Wat ooit ontstond als café zonder grote plannen groeide vlug uit tot hét bedevaartsoord voor de alternatieve muziekliefhebber in Gent: we hebben het over Café Video. Met oprichters Jeroen Vereecke en Maarten Quaghebeur overlopen we tien muzikale hoogtepunten in het vijftienjarig bestaan van het muziekcafé bij uitstek. “Café Video is altijd een goede filter van het muzikaal landschap geweest.”
Sinds het café bestaat, is de Oude Beestenmarkt in Gent een van de hipste plekken in Gent. Geen ander muziekcafé in België wist de voorbije jaren dan ook zo veel opkomende alternatieve acts te programmeren. Ondertussen worden ook Boomtown, sinds 2002 hét muziekfestival tijdens de Gentse Feesten, en sinds 2011 het zot coole showcasefestival Glimps georganiseerd door dezelfde initiatiefnemers. Café Video was met andere woorden het startpunt van een succesverhaal dat nog lang niet uitverteld is.
“Maarten en ik waren met Rockoco (alternatief managementbureau opgericht in 1997, n.v.d.r.) op zoek naar een plek om Das Pop te laten repeteren en vonden een café dat toen zo goed als failliet was”, steekt Vereecke, die toen 25 jaar was, van wal. “Het was een tijd dat er in Gent niet zo veel te beleven viel. De Charlatan was ook nog maar net overgenomen en stond op een laag pitje. We vonden een gat in de markt dus. Er was geen enkele plek in Gent waar je gewoon wat kon dansen zonder in een echte discotheek te zijn. Veel mensen verklaarden ons gek, maar we hebben het café in veertien dagen gerenoveerd met veel goedkope materialen. Na zes maanden moest het dan ook nog eens vernieuwd worden”, lacht Vereecke.
Het openingsorkest: The Flying Dewaele Brothers
14 juli 2000: het was op die vrijdag net voor de Gentse Feesten, die toen nog op zaterdag startten, dat Stephen en David Dewaele Café Video officieel voor geopend mogen verklaren. De gebroeders Dewaele hadden al in 1999 een Werchterdag mogen afsluiten en draaiden af en toe eens onder de naam The Flying Dewaele Brothers, maar van een echte dj-carrière kon je toen nog niet spreken. “Het was een legendarische avond. Een e-mailsysteem bestond toen nog niet echt. Wij hebben gewoon ge-sms’t naar mensen die geïnteresseerd zouden zijn. Maar om 22 uur was ons bier al op”, herinnert Vereecke zich. “Wij zijn die avond nog naar de Charlatan gelopen om om bier te smeken.”
Meteen eclecticisme troef: René de Wever
Rond de millenniumwisseling waaide mede dankzij Café Video een nieuwe wind door het Gentse nachtleven. Maar in die periode heerste er nog altijd een soort apartheidsregime in het nachtleven. House, techno, hiphop, rock, R&B, noem maar op: dat waren gescheiden werelden. “Achteraf bekeken hebben we ook met mensen als Stephen en David het aangedurfd om eclectische dingen te draaien. Toen was het vreemd om classic rock af te wisselen met pakweg Daft Punk”, gaat Vereecke verder. “Een René de Wever (DJ GoDeviLLe) programmeerden we dan speciaal voor de mensen die dachten dat het café een R&B-kot was na twee R&B-feestjes”, aldus Vereecke. “Hij draaide hier van 2000 tot 2014 en eigenlijk waren al zijn sets hoogtepunten.”
De vluchtige artiest: A.S. Dragon
“Een optreden dat al teruggaat tot 2004, maar toch veel mensen is bijgebleven omdat het zo goed was”, aldus Vereecke. “De groep werd opgericht door Bertrand Burgalat (om Michel Houellebecq van compagnie te voorzien, n.v.d.r.) en is jammer genoeg een tweetal jaar later een stille dood gestorven. Maar eigenlijk zijn veel artiesten die hier ooit gespeeld hebben intussen gestopt”, merkt Quaghebeur op. Vereecke: “In Frankrijk en Wallonië was de groep bekender, maar in de Video was er dus minder volk. Toen beseften we ook dat we misschien niet zo goed communiceerden wanneer een concert zou plaatsvinden. We hebben twee à drie jaar maar elke maand een optreden georganiseerd. Geleidelijk aan is dat gegroeid naar elke week en op een vaste dag, omdat dat duidelijker was voor de mensen.”
De plotse wereldster: José Gonzalez
“Dat is een artiest waarvan we pas achteraf beseften dat het een topper was”, aldus Vereecke. Het was rond 2005 dat José Gonzalez, toen amper 26, wereldberoemd werd met de reclame voor de Sony Bravia, waarin “Heartbeats” te horen was. “Toen stond er hier echt wel héél véél volk. Ik denk dat wij nog niet goed beseften hoe bekend hij was. Jonas Boel van Focus Knack zei nog: ‘Beseft gij wel wie gij geboekt hebt?’”, herinnert hij zich. Wat voor een gevoel geeft dat, om zo’n bands die Café Video aandeden zo populair te zien worden? Vereecke: “Het is inderdaad tof dat Gonzalez nu zalen als het Koninklijk Circus vult, maar anderzijds toont dat ook de relativiteit van het artiestenbestaan aan. Hoe snel kan een groep wel niet groeien en meteen weer verdwijnen? Als we door de lijst van bands gaan die hier ooit gespeeld hebben, komen we ongetwijfeld meer dingen tegen die niet meer bestaan dan bands die nog hip zijn.”
