlopig is de noodzaak om het verhaal uit te breiden nog niet voldoende duidelijk.