De Belgen: Raketkanon
In oktober 2007 speelt Raketkanon in zijn eerste line-up in Café Video. “Het was nog maar hun beginperiode, maar dat was toen al een bom live”, herinnert Quaghebeur zich. “Pieter-Paul (Devos, huidig frontman, n.v.d.r.) kwam hier toen al bijna iedere dag over de vloer en vervoegde later de band. Dat is ook typisch voor de Video: we zien hier mensen op jonge leeftijd toekomen en enkele jaren later in een andere gedaante terugkomen. Wij zijn eigenlijk een café geworden waar Belgische muzikanten die hier regelmatig spelen in het weekend gewoon aan de toog zitten. En eigenlijk hebben hier alle usual suspects van de Belgische muziek gespeeld: van Absynthe Minded over Goose en The Hickey Underwold tot Daan. En Das Pop uiteraard ook.”
Vijf man in een autootje: Cryptacize
Nog een optreden waar Vereecke zeer goede herinneringen aan overhoudt, is dat van Cryptacize in juni 2009. De naam zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar wel die van hun gitarist: Chris Cohen, ex-gitarist van Deerhoof. De experimentele indiepopband werd opgericht nadat Cohen en zangeres Nedelle Torrisi hun percussionist via een YouTube-filmpje, waarop die een koebel bespeelt, hadden gevonden. “Weer een band die geen lang leven beschoren was, maar het was wel een superconcert. Vooral de zangeres viel op”, aldus Vereecke. “Ze moesten in ons café spelen met vijf muzikanten en verplaatsten zich in een autootje, mét complete backline waarvan een mini-drumstel”, vertelt Jeroen. “Ze zijn echt nog altijd het luisteren waard.”
Ook stilte werkt: Tiny Vipers
Tiny Vipers, de artiestennaam van de Amerikaanse singer-songwriter Jesy Fortino, speelde in augustus 2009 een wel heel intieme en stille set in Café Video. “Dat was het moment dat ik dacht: een muisstil optreden kan hier ook werken en zeker als het publiek daarvoor speciaal aanwezig is. We hebben dan beslist om zo’n acts ook te blijven programmeren. Nadien passeerden hier ook andere fragiele dames als de Californische Emily Jane White, de Engelse multi-instrumentaliste Scout Niblett en singer-songwriter Kimya Dawson de revue”. Quaghebeur: “Dawson heeft hier ooit buiten bij de bank, die nog onder de bomen stond, een set gespeeld met het publiek er rond. En nu is die superbekend in de VS voor haar werk voor allerhande voorstellingen en soundtracks. Geweldig, niet?”
Hip Scandinavisch talent: I Got You On Tape
In november 2009 speelde de Deen Jacob Bellens met zijn rustig gezelschap voor een bomvol café. “Dat was eigenlijk iets als een goed clubconcert in een café. Het was vrij gek dat zij naar het kleine België kwamen speciaal voor een caféconcert”, aldus Vereecke. Op dat moment was Café Video al een tijdje in trek bij bands én boekers. “Van zodra we bands op maandag of dinsdag programmeerden, ging dat heel vlug ronde. Gent ligt tussen Parijs en Londen en we kunnen bands programmeren in het begin van de week. Minder bekende bands hebben ons al vaak gezegd dat een gelijkaardig café onmogelijk te vullen is in Parijs of Londen.” Quaghebeur: “We blijven ook bewust Café Video en niet Club Video”, aldus Maarten. “En voor een café bieden we de artiesten wel een deftig geluid, kwalitatief eten en een enthousiast publiek aan.”
Moeilijk gaat ook: The Show Is The Rainbow
Ook de meer avantgardistische acts vinden gemakkelijk hun weg naar Café Video. Zo is op een blauwe maandag in september 2011 de excentrieke eenmansshow The Show Is The Rainbow te gast in Gent. De man met het vreemde Viking-haar heeft niet meer nodig dan een laptop en een keyboard om een tegelijk bevreemdende en aanstekelijke show te geven. Hij brengt het hele optreden gewoonlijk al woest dansend middenin het publiek door. De muziek van Darren Keen zweeft tussen nerdy tunes en Zappaiaanse gekte. “Een complete gek”, herinnert Vereecke zich. “Maar hij speelde op een maandag toch voor een vol café en is later zelfs nog eens teruggekeerd.”
De grote held: Nigel Godrich
Last but not least, is de passage van Ultraista, het project van Radiohead-producer én Atoms for Peace-lid Nigel Godrich, in 2013. ”Veel mensen weten dat nog altijd niet”, aldus Vereecke. “Maar als je aan Belgische muzikanten vraagt wie hun favoriete producer zou zijn, is hij het wel. Het was vreemd genoeg niet zo’n goed optreden, maar zijn passage was toch een topmoment omdat hij als beroemde producer toch maar aan de toog zat van een klein café, in een kleine stad, in een klein Europees land. Hij is hier ook buitengekomen met een enorme stapel cd’s, vooral demo’s van Belgische bands”, lacht Vereecke. “Maar zijn passage bewijst ook: bij muziek liggen goed en slecht, en groot en klein, heel dicht bij elkaar. Bekijk alles dus in z’n context”, besluit hij.
